Hey! Meteen al weer een nieuw bericht na het vorige... Ik ben een meisje van 15 jaar en ik snijd mezelf. Ik doe het niet echt vaak, omdat ik niet wil dat anderen het zien. Ik heb 5 sneden op mijn pols, verborgen onder mijn horloge. Ik snijd sinds 3 weken en ik doe het om aandacht te vragen. Niet zozeer omdat ik mezelf zielig vind maar omdat ik het gevoel heb alsof niemand op me let en niemand me opmerkt. Zoek anders maar op wat de redenen kunnen zijn dat iemand snijdt, ik kan het zelf niet zo goed uitleggen. Nu heb ik dus een leraar gemaild ( dezelfde als in mijn vorige bericht ) dat ik ergens hulp mee nodig heb. In eerste instantie wilde ik over mijn automutilatie praten, maar ik weet nu niet meer of dat wel zo'n goed idee is. Ik voel me de laatste tijd steeds beter en denk dat ik misschien w kan stoppen. Ook heb ik geen zin in nog meer bonje met mijn ouders of dat iemand me te serieus neemt. Zelf vind ik het namelijk niet zo erg, ik bedoel, er zijn veel meer mensen die veel meer en veel vaker snijden dan ik. Moet ik toch gaan of gewoon zeggen dat ik het probleem zelf wel kan oplossen? Help!
Groetjes, Anoniempje
Bladzijde 14 / 29
Een serie waar je inkruipt en niet meer uitkomt? Hey Blue, wat een geruststellende beschrijving? 🙂
Gr. Kenshin
Gr. Kenshin
ja als ik een serie ga kijken en het is interessant of mee slepend of gewoon leuk. dan kan ik me zo in leven in de serie en gewoon de pijn voelen van hun. snap je?
groetjes
blue
groetjes
blue
Zolang je entertained en vrolijk blijft, lijkt het me prima. Moest de serie je raken op plekken waar je dat liever niet hebt, kan je nog steeds overschakelen naar een comedyshow of iets dergelijks 
Gr. Kenshin
Gr. Kenshin
Hey!
Blue, ben je nu ook al begonnen aan seizoen 3? (ik wel, maar wel pas halverwege, heb niet zo veel tijd
). Maar in ieder geval leuk dat je het leuk vindt en dat je situatie zodanig is verbeterd dat je het nu wel kunt kijken zonder getriggerd te raken.
Vandaag was het mentorgesprek, ik dacht dat de zorgcoördinator erbij zou zijn, maar blijkbaar was dat niet het geval. Ik hoef haar dus niet echt meer te spreken. Mijn mentor wist van mijn geïnfecteerde wond van voor de vakantie en wist ook dat Clay toen langs is geweest. Ik heb geen idee hoe ze aan deze informatie komt, maar vind het niet prettig dat ze dit weet zonder dat mij hier iets over is verteld. Ook wist ze al van de ervaringsleer zonder dat ik daar iets vanaf wist, mijn vader heeft wel verteld dat hij de zorgcoördinator hierover heeft gemaild, maar over mijn mentor heeft hij niks gezegd...
Dit irriteert me dus nogal.
Ze heeft wel nog met de zorgcoördinator gesproken en toen kwam ze er ook mee dat leraren geen professionals zijn en dat ze dus niet weten wat ze precies moeten doen, bovendien is het vervelend om te weten dat je dingen weet, terwijl mijn ouders dat niet doen. Wel is ze bereid om met mij gesprekken te voeren, maar ik heb aangegeven dat ik het op dit moment niet nodig heb, dus gaat ze om de week vragen hoe het met me gaat.
Ook vroeg ze of ik mezelf nog sneed en of het oppervlakkig was (ja sorry, maar dat ga ik je niet aan je neus hangen terwijl mijn ouders erbij zijn).
De doelen die ik nu heb (niet echt zelf bedacht, maar goed) zijn: aan het eind van het schooljaar 3 studies hebben die ik wil volgen en dat ik me mentaal beter voel.
Oh en wat ik ook wel bijzonder vond is dat mijn ouders denken dat groepstherapie beter voor me is dan 1 op 1 gesprekken omdat ze denken dat ik een psycholoog onderuit praat als het moet.
Dan heb ik nog iets: Ik heb zooltjes nodig omdat mijn voeten technisch gezien flut zijn en als ik geen zooltjes draag ik veel last heb van kniekrampen. Nu is het dus zo dat ik 2 keer per jaar nieuwe zooltjes krijg. Het is inmiddels al weer een jaar geleden dat ik voor het laatst nieuwe zooltjes heb gekregen. Mijn podotherapeut (de man die mijn zooltjes maakt) is wel oké, maar hij is heel erg verstrooid, vergeet vaak dingen en soms vraag ik me een beetje af of hij wel weet wat hij aan het doen is (vorig jaar maakte hij 2 paar zooltjes en in principe moeten ze dus identiek zijn, want dat is wat mijn voeten nodig hebben, maar de zooltjes konden niet meer van elkaar verschillen...). Dus eigenlijk wil ik een nieuwe podotherapeut. Het probleem daarmee is dat de kans er is dat ik de eerste keer mijn broek uit zal moeten doen zodat ze goed kunnen zien hoe ik loop. Daar voel ik me dus niet prettig bij, sowieso niet als mijn ouders erbij zijn en eigenlijk weet ik ook niet of ik het zonder mijn ouders wel durf. Moet ik me gewoon niet zo aanstellen en het wel gewoon doen of er gewoon geen probleem van maken en bij die oude podotherapeut blijven?
Groetjes ,
Anoniempje
Blue, ben je nu ook al begonnen aan seizoen 3? (ik wel, maar wel pas halverwege, heb niet zo veel tijd
). Maar in ieder geval leuk dat je het leuk vindt en dat je situatie zodanig is verbeterd dat je het nu wel kunt kijken zonder getriggerd te raken.Vandaag was het mentorgesprek, ik dacht dat de zorgcoördinator erbij zou zijn, maar blijkbaar was dat niet het geval. Ik hoef haar dus niet echt meer te spreken
. Mijn mentor wist van mijn geïnfecteerde wond van voor de vakantie en wist ook dat Clay toen langs is geweest. Ik heb geen idee hoe ze aan deze informatie komt, maar vind het niet prettig dat ze dit weet zonder dat mij hier iets over is verteld. Ook wist ze al van de ervaringsleer zonder dat ik daar iets vanaf wist, mijn vader heeft wel verteld dat hij de zorgcoördinator hierover heeft gemaild, maar over mijn mentor heeft hij niks gezegd...Dit irriteert me dus nogal.
Ze heeft wel nog met de zorgcoördinator gesproken en toen kwam ze er ook mee dat leraren geen professionals zijn en dat ze dus niet weten wat ze precies moeten doen, bovendien is het vervelend om te weten dat je dingen weet, terwijl mijn ouders dat niet doen. Wel is ze bereid om met mij gesprekken te voeren, maar ik heb aangegeven dat ik het op dit moment niet nodig heb, dus gaat ze om de week vragen hoe het met me gaat.
Ook vroeg ze of ik mezelf nog sneed en of het oppervlakkig was (ja sorry, maar dat ga ik je niet aan je neus hangen terwijl mijn ouders erbij zijn).
De doelen die ik nu heb (niet echt zelf bedacht, maar goed) zijn: aan het eind van het schooljaar 3 studies hebben die ik wil volgen en dat ik me mentaal beter voel.
