Hey! Meteen al weer een nieuw bericht na het vorige... Ik ben een meisje van 15 jaar en ik snijd mezelf. Ik doe het niet echt vaak, omdat ik niet wil dat anderen het zien. Ik heb 5 sneden op mijn pols, verborgen onder mijn horloge. Ik snijd sinds 3 weken en ik doe het om aandacht te vragen. Niet zozeer omdat ik mezelf zielig vind maar omdat ik het gevoel heb alsof niemand op me let en niemand me opmerkt. Zoek anders maar op wat de redenen kunnen zijn dat iemand snijdt, ik kan het zelf niet zo goed uitleggen. Nu heb ik dus een leraar gemaild ( dezelfde als in mijn vorige bericht ) dat ik ergens hulp mee nodig heb. In eerste instantie wilde ik over mijn automutilatie praten, maar ik weet nu niet meer of dat wel zo'n goed idee is. Ik voel me de laatste tijd steeds beter en denk dat ik misschien w kan stoppen. Ook heb ik geen zin in nog meer bonje met mijn ouders of dat iemand me te serieus neemt. Zelf vind ik het namelijk niet zo erg, ik bedoel, er zijn veel meer mensen die veel meer en veel vaker snijden dan ik. Moet ik toch gaan of gewoon zeggen dat ik het probleem zelf wel kan oplossen? Help!
Groetjes, Anoniempje
Bladzijde 13 / 29
't Verdiend wel goed, anders was ik er ook niet aan begonnen
Folders en het lokale krantje zijn best wel onderbetaald.Nou Blue, als ik zo'n wijk zou hebben, zou ik 'm ook peren. Misschien is je broer wel een watje, maar op dit gebied geef ik 'm gelijk hoor
Wat ik vooral van de serie opstak, is de pijn waar de nabestaanden mee achterbleven. Clay bijvoorbeeld; een lieve jongen die zijn gevoelens naar Hannah toe nooit openlijk heeft durven toegeven, of de ouders van Hannah, die met een hoop vragen achterblijven.
Wat dachten jullie van een serie over een dappere postbezorger die ondanks vervelende brievenbussen en hongerige honden, toch trots brieven rond blijft delen? We zouden de serie ‘13 Brieven Later’ kunnen noemen.
Gr. Kenshin
Wat dachten jullie van een serie over een dappere postbezorger die ondanks vervelende brievenbussen en hongerige honden, toch trots brieven rond blijft delen? We zouden de serie ‘13 Brieven Later’ kunnen noemen.
Gr. Kenshin
hey
oeps heb ik het verkeerd geschreven
mijn broer liep in een betere wijk... hij liep in een wijk waar oudere of rijke mensen wonen. dus hij had het goed bekeken. hij werkte bij de wijk van z'n groep.
was ondertussen aan het appen waarvoor ik het verkeers schreef
groetjes
blue
oeps heb ik het verkeerd geschreven
mijn broer liep in een betere wijk... hij liep in een wijk waar oudere of rijke mensen wonen. dus hij had het goed bekeken. hij werkte bij de wijk van z'n groep.
was ondertussen aan het appen waarvoor ik het verkeers schreef
groetjes
blue
ik snap eerlijk gezegd wel wat je zegt over het snijden omdat je je 'onzichtbaar' voelt. Maar het is wel erg dat je het doet. het is goed dat het beter wordt, en als dat zo is, als je het niet meer doet, hoef je niet per se in mijn mening het aan andere mensen te vertellen. je bent er dan mee gestopt. wel goed dat het beter gaat. ik zou zeggen dat ik het probleem zelf kan oplossen als ik jou was.
Hey!
Nooit is een groot woord. Ik kan me niet voorstellen dat nog nooit iemand er een eind aan heeft gemaakt omdat ie boos was.
Nee, oké, misschien was die uitspraak een beetje overdreven, maar over het algemeen niet.