Oh en wat ik ook wel bijzonder vond is dat mijn ouders denken dat groepstherapie beter voor me is dan 1 op 1 gesprekken omdat ze denken dat ik een psycholoog onderuit praat als het moet
.Dan heb ik nog iets: Ik heb zooltjes nodig omdat mijn voeten technisch gezien flut zijn en als ik geen zooltjes draag ik veel last heb van kniekrampen. Nu is het dus zo dat ik 2 keer per jaar nieuwe zooltjes krijg. Het is inmiddels al weer een jaar geleden dat ik voor het laatst nieuwe zooltjes heb gekregen. Mijn podotherapeut (de man die mijn zooltjes maakt) is wel oké, maar hij is heel erg verstrooid, vergeet vaak dingen en soms vraag ik me een beetje af of hij wel weet wat hij aan het doen is (vorig jaar maakte hij 2 paar zooltjes en in principe moeten ze dus identiek zijn, want dat is wat mijn voeten nodig hebben, maar de zooltjes konden niet meer van elkaar verschillen...). Dus eigenlijk wil ik een nieuwe podotherapeut. Het probleem daarmee is dat de kans er is dat ik de eerste keer mijn broek uit zal moeten doen zodat ze goed kunnen zien hoe ik loop. Daar voel ik me dus niet prettig bij, sowieso niet als mijn ouders erbij zijn en eigenlijk weet ik ook niet of ik het zonder mijn ouders wel durf. Moet ik me gewoon niet zo aanstellen en het wel gewoon doen of er gewoon geen probleem van maken en bij die oude podotherapeut blijven?
Groetjes ,
Anoniempje
Hey,
Was het mentorgesprek met je ouders erbij of jij en je mentor individueel?
Je mentor wist al allerlei zaken die jij haar niet hebt verteld. Dat stoort je. Dat snap ik, je weet niet wie er heeft gesproken en al zou je dat wel weten, dan is dat natuurlijk ook niet fijn. De gedachte dat mensen over jou praten (en dan precies die gevoelige info) terwijl jij er niet bij bent, is niet relaxed.
In principe kan de informatie dus komen van:
-De zorgcoördinator (via je vader)
-Clay
Dochten hebben wel vaker met elkaar contact, via app ofzo, als ze elkaar mogen.
Heb je gevraagd hoe je mentor dit wist?
Hoe Clay je zelfs kwam opzoeken thuis, heeft je huidige mentor dus wat meer grenzen in gedachte. Dat is op zich ook wel verstandig. Dat betekent voor jou dat je waarschijnlijk niet meer zo veel gaat delen met je huidige mentor als je met Clay deed. Vind je dat lastig?
Heb je sneden op je onderbeen? Ik loop ook bij een podotherapeut (lol ook voor m'n knieën, m'n voeten zijn fine). Als ik daar ben moet ik altijd opnieuw lopen en alle testjes enzo en dan moet ik alleen m'n broekspijpen zo hoog mogelijk opstropen. Als je dus niks op je onderbeen hebt zitten, denk ik dat je gewoon een broek aan kan trekken die je hoog kan optrekken.
Zelf zou ik wel voor de kwaliteit van je zooltjes en daarmee ook je knieën gaan. Als dat betekent dat je naar een nieuwe podotherapeut moet, zou ik dat doen.
Denk je dat je zonder je ouders durft?
Niet naar een nieuwe podotherapeut gaan, is overigens geen garantie dat je niet je benen hoeft te laten zien. Wellicht vindt je podotherapeut het te lang geleden en wil hij het opnieuw bekijken.
Gr. Pin
Was het mentorgesprek met je ouders erbij of jij en je mentor individueel?
Je mentor wist al allerlei zaken die jij haar niet hebt verteld. Dat stoort je. Dat snap ik, je weet niet wie er heeft gesproken en al zou je dat wel weten, dan is dat natuurlijk ook niet fijn. De gedachte dat mensen over jou praten (en dan precies die gevoelige info) terwijl jij er niet bij bent, is niet relaxed.
In principe kan de informatie dus komen van:
-De zorgcoördinator (via je vader)
-Clay
Dochten hebben wel vaker met elkaar contact, via app ofzo, als ze elkaar mogen.
Heb je gevraagd hoe je mentor dit wist?
Hoe Clay je zelfs kwam opzoeken thuis, heeft je huidige mentor dus wat meer grenzen in gedachte. Dat is op zich ook wel verstandig. Dat betekent voor jou dat je waarschijnlijk niet meer zo veel gaat delen met je huidige mentor als je met Clay deed. Vind je dat lastig?
Heb je sneden op je onderbeen? Ik loop ook bij een podotherapeut (lol ook voor m'n knieën, m'n voeten zijn fine). Als ik daar ben moet ik altijd opnieuw lopen en alle testjes enzo en dan moet ik alleen m'n broekspijpen zo hoog mogelijk opstropen. Als je dus niks op je onderbeen hebt zitten, denk ik dat je gewoon een broek aan kan trekken die je hoog kan optrekken.
Zelf zou ik wel voor de kwaliteit van je zooltjes en daarmee ook je knieën gaan. Als dat betekent dat je naar een nieuwe podotherapeut moet, zou ik dat doen.
Denk je dat je zonder je ouders durft?
Niet naar een nieuwe podotherapeut gaan, is overigens geen garantie dat je niet je benen hoeft te laten zien. Wellicht vindt je podotherapeut het te lang geleden en wil hij het opnieuw bekijken.
Gr. Pin
Hey!
Was het mentorgesprek met je ouders erbij of jij en je mentor individueel?
Met mijn ouders, mijn mentor en ik.
In principe kan de informatie dus komen van:
-De zorgcoördinator (via je vader)
-Clay
Klopt, maar mijn vader was het niet want hij vroeg het net ook, dus dan ben ik bang dat het Clay was. Ik heb haar zojuist een appje gestuurd met de vraag of zij het was.
Dochten hebben wel vaker met elkaar contact, via app ofzo, als ze elkaar mogen.
Heb je gevraagd hoe je mentor dit wist?
Nee.
Hoe Clay je zelfs kwam opzoeken thuis, heeft je huidige mentor dus wat meer grenzen in gedachte. Dat is op zich ook wel verstandig. Dat betekent voor jou dat je waarschijnlijk niet meer zo veel gaat delen met je huidige mentor als je met Clay deed. Vind je dat lastig?
Oké, daar ben je me kwijt.
Heb je sneden op je onderbeen? Ik loop ook bij een podotherapeut (lol ook voor m'n knieën, m'n voeten zijn fine). Als ik daar ben moet ik altijd opnieuw lopen en alle testjes enzo en dan moet ik alleen m'n broekspijpen zo hoog mogelijk opstropen. Als je dus niks op je onderbeen hebt zitten, denk ik dat je gewoon een broek aan kan trekken die je hoog kan optrekken.
Ja, ik heb dus aardig wat sneëen op beide enkels. Haha, heb je veel last van je knieën?
Zelf zou ik wel voor de kwaliteit van je zooltjes en daarmee ook je knieën gaan. Als dat betekent dat je naar een nieuwe podotherapeut moet, zou ik dat doen.
Denk je dat je zonder je ouders durft?
Ik durf het wel, maar ze moeten er vaak bij zijn vanwege dingen met de verzekering. Bovendien zal ik een uurtje op de fiets moeten zitten om daar te komen, dus dat is een beetje verdacht...(ze weten niets over de sneden op mijn enkels)
Niet naar een nieuwe podotherapeut gaan, is overigens geen garantie dat je niet je benen hoeft te laten zien. Wellicht vindt je podotherapeut het te lang geleden en wil hij het opnieuw bekijken.
Ja, heb je helemaal gelijk in. Daar ben ik ook wel een beetje bang voor...
Groetjes,
Anoniempje
Met mijn ouders, mijn mentor en ik.
-De zorgcoördinator (via je vader)
-Clay
Klopt, maar mijn vader was het niet want hij vroeg het net ook, dus dan ben ik bang dat het Clay was. Ik heb haar zojuist een appje gestuurd met de vraag of zij het was.
Heb je gevraagd hoe je mentor dit wist?
Nee.
Oké, daar ben je me kwijt.
Ja, ik heb dus aardig wat sneëen op beide enkels. Haha, heb je veel last van je knieën?
Denk je dat je zonder je ouders durft?
Ik durf het wel, maar ze moeten er vaak bij zijn vanwege dingen met de verzekering. Bovendien zal ik een uurtje op de fiets moeten zitten om daar te komen, dus dat is een beetje verdacht...(ze weten niets over de sneden op mijn enkels)
Ja, heb je helemaal gelijk in. Daar ben ik ook wel een beetje bang voor...
Groetjes,
Anoniempje
Hey,
Ik heb haar zojuist een appje gestuurd met de vraag of zij het was. Top, dan weet je dat straks ook weer :)
Oké, daar ben je me kwijt. Oké, ik bedoelde het volgende:
Tegen Clay kon je alles vertellen. Natuurlijk is zij ook geen expert, maar ze luisterde naar alles. Je huidige mentor geeft nu aan dat dat lastig is. Ze geeft haar grenzen aan: ze zegt eigenlijk dat ze niet wil dat je al die heftige dingen vertelt, omdat zij het dan weet maar je ouders niet. Zo vat ik het op althans. En dan vroeg ik wat je daarvan vond, van wat ze vertelde en wat dat dus gaat betekenen voor jullie gesprekjes.
Ja, ik heb dus aardig wat sneëen op beide enkels. Haha, heb je veel last van je knieën? Oh hmmm lastig. Ja, maar ik denk eigenlijk dat je dan sowieso wel je sokken uit moet doen, dus dat je sowieso wel ''door de mand valt.'' Of niet?
Ehm m'n knieën zijn prima, tot ik ga sporten. Sport al jaren met braces en zonder kan ik 3 meter rennen voor ik pijn heb
Maar met de braces heb ik geen last, dus ik klaag niet. Oude blessure.
Wat als je je ouders vraagt om in de wachtkamer te blijven als jij naar binnen gaat? Het is op zich te verantwoorden, want het is handig om je ouders mee te hebben (verzekering en de lift naar de podotherapeut). Ook is het begrijpelijk dat je ouder wordt, dus dat je meer privacy wil bij je afspraken.
Gr. Pin
Tegen Clay kon je alles vertellen. Natuurlijk is zij ook geen expert, maar ze luisterde naar alles. Je huidige mentor geeft nu aan dat dat lastig is. Ze geeft haar grenzen aan: ze zegt eigenlijk dat ze niet wil dat je al die heftige dingen vertelt, omdat zij het dan weet maar je ouders niet. Zo vat ik het op althans. En dan vroeg ik wat je daarvan vond, van wat ze vertelde en wat dat dus gaat betekenen voor jullie gesprekjes.
Ehm m'n knieën zijn prima, tot ik ga sporten. Sport al jaren met braces en zonder kan ik 3 meter rennen voor ik pijn heb
Maar met de braces heb ik geen last, dus ik klaag niet. Oude blessure.Wat als je je ouders vraagt om in de wachtkamer te blijven als jij naar binnen gaat? Het is op zich te verantwoorden, want het is handig om je ouders mee te hebben (verzekering en de lift naar de podotherapeut). Ook is het begrijpelijk dat je ouder wordt, dus dat je meer privacy wil bij je afspraken.
Gr. Pin
Hey!
Het was dus Clay en ze heeft het aan de zorgcoördinator verteld, wie het dan waarschijnlijk aan mijn mentor heeft verteld. Ze heeft het verteld omdat ze zo geschrokken was van mijn moeders reactie... Ik weet niet zo goed wat ik daar op moet zeggen, want ik voel me er een beetje schuldig over, maar goed, niet dat ik er veel aan kon doen. Realiseer me nu opeens dat we er nooit meer over hebben gepraat...
Klopt, Clay kon ik alles vertellen, maar ik weet sowieso niet of ik mijn mentor genoeg zou vertrouwen. Ze is aan de ene kant best bezorgd, maar laat me ook weer heel erg los en dat vind ik een beetje raar. Ze is wel bang dat ze het fout doet, maar dat heeft Clay ook altijd gezegd. Het ding met Clay was dat ze heel erg is geschrokken doordat ik haar heb verteld over alles wat is misgegaan met de andere hulpverleners. Daarom was ze heel erg bang om mijn vertrouwen te schaden en wist ik dat ze dit ook niet zo snel zou doen. Ik heb ook geen zin om iemand weer in vertrouwen te nemen, want als ik dat doe en iemand compleet vertrouw is het voor mij ook een beetje emotioneel slopend.
Ik kan gewoon korte sokken aandoen en in principe zou het dan niet zo erg zijn, maar meestal moet mijn broek toch een beetje omhoog...
Au, dat was dan een flinke blessure als je er zo veel last van hebt. Maar wel fijn dat je braces goed helpen, ik heb genoeg mensen gezien die door een knieblessure niet meer konden sporten.
Ja, dat zou ik wel kunnen vragen, denk dat ze (zeker mijn vader) dat wel zouden willen doen.
Groetjes,
Anoniempje
Het was dus Clay en ze heeft het aan de zorgcoördinator verteld, wie het dan waarschijnlijk aan mijn mentor heeft verteld. Ze heeft het verteld omdat ze zo geschrokken was van mijn moeders reactie... Ik weet niet zo goed wat ik daar op moet zeggen, want ik voel me er een beetje schuldig over, maar goed, niet dat ik er veel aan kon doen. Realiseer me nu opeens dat we er nooit meer over hebben gepraat...
Klopt, Clay kon ik alles vertellen, maar ik weet sowieso niet of ik mijn mentor genoeg zou vertrouwen. Ze is aan de ene kant best bezorgd, maar laat me ook weer heel erg los en dat vind ik een beetje raar. Ze is wel bang dat ze het fout doet, maar dat heeft Clay ook altijd gezegd. Het ding met Clay was dat ze heel erg is geschrokken doordat ik haar heb verteld over alles wat is misgegaan met de andere hulpverleners. Daarom was ze heel erg bang om mijn vertrouwen te schaden en wist ik dat ze dit ook niet zo snel zou doen. Ik heb ook geen zin om iemand weer in vertrouwen te nemen, want als ik dat doe en iemand compleet vertrouw is het voor mij ook een beetje emotioneel slopend.
Ik kan gewoon korte sokken aandoen en in principe zou het dan niet zo erg zijn, maar meestal moet mijn broek toch een beetje omhoog...
Au, dat was dan een flinke blessure als je er zo veel last van hebt. Maar wel fijn dat je braces goed helpen, ik heb genoeg mensen gezien die door een knieblessure niet meer konden sporten.