Wat ik vooral van de serie opstak, is de pijn waar de nabestaanden mee achterbleven. Clay bijvoorbeeld; een lieve jongen die zijn gevoelens naar Hannah toe nooit openlijk heeft durven toegeven, of de ouders van Hannah, die met een hoop vragen achterblijven.
Dan is het toch een beetje een nuttige serie. Vraag me af of de 'copycats' die boodschap ook mee hebben gekregen, ben bang van niet.
Wat dachten jullie van een serie over een dappere postbezorger die ondanks vervelende brievenbussen en hongerige honden, toch trots brieven rond blijft delen? We zouden de serie ‘13 Brieven Later’ kunnen noemen.
Hahahaha. Goed idee, wanneer beginnen de opnames?
oeps heb ik het verkeerd geschreven
mijn broer liep in een betere wijk... hij liep in een wijk waar oudere of rijke mensen wonen. dus hij had het goed bekeken. hij werkte bij de wijk van z'n groep.
Waarom is hij dan gestopt?
Groetjes,
Anoniempje
Nee, oké, misschien was die uitspraak een beetje overdreven, maar over het algemeen niet.
Dan is het toch een beetje een nuttige serie. Vraag me af of de 'copycats' die boodschap ook mee hebben gekregen, ben bang van niet.
Hahahaha
. Goed idee, wanneer beginnen de opnames?mijn broer liep in een betere wijk... hij liep in een wijk waar oudere of rijke mensen wonen. dus hij had het goed bekeken. hij werkte bij de wijk van z'n groep.
Waarom is hij dan gestopt?
Groetjes,
Anoniempje
'Vraag me af of de 'copycats' die boodschap ook mee hebben gekregen, ben bang van niet.'
Ik vrees dat sommigen de boodschap meekregen dat er soms na je dood wél aandacht aan je wordt geschonken. Voor haar dood was Hannah vrij eenzaam, maar na haar dood was ze het middelpunt van aandacht. Ook dan pas begonnen mensen te beseffen hoeveel ze om haar gaven.
'Goed idee, wanneer beginnen de opnames?'
Ergens op een vrijdag de dertiende.
Gr. Kenshin
Ik vrees dat sommigen de boodschap meekregen dat er soms na je dood wél aandacht aan je wordt geschonken. Voor haar dood was Hannah vrij eenzaam, maar na haar dood was ze het middelpunt van aandacht. Ook dan pas begonnen mensen te beseffen hoeveel ze om haar gaven.
'Goed idee, wanneer beginnen de opnames?'
Ergens op een vrijdag de dertiende.
Gr. Kenshin
Kenshin, dat lijkt me een uitstekende datum.
hey
pin ik denk dat die honden roken dat jij dat had gelezen
maar heb je iets op gelopen door die rot honden?
groetjes
blue
pin ik denk dat die honden roken dat jij dat had gelezen
maar heb je iets op gelopen door die rot honden?
groetjes
blue
5 hartaanvallen maar verder niks gelukkig
Hey!
Ik vrees dat sommigen de boodschap meekregen dat er soms na je dood wél aandacht aan je wordt geschonken. Voor haar dood was Hannah vrij eenzaam, maar na haar dood was ze het middelpunt van aandacht. Ook dan pas begonnen mensen te beseffen hoeveel ze om haar gaven.
Zoals je het nu zegt klinkt het wel logisch dat de nabestaanden ook een beetje schuld hebben. Het kan toch niet allemaal in het hoofd van dat persoon zitten dat ze niet geliefd zijn?
Ergens op een vrijdag de dertiende.
Haha, goed idee! Ik zal er zijn!
@Blue waarom moest je nu weer over honden beginnen? Steeds geen last gehad, nu ben ik door 5 honden aangevallen... (Gelukkig werd ik wel beschermd door een deur, hekjes van de voortuin en een bezorgd baasje, maar het was close.)
Haha, heb je dit vaker? Op die hartaanvallen na helemaal oké? (Zoals mijn leraar Frans dan zegt, als je 2 keer per dag goed schrikt zul je niet sterven aan een hartaanval, onthoud dat maar.)