Ja, dat zou ik wel kunnen vragen, denk dat ze (zeker mijn vader) dat wel zouden willen doen.
Groetjes,
Anoniempje
hey
heb ineens wel veel gemist haha.
ik ben klaar met de serie
als ik kijk, kijk ik het ook af.
ik denk niet dat mijn situatie zo desdanig verbetert is dat het niet meet triggerd. ik denk dat ik mentaal sterker ben geworden dat niet alles over zm mij mee trekt..
ik vond 1 stukje wel heftig maar weet niet meer in welk zeisoen dat was dus als jij hem af hebt zeg ik het wel.
ik loop/liep ook bij een poditherapeut.
ik heb ook slechte voeten maar ik heb die soltjes niet voor mijn knieën maar voor me enkels. ik verzwik ze te snel waardoor dat zou moeten.
haha ik heb ook een verstrooide. ik ben nu al 2 jaar niet geweest omdat elke keer als ik een afspraak heb staan met die man werkt hij niet eens. dus ik heb het op gegeven ik droeg ze toch niet meer...
maar ik heb nooit mijn broek uit moeten doen.
alleen me schoenen en sokken. ik weet nog wel hij ging met ijskoude handen aan me zitten. toen gaf ik hem als schrik en trap in z'n maag
ik zou als je kan wisselen gewoon wisselen.
groetjes
blue
heb ineens wel veel gemist haha.
ik ben klaar met de serie
als ik kijk, kijk ik het ook af.
ik denk niet dat mijn situatie zo desdanig verbetert is dat het niet meet triggerd. ik denk dat ik mentaal sterker ben geworden dat niet alles over zm mij mee trekt..
ik vond 1 stukje wel heftig maar weet niet meer in welk zeisoen dat was dus als jij hem af hebt zeg ik het wel.
ik loop/liep ook bij een poditherapeut.
ik heb ook slechte voeten maar ik heb die soltjes niet voor mijn knieën maar voor me enkels. ik verzwik ze te snel waardoor dat zou moeten.
haha ik heb ook een verstrooide. ik ben nu al 2 jaar niet geweest omdat elke keer als ik een afspraak heb staan met die man werkt hij niet eens. dus ik heb het op gegeven ik droeg ze toch niet meer...
maar ik heb nooit mijn broek uit moeten doen.
alleen me schoenen en sokken. ik weet nog wel hij ging met ijskoude handen aan me zitten. toen gaf ik hem als schrik en trap in z'n maag
ik zou als je kan wisselen gewoon wisselen.
groetjes
blue
Hey,
Waarover voel je je schuldig dan?
Het is dus eigenlijk nog een beetje aftasten met je nieuwe mentor en kijken of en wanneer en wat je wel/niet wil vertellen. Dat lijkt me ook meer dan normaal.
Korte sokken zijn dan hopelijk de oplossing.
Au, dat was dan een flinke blessure als je er zo veel last van hebt. I guess. Met m'n braces voel ik niks, dus voor mij is het nu niet zo'n groot probleem meer. Problemen met groeien, pech en aanleg. Tja, dat levert je wat maandjes fysio op die niks helpen helaas. Niet het einde van de wereld.
Gr. Pin
Waarover voel je je schuldig dan?
Het is dus eigenlijk nog een beetje aftasten met je nieuwe mentor en kijken of en wanneer en wat je wel/niet wil vertellen. Dat lijkt me ook meer dan normaal.
Korte sokken zijn dan hopelijk de oplossing.
Gr. Pin
Ik voel me schuldig dat ik haar in die situatie heb gebracht. Ik weet dat mijn moeder zo kan reageren (ook al was ik het meest bang van iedereen), maar zij misschien niet. En blijkbaar heeft het wel een impact op d'r gemaakt. Ook heeft niemand zijn of haar excuses aangeboden tegenover haar, maar zij wel tegenover mijn moeder en dat vind ik niet eerlijk.
Denk je dat je schuldgevoel zal verminderen als je zelf je excuses aan Clay aanbiedt?
Ik snap wat je bedoelt, maar ik denk niet dat je het jezelf echt kwalijk moet en kan nemen.
Ik snap wat je bedoelt, maar ik denk niet dat je het jezelf echt kwalijk moet en kan nemen.
Hey!
Misschien dat het wel zal helpen, ik weet het niet. Ik snap dat mijn moeder bezorgd om me is, maar vind wel dat ze haar excuses aan had kunnen bieden. Ik denk dat ik dat het ergst vind.
Ik snap dat Clay de volwassene is en dat zij mij een soort van moet beschermen, maar vind het toch wel weer erg dat ze me het niet heeft verteld. En ik voel me dan dus ook weer lullig dat ik er niet naar heb gevraagd, want ik was er ook van geschrokken dus ik begrijp niet dat ik dat niet heb gedaan.
Groetjes,
Anoniempje
Misschien dat het wel zal helpen, ik weet het niet. Ik snap dat mijn moeder bezorgd om me is, maar vind wel dat ze haar excuses aan had kunnen bieden. Ik denk dat ik dat het ergst vind.
Ik snap dat Clay de volwassene is en dat zij mij een soort van moet beschermen, maar vind het toch wel weer erg dat ze me het niet heeft verteld. En ik voel me dan dus ook weer lullig dat ik er niet naar heb gevraagd, want ik was er ook van geschrokken dus ik begrijp niet dat ik dat niet heb gedaan.
Groetjes,
Anoniempje
Ik verberg mijn snijwonden ondertussen al meer als een jaar en ik vind het best k-t dat niemand er een opmerking over maakt (snijwonden zijn heel duidelijk) want ik wil wel geholpen worden door een psycholoog voor me beter te voelen .
ik kan je dus niet echt helpen sworry
-Romy
ik kan je dus niet echt helpen sworry
-Romy
Hey @Roomijsje47 !
Gelukkig is mijn oorspronkelijke probleem opgelost, ik heb het aan iemand verteld en er is een heleboel in gang gezet. Nu geef ik hier updates over hoe het met me gaat en vraag ik soms nog om hulp als ik ergens mee zit.
Ik voelde me al snel beter nadat ik het aan iemand had verteld. Het zou voor jou ook kunnen helpen als je daar open voor staat.
Ik heb ook geleerd dat mensen het niet zo snel doorhebben als je snijwonden of littekens hebt, vaak moet je het iemand vertellen voordat het ze opvalt.
Groetjes,
Anoniempje
Gelukkig is mijn oorspronkelijke probleem opgelost, ik heb het aan iemand verteld en er is een heleboel in gang gezet. Nu geef ik hier updates over hoe het met me gaat en vraag ik soms nog om hulp als ik ergens mee zit.
Ik voelde me al snel beter nadat ik het aan iemand had verteld. Het zou voor jou ook kunnen helpen als je daar open voor staat.
Ik heb ook geleerd dat mensen het niet zo snel doorhebben als je snijwonden of littekens hebt, vaak moet je het iemand vertellen voordat het ze opvalt.
Groetjes,
Anoniempje
Hey!
Ik heb het 3e seizoen van 13 Reasons Why uitgekeken, dus nu ben ik wel benieuwd welk stukje je heftig vond@Blue . Ik vond niks triggering ofzo, maar moest wel even huilen bij Tyler.
Het gaat sowieso best slecht met mijn stemming. Ik huil veel en voel me over het algemeen een beetje down, ik weet niet zo goed waarom. Ik vraag me een beetje af hoe ik dit schooljaar moet overleven.
Ik heb mijn excuses naar Clay aangeboden (is dit een goed geformuleerde zin?). Op zich vind ik het wel fijn, maar ze zei dat het 0,0% mijn schuld was. Verder heb ik er niet echt meer over gepraat.
Ik weet niet zo goed hoe ik het contact met haar moet onderhouden. Ik vertel het haar wel als er nieuws is van school of over hulp, maar ik durf er niet te diep op in te gaan omdat ik bang ben haar tot last te zijn. Ik denk een beetje te veel na over de toekomst en zie het niet zo positief in.
Als ik denk aan iemand met wie ik misschien gesprekjes zou willen weet ik niet zo goed of ik iemand wel vertrouw. Op school hebben we wel vertrouwenspersonen, maar dat zijn allemaal gymdocenten (ik heb de eerste helft van het schooljaar geen gym, dus zou dat persoon niet vaak zien, bovendien ben ik niet zo'n fan van gymdocenten (en gym in het algemeen)). Mijn mentor is wel aardig, maar ik zou haar niet met mijn gedachten en problemen vertrouwen. En ja, dan zijn er geen opties meer...
Met eten gaat het niet heel geweldig. Ik kan niet aankomen, want als ik het fysiek merk vind ik mezelf al snel te dik, ondanks het feit dat ik nog steeds ondergewicht heb. Het lukt me wel mijn gewicht te behouden en ik eet dus ook wel prima. Ik durf niet zo goed aan een volwassene te vertellen dat ik me hier zo over voel, maar weet ook niet of dat nodig is?
Nu Blue bezig is met de woongroep en mijn teamgenootje opgenomen is voor anorexia en zelfbeschadiging heb ik me ook wel een beetje af zitten vragen hoe het zou zijn als ik niet thuis zou wonen. Dit meer omdat ik weet dat mijn ouders er veel moeite mee hebben en ik me afvraag of ik me beter zou voelen als ik thuis me 'gewoon' kan gedragen zonder me zorgen te hoeven maken over de zichtbaarheid van mijn wonden en mijn (soms) sombere en ontwijkende gedrag. Dit maakt me dan weer verdrietig omdat het idee me wel aanstaat.
Groetjes,
Anoniempje
Ik heb het 3e seizoen van 13 Reasons Why uitgekeken, dus nu ben ik wel benieuwd welk stukje je heftig vond
Het gaat sowieso best slecht met mijn stemming. Ik huil veel en voel me over het algemeen een beetje down, ik weet niet zo goed waarom. Ik vraag me een beetje af hoe ik dit schooljaar moet overleven.
Ik heb mijn excuses naar Clay aangeboden (is dit een goed geformuleerde zin?). Op zich vind ik het wel fijn, maar ze zei dat het 0,0% mijn schuld was. Verder heb ik er niet echt meer over gepraat.
Ik weet niet zo goed hoe ik het contact met haar moet onderhouden. Ik vertel het haar wel als er nieuws is van school of over hulp, maar ik durf er niet te diep op in te gaan omdat ik bang ben haar tot last te zijn. Ik denk een beetje te veel na over de toekomst en zie het niet zo positief in.
Als ik denk aan iemand met wie ik misschien gesprekjes zou willen weet ik niet zo goed of ik iemand wel vertrouw. Op school hebben we wel vertrouwenspersonen, maar dat zijn allemaal gymdocenten (ik heb de eerste helft van het schooljaar geen gym, dus zou dat persoon niet vaak zien, bovendien ben ik niet zo'n fan van gymdocenten (en gym in het algemeen)). Mijn mentor is wel aardig, maar ik zou haar niet met mijn gedachten en problemen vertrouwen. En ja, dan zijn er geen opties meer...
Met eten gaat het niet heel geweldig. Ik kan niet aankomen, want als ik het fysiek merk vind ik mezelf al snel te dik, ondanks het feit dat ik nog steeds ondergewicht heb. Het lukt me wel mijn gewicht te behouden en ik eet dus ook wel prima. Ik durf niet zo goed aan een volwassene te vertellen dat ik me hier zo over voel, maar weet ook niet of dat nodig is?
Nu Blue bezig is met de woongroep en mijn teamgenootje opgenomen is voor anorexia en zelfbeschadiging heb ik me ook wel een beetje af zitten vragen hoe het zou zijn als ik niet thuis zou wonen. Dit meer omdat ik weet dat mijn ouders er veel moeite mee hebben en ik me afvraag of ik me beter zou voelen als ik thuis me 'gewoon' kan gedragen zonder me zorgen te hoeven maken over de zichtbaarheid van mijn wonden en mijn (soms) sombere en ontwijkende gedrag. Dit maakt me dan weer verdrietig omdat het idee me wel aanstaat.
Groetjes,
Anoniempje
klinkt een beetje als ik ben ik snij me zelf niet maar ik weet wel hoe het voelt als niemand je ziet staan en iedereen denkt dat het goed gaat maar je moet er wel over praten want dan kan er een oplossing worden bedacht en als je het niet durft te zeggen omdat je denkt dat er juist meer problemen komen dat niet meschien voelt het wel op dat moment dat het meer problemen zorgt maar uiteindleijk zul je inzien dat het juist beter is om te zeggen
hey
ik vond dat stukje dat tyler bij de jongens wc mishandeld werd best wel heftig... dat vind ik heftiger dan als ik in een andere serie zie dat iemand zelfmoord pleegt.
kan het zijn dat je stemming is gezakt (kutter is geworden) door dat school en de stress er van bij is gekomen.
je hoeft aan Clay niet alles te vertellen wat er in je om gaat. als je een keer een weekje niet appt is het niet erg. doe het alleen als je behoefte hebt aan praten. je valt haar zwz niet lastig anders had ze niet haar nummer aan jou gegeven
de officiële vertrouwens personen op school van jou zijn gym docenten (ben jarloers, ik vertrouw 1 gym docent voledig) maar je vertrouwd ze niet echt. ik snap dat je niet echt een docent hebt die je vertrouwd. heb je een docent waar je je fijn bij voelt? want vertrouwen moet groeien dat is er niet door in je handen te klappen...
je zou aan clay kunnen vragen of zij het nodig vind dat je er hulp voor moet krijgen. zij weet hoe dun je bent en hoe je situatie is
je moet mij echt echt echt niet als voorbeeld nemen om zo uit huis te gaan. dat sloopt je!
wat vrijdag tegen me gezegd was iets slims en begrijpelijks. maar dat was meg worden en ge aren en door de gebaren begreep je het dus ik ga het simpel uit leggen.
hij zij met een omweg elke puber/adolescent berijkt een punt dat hij/zij voledig los is gerukt van z'n ouders en als dat moment aan is gebroken is het een goed moment om uit huis te gaan.
dus miss is het punt van ik wil uit huis aan gebroken. dat is niet slecht. het is zelfs gezond. maar het hoeft niet te zeggen dat je nu ook perse uit huis moet.
jij zou graag je snij wonden niet meer willen verbergen is huis... je zou je mouwen soort van af kunnen bouwen. elke keer als je thuis bent je mouwen iets hoger dragen dat je ouders wennen dat ze bloten armen zien. (heb daar geen verstand van)
groetjes
blue
ik vond dat stukje dat tyler bij de jongens wc mishandeld werd best wel heftig... dat vind ik heftiger dan als ik in een andere serie zie dat iemand zelfmoord pleegt.
kan het zijn dat je stemming is gezakt (kutter is geworden) door dat school en de stress er van bij is gekomen.
je hoeft aan Clay niet alles te vertellen wat er in je om gaat. als je een keer een weekje niet appt is het niet erg. doe het alleen als je behoefte hebt aan praten. je valt haar zwz niet lastig anders had ze niet haar nummer aan jou gegeven
de officiële vertrouwens personen op school van jou zijn gym docenten (ben jarloers, ik vertrouw 1 gym docent voledig) maar je vertrouwd ze niet echt. ik snap dat je niet echt een docent hebt die je vertrouwd. heb je een docent waar je je fijn bij voelt? want vertrouwen moet groeien dat is er niet door in je handen te klappen...
je zou aan clay kunnen vragen of zij het nodig vind dat je er hulp voor moet krijgen. zij weet hoe dun je bent en hoe je situatie is
je moet mij echt echt echt niet als voorbeeld nemen om zo uit huis te gaan. dat sloopt je!
wat vrijdag tegen me gezegd was iets slims en begrijpelijks. maar dat was meg worden en ge aren en door de gebaren begreep je het dus ik ga het simpel uit leggen.
hij zij met een omweg elke puber/adolescent berijkt een punt dat hij/zij voledig los is gerukt van z'n ouders en als dat moment aan is gebroken is het een goed moment om uit huis te gaan.
dus miss is het punt van ik wil uit huis aan gebroken. dat is niet slecht. het is zelfs gezond. maar het hoeft niet te zeggen dat je nu ook perse uit huis moet.
jij zou graag je snij wonden niet meer willen verbergen is huis... je zou je mouwen soort van af kunnen bouwen. elke keer als je thuis bent je mouwen iets hoger dragen dat je ouders wennen dat ze bloten armen zien. (heb daar geen verstand van)
groetjes
blue
Hey!
Ja klopt, de verkrachting van Tyler was best heftig (dat was seizoen 2) en dit seizoen had ik ook het meeste moeite met zijn verhaal (het verhaal is goed, daarom had ik er juist moeite mee omdat ik me er betrokken bij voelde).
Ik weet niet of het zo aan school ligt, ik heb namelijk het gevoel dat ik de stress en spanning best goed van me af kan zetten, maar alsnog voel ik me slecht.
Bjj ons op school is het best normaal dat een mentor zij. of haar nummer aan zijn of haar mentorleerlingen geeft en dan een groepsapp aanmaakt. Zo kunnen meededelingen snel doorgegeven worden, aangezien je maar 1 keer per week mentorles hebt.
Ik weet dat vertrouwen moet groeien, maar ik ben dus weer bang dat die leraar weg zal gaan. Bovendien was dit met Clay (en is nog steeds, ook al gaat het beter) best emotioneel intensief en ik weet niet of ik dat wel aankan met een leraar. Bovendien vraag ik me af of welke leraar dan ook er wel zin in heeft als ik bij hen aan kom kloppen met mijn problemen. Ze weten vaak niet wat ze met me aan moeten en zijn al snel bang dat ze iets fout doen.
Maar om je vraag te beantwoorden, ja, op zich vertrouw ik mijn Latijn lerares wel (weet niet of ik dat zou moeten willen, want ze heeft ook snel een oordeel klaar) en ook mijn scheikunde leraar (maar hij is ook pas in de 30 en denk niet dat hij zich aan mij zou willen wagen, als je begrijpt wat ik bedoel).
Zoals ik al zdi durf ik er met geen enkele volwassene over te praten, ook jiet met Clay, omdat ik me schaam voor mezelf. Ik weet namelijk dat ik niet dik ben, maar toch kan ik er niet tegen als ik fysieke verandering zie. Ik weeg nu ongeveer 50 kg, ben 16 jaar oud en 1,73 meter, dat betekent dat mijn BMI 16,7 is en ik dus ondergewicht heb (onder 18,5 is ondergewicht). Dat is eigenlijk alle info die zij ook heeft, ik trek namelijk niet zo snel strakke kleding aan.
Ik weet dus niet of ik mijn gewicht zo kan houden of dat het naarmate het schooljaar vordert alleen maar zal zakken, maar dat zullen we dan wel zien denk ik.
Ik weet ook dat permanent uit huis gaan geen goed idee is en dat het heel zwaar is, dat is ook niet wat ik bedoel. Ik vraag me meer af of het een goed idee zou zijn als ik voor een tijdje ergens anders zou wonen en daar hulp krijg zodat ik me beter voel en dan weer terug naar huis kan. Maar dat klinkt dan weer als een opname en dat is nu ook weer niet wat ik bedoel.
Mijn armen zijn thuis niet echt meer een probleem, ze zijn er wel een beetje aan gewend. Ik heb alleen een afspraak met mezelf dat mijn ouders (eigenlijk liever niemand) mijn wonden mag zien. Littekens, oké, maar geen wonden. Dit omdat ik weet dat ik ze heel erg zal kwetsen als ik dit doe.
Groetjes,
Anoniempje
Ja klopt, de verkrachting van Tyler was best heftig (dat was seizoen 2) en dit seizoen had ik ook het meeste moeite met zijn verhaal (het verhaal is goed, daarom had ik er juist moeite mee omdat ik me er betrokken bij voelde).
Ik weet niet of het zo aan school ligt, ik heb namelijk het gevoel dat ik de stress en spanning best goed van me af kan zetten, maar alsnog voel ik me slecht.
Bjj ons op school is het best normaal dat een mentor zij. of haar nummer aan zijn of haar mentorleerlingen geeft en dan een groepsapp aanmaakt. Zo kunnen meededelingen snel doorgegeven worden, aangezien je maar 1 keer per week mentorles hebt.
Ik weet dat vertrouwen moet groeien, maar ik ben dus weer bang dat die leraar weg zal gaan. Bovendien was dit met Clay (en is nog steeds, ook al gaat het beter) best emotioneel intensief en ik weet niet of ik dat wel aankan met een leraar. Bovendien vraag ik me af of welke leraar dan ook er wel zin in heeft als ik bij hen aan kom kloppen met mijn problemen. Ze weten vaak niet wat ze met me aan moeten en zijn al snel bang dat ze iets fout doen.
Maar om je vraag te beantwoorden, ja, op zich vertrouw ik mijn Latijn lerares wel (weet niet of ik dat zou moeten willen, want ze heeft ook snel een oordeel klaar) en ook mijn scheikunde leraar (maar hij is ook pas in de 30 en denk niet dat hij zich aan mij zou willen wagen, als je begrijpt wat ik bedoel).
Zoals ik al zdi durf ik er met geen enkele volwassene over te praten, ook jiet met Clay, omdat ik me schaam voor mezelf. Ik weet namelijk dat ik niet dik ben, maar toch kan ik er niet tegen als ik fysieke verandering zie. Ik weeg nu ongeveer 50 kg, ben 16 jaar oud en 1,73 meter, dat betekent dat mijn BMI 16,7 is en ik dus ondergewicht heb (onder 18,5 is ondergewicht). Dat is eigenlijk alle info die zij ook heeft, ik trek namelijk niet zo snel strakke kleding aan.
Ik weet dus niet of ik mijn gewicht zo kan houden of dat het naarmate het schooljaar vordert alleen maar zal zakken, maar dat zullen we dan wel zien denk ik.
Ik weet ook dat permanent uit huis gaan geen goed idee is en dat het heel zwaar is, dat is ook niet wat ik bedoel. Ik vraag me meer af of het een goed idee zou zijn als ik voor een tijdje ergens anders zou wonen en daar hulp krijg zodat ik me beter voel en dan weer terug naar huis kan. Maar dat klinkt dan weer als een opname en dat is nu ook weer niet wat ik bedoel.
Mijn armen zijn thuis niet echt meer een probleem, ze zijn er wel een beetje aan gewend. Ik heb alleen een afspraak met mezelf dat mijn ouders (eigenlijk liever niemand) mijn wonden mag zien. Littekens, oké, maar geen wonden. Dit omdat ik weet dat ik ze heel erg zal kwetsen als ik dit doe.
Groetjes,
Anoniempje
hey
ik voel gewoon de pijn van hun allemaal...
het slechte gevoel ken ik. je weet niet waar het vandaan komt. je kan het ook geen verklaring geven maar je wilt het wel...
bij mij mag je echt alleen je stage bergeleider hebben. want het kan zijn dat je ze buiten schooltijd gaat bellen en dan val je ze lastig in hun vrijetijd....
je zou aan je docent scheikunde kunnen vragen of hij open staat voor een gesprekje met jou.
voor mijn gevoel luisteren mannen beter dan vrouwen
de gene waar ik het makkelijkst over shit dingen kan praten is een man haha.
het is ook lastig om met iemand over je problemen te praten als zij het niet kunnen zien...
je zei dat je voor een tijdje uit huis wil maar niet voor lang of altijd en het moet ook geen opname zijn. toen dacht ik aan een vriendin van mij die ik vandaag sprak. die zij sorry ik kan niet afspreken ik heb een vriedin te logeren ze moet er even uit zijn bij der ouders dus ze logeert hier even 2 weken...
en nu dacht ik kan jij niet bij een vriendin logeren...?
groetjes
blue
ik voel gewoon de pijn van hun allemaal...
het slechte gevoel ken ik. je weet niet waar het vandaan komt. je kan het ook geen verklaring geven maar je wilt het wel...
bij mij mag je echt alleen je stage bergeleider hebben. want het kan zijn dat je ze buiten schooltijd gaat bellen en dan val je ze lastig in hun vrijetijd....
je zou aan je docent scheikunde kunnen vragen of hij open staat voor een gesprekje met jou.
voor mijn gevoel luisteren mannen beter dan vrouwen
de gene waar ik het makkelijkst over shit dingen kan praten is een man haha.
het is ook lastig om met iemand over je problemen te praten als zij het niet kunnen zien...
je zei dat je voor een tijdje uit huis wil maar niet voor lang of altijd en het moet ook geen opname zijn. toen dacht ik aan een vriendin van mij die ik vandaag sprak. die zij sorry ik kan niet afspreken ik heb een vriedin te logeren ze moet er even uit zijn bij der ouders dus ze logeert hier even 2 weken...
en nu dacht ik kan jij niet bij een vriendin logeren...?
groetjes
blue
Hey!
het slechte gevoel ken ik. je weet niet waar het vandaan komt. je kan het ook geen verklaring geven maar je wilt het wel...
Ja, precies dat!
het is ook lastig om met iemand over je problemen te praten als zij het niet kunnen zien...
Wat bedoel je daar precies mee?
Hm, allereerst heb ik niet echt vrienden
en bovendien weet ik bijna zeker dat mijn ouders het er niet mee eens zouden zijn (ook al heb ik mijn moeder een paar maanden terug horen zeggen dat ze niet wist wat ze zou doen als ik niet uit huis ging wanneer ik ga studeren (had ik dit al verteld?)).
Groetjes,
Anoniempje
Ja, precies dat!
Wat bedoel je daar precies mee?
Hm, allereerst heb ik niet echt vrienden
en bovendien weet ik bijna zeker dat mijn ouders het er niet mee eens zouden zijn (ook al heb ik mijn moeder een paar maanden terug horen zeggen dat ze niet wist wat ze zou doen als ik niet uit huis ging wanneer ik ga studeren (had ik dit al verteld?)).Groetjes,
Anoniempje
Hey,
Voelt het beter nu je je excuses hebt gemaakt?
Ik denk dat de manier waarop je nu contact met Clay Er is eigenlijk niemand anders die je met je gedachten toevertrouwd. Als het goed is begint die therapie wandeling gebeuren toch? (Oh ja, "ervaringsleer" right?) Denk je dat je dan daar kan proberen wat te gaan delen?
Je durft eigenlijk niet aan te komen, ook al is dat wel nodig omdat je ondergewicht hebt. Ik denk wel dat het nuttig is om dit met iemand te bespreken. De gedachten die je hebt over je lichaam zijn waarschijnlijk onjuist. Ik bedoel, ik ken je niet, maar iemand met ondergewicht is niet dik. Iemand met gezond gewicht ook niet. Voor dit verder escaleert en je niet meer "normaal" eet, zou ik het met iemand bespreken. Misschien met Clay of met die vriendin uit de buurt die zichzelf ook beschadigt?
Het lijkt je een aantrekkelijk idee om even op een andere plek te zijn. Een plek waar je jezelf kan zijn en kan tonen, zonder dat iemand in de stress schiet, gekwetst raakt o.i.d.
Je wil niet definitief uit huis en ook niet opgenomen worden, maar misschien meer thuis en je ouders ontvluchten? Ik snap wel wat je bedoelt.
Heb je familie of vrienden waar je tijdelijk zou kunnen verblijven?
Gr. Pin
Voelt het beter nu je je excuses hebt gemaakt?
Ik denk dat de manier waarop je nu contact met Clay Er is eigenlijk niemand anders die je met je gedachten toevertrouwd. Als het goed is begint die therapie wandeling gebeuren toch? (Oh ja, "ervaringsleer" right?) Denk je dat je dan daar kan proberen wat te gaan delen?
Je durft eigenlijk niet aan te komen, ook al is dat wel nodig omdat je ondergewicht hebt. Ik denk wel dat het nuttig is om dit met iemand te bespreken. De gedachten die je hebt over je lichaam zijn waarschijnlijk onjuist. Ik bedoel, ik ken je niet, maar iemand met ondergewicht is niet dik. Iemand met gezond gewicht ook niet. Voor dit verder escaleert en je niet meer "normaal" eet, zou ik het met iemand bespreken. Misschien met Clay of met die vriendin uit de buurt die zichzelf ook beschadigt?
Het lijkt je een aantrekkelijk idee om even op een andere plek te zijn. Een plek waar je jezelf kan zijn en kan tonen, zonder dat iemand in de stress schiet, gekwetst raakt o.i.d.
Je wil niet definitief uit huis en ook niet opgenomen worden, maar misschien meer thuis en je ouders ontvluchten? Ik snap wel wat je bedoelt.
Heb je familie of vrienden waar je tijdelijk zou kunnen verblijven?
Gr. Pin
Hey!
Ja, op zich voelt het wel beter wetend dat ik het in ieder geval heb gezegd.
Ik denk dat de manier waarop je nu contact met Clay Er is eigenlijk niemand anders die je met je gedachten toevertrouwd. Als het goed is begint die therapie wandeling gebeuren toch? (Oh ja, "ervaringsleer" right?) Denk je dat je dan daar kan proberen wat te gaan delen?
Kan het kloppen dat hier in de eerste regel iets mis is gegaan? Ik snap het namelijk niet helemaal...
Therapie wandeling gebeuren, ja haha, dat begint over 2 weken. Ik kijk heel erg de kat uit de boom dus voordat ik daar wat dieper in ga op mijn gevoelens duurt het nog wel even. Bovendien denk ik ook dat het eigenlijk niet zo de bedoeling is om te praten, maar juist doen.
Je durft eigenlijk niet aan te komen, ook al is dat wel nodig omdat je ondergewicht hebt. Ik denk wel dat het nuttig is om dit met iemand te bespreken. De gedachten die je hebt over je lichaam zijn waarschijnlijk onjuist. Ik bedoel, ik ken je niet, maar iemand met ondergewicht is niet dik. Iemand met gezond gewicht ook niet. Voor dit verder escaleert en je niet meer "normaal" eet, zou ik het met iemand bespreken. Misschien met Clay of met die vriendin uit de buurt die zichzelf ook beschadigt?
Ik heb het die vriendin verteld, dat het me eigenlijk niet lukt om aan te komen. Ze keek me meer een beetje vreemd aan, volgens mij snapt ze wel dat het niet goed is maar weet ze zelf ook niet zo goed wat ze met me aan moet. Clay zou ik het niet durven vertellen, dit omdat ik me er ook een beetje voor schaam, ik heb namelijk altijd gedacht dat ik niet zo over mezelf zou denken (en als ik het dan zou doen zou ik het face-to-face willen zeggen en niet via WhatsApp).
Je wil niet definitief uit huis en ook niet opgenomen worden, maar misschien meer thuis en je ouders ontvluchten? Ik snap wel wat je bedoelt.
Heb je zelf ook wel eens zoiets overwogen of gedaan? (Zoals altijd, als je niet wilt antwoorden hoeft het niet)
Heb je familie of vrienden waar je tijdelijk zou kunnen verblijven?
Nee, helaas heb ik geen goede band met mijn familie (en wonen ze best ver weg) en ken ik mijn vrienden niet goed genoeg om dit van ze te vragen.
Groetjes,
Anoniempje
Ja, op zich voelt het wel beter wetend dat ik het in ieder geval heb gezegd.
Kan het kloppen dat hier in de eerste regel iets mis is gegaan? Ik snap het namelijk niet helemaal...
Therapie wandeling gebeuren, ja haha, dat begint over 2 weken. Ik kijk heel erg de kat uit de boom dus voordat ik daar wat dieper in ga op mijn gevoelens duurt het nog wel even. Bovendien denk ik ook dat het eigenlijk niet zo de bedoeling is om te praten, maar juist doen.
Ik heb het die vriendin verteld, dat het me eigenlijk niet lukt om aan te komen. Ze keek me meer een beetje vreemd aan, volgens mij snapt ze wel dat het niet goed is maar weet ze zelf ook niet zo goed wat ze met me aan moet. Clay zou ik het niet durven vertellen, dit omdat ik me er ook een beetje voor schaam, ik heb namelijk altijd gedacht dat ik niet zo over mezelf zou denken (en als ik het dan zou doen zou ik het face-to-face willen zeggen en niet via WhatsApp).
Heb je zelf ook wel eens zoiets overwogen of gedaan? (Zoals altijd, als je niet wilt antwoorden hoeft het niet)
Nee, helaas heb ik geen goede band met mijn familie (en wonen ze best ver weg) en ken ik mijn vrienden niet goed genoeg om dit van ze te vragen.
Groetjes,
Anoniempje
Hey!
Denk je dat je het wel over je gewicht durft te hebben als je een keertje face-to-face met Clay afspreekt?
Misschien, ze vraagt er meestal wel naar als ze me ziet, aangezien ze zelf heeft kunnen zien hoe erg het is geweest. Meestal zeg ik dan ook dat ik ben aangkomen en weer evenveel ben afgevallen, maar ik heb nooit gezegd dat het me niet lukt. Het lijkt haar in ieder geval niet zo veel zorgen te baren.
Ik vind thuis wel fijn. Omdat mijn ouders gescheiden zijn en ik niet graag bij mijn vader ben, is het voor mij wel echt duidelijk dat dit mijn plekje is en dat ik hier mezelf kan zijn. Wonden laat ik niemand graag zien, ook niet thuis of ergens anders, dus ik kan hier het dichtste bij mezelf komen.
Lol, home is where you can wear your packer in peace.
Haha, mooie quote, ik zou zeggen laat hem op een deurmat afdrukken.
Maar eh, is de relatie met je zus en moeder veel beter (kun je overal over praten en hoef je niet zo vaak na te denken of iets wat je zegt hen zal kwetsen)?
Helaas geen adresje bij vrienden of familie. Heb je zelf concreter nagedacht over een plan ofzo? Of zijn het meer wensen?
Het ding is dus dat ik zo ver ook wel was gekomen, maar ik dus vast ben gelopen. Er zijn namelijk maar weinig mensen die er van weten en de er mee om kunnen gaan. Bovendien wonen die mensen dan weer met iemand samen (zoals broers, zussen en ouders) die ik niet zo goed ken en dus ook niet vertrouw. De plekken waar ik me wel wat meer thuisvoel zijn dan dus weer ver weg. Er zijn dus eigenlijk weinig tot geen mogelijheden.
Groetjes,
Anoniempje
Misschien, ze vraagt er meestal wel naar als ze me ziet, aangezien ze zelf heeft kunnen zien hoe erg het is geweest. Meestal zeg ik dan ook dat ik ben aangkomen en weer evenveel ben afgevallen, maar ik heb nooit gezegd dat het me niet lukt. Het lijkt haar in ieder geval niet zo veel zorgen te baren.
Lol, home is where you can wear your packer in peace.
Haha, mooie quote, ik zou zeggen laat hem op een deurmat afdrukken.
Maar eh, is de relatie met je zus en moeder veel beter (kun je overal over praten en hoef je niet zo vaak na te denken of iets wat je zegt hen zal kwetsen)?
Het ding is dus dat ik zo ver ook wel was gekomen, maar ik dus vast ben gelopen. Er zijn namelijk maar weinig mensen die er van weten en de er mee om kunnen gaan. Bovendien wonen die mensen dan weer met iemand samen (zoals broers, zussen en ouders) die ik niet zo goed ken en dus ook niet vertrouw. De plekken waar ik me wel wat meer thuisvoel zijn dan dus weer ver weg. Er zijn dus eigenlijk weinig tot geen mogelijheden.
Groetjes,
Anoniempje
Hoi,
Maar eh, is de relatie met je zus en moeder veel beter (kun je overal over praten en hoef je niet zo vaak na te denken of iets wat je zegt hen zal kwetsen)? Eh nee. Maar ik voel dan ook niet de behoefte om dat met hen te bespreken. Zelfmoord dingen bespreek ik met niemand. Met een psycholoog zou ik ook huiverig zijn, want ik heb een slechte ervaring opgedaan...
Haha, mooie quote, ik zou zeggen laat hem op een deurmat afdrukken. Haha, ik zal er over nadenken
Hmmm lastig dat je plan nu vastloopt. Ik zou het ook niet zo snel weten
Gr. Pin
Hmmm lastig dat je plan nu vastloopt. Ik zou het ook niet zo snel weten
Gr. Pin
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