Groetjes,
Anoniempje
Zoals je het nu zegt klinkt het wel logisch dat de nabestaanden ook een beetje schuld hebben. Het kan toch niet allemaal in het hoofd van dat persoon zitten dat ze niet geliefd zijn?
Haha, goed idee! Ik zal er zijn!
Haha, heb je dit vaker? Op die hartaanvallen na helemaal oké? (Zoals mijn leraar Frans dan zegt, als je 2 keer per dag goed schrikt zul je niet sterven aan een hartaanval, onthoud dat maar.)
Groetjes,
Anoniempje
Wat een slimme docent Frans.
Hey!
Ah, het gebeurde tijdens het uitvoeren van je werk. Zo ver was ik nog niet
. Hopelijk gebeurt het niet meer (al te vaak)...
Gisteren kwam mijn mentor dus op bezoek (ja, ik moet echt een nieuwe naam voor d'r bedenken want eigenlijk is ze mijn mentor niet meer, iemand ideeën?). Ze was eerst van plan iets leerzaams te gaan doen, maar uiteindlijk zijn we thuisgebleven, hebben we wat spelletjes gespeeld, de hond uitgelaten en is ze blijven eten. Het was best gezellig, ik hoop dat ik me een beetje normaal heb gedragen (ben ik de enige die zich heel anders gedraagt als er iemand in je huis komt terwijl je dat persoon alleen uit een buitenshuis environment kent?). Aan de ene kant ben ik best benieuwd of dat het geval is en wil ik het vragen, maar durf niet .
Daarna voelde ik me heel leeg en gespannen, want opeens kwam alles goed binnen (dat het nieuwe schooljaar gaat beginnen en er van alles zal veranderen). Op dit moment voel ik me nog steeds zo kut en ben ik ook nog emotioneel geworden (het is weer dat moment in de maand), dus heb ik zojuist even een potje gehuild
. Ik zeg wel tegen iedereen dat ik denk dat komend schooljaar wel goed zal gaan, maar stiekem ben ik toch wel bang dat het helemaal mis zal gaan...
Groetjes,
Anoniempje
Ah, het gebeurde tijdens het uitvoeren van je werk. Zo ver was ik nog niet
. Hopelijk gebeurt het niet meer (al te vaak)...Gisteren kwam mijn mentor dus op bezoek (ja, ik moet echt een nieuwe naam voor d'r bedenken want eigenlijk is ze mijn mentor niet meer, iemand ideeën?). Ze was eerst van plan iets leerzaams te gaan doen, maar uiteindlijk zijn we thuisgebleven, hebben we wat spelletjes gespeeld, de hond uitgelaten en is ze blijven eten. Het was best gezellig, ik hoop dat ik me een beetje normaal heb gedragen
(ben ik de enige die zich heel anders gedraagt als er iemand in je huis komt terwijl je dat persoon alleen uit een buitenshuis environment kent?). Aan de ene kant ben ik best benieuwd of dat het geval is en wil ik het vragen, maar durf niet .Daarna voelde ik me heel leeg en gespannen, want opeens kwam alles goed binnen (dat het nieuwe schooljaar gaat beginnen en er van alles zal veranderen). Op dit moment voel ik me nog steeds zo kut en ben ik ook nog emotioneel geworden (het is weer dat moment in de maand), dus heb ik zojuist even een potje gehuild
. Ik zeg wel tegen iedereen dat ik denk dat komend schooljaar wel goed zal gaan, maar stiekem ben ik toch wel bang dat het helemaal mis zal gaan...Groetjes,
Anoniempje
Je mentor op bezoek; gezellig. Fijn dat jullie tijd samen hebben doorgebracht. Weet je mentor van je stress rond het nieuwe schooljaar? Ze zou je hierbij kunnen helpen.
Of ik het ongemakkelijk zou vinden om m'n mentor thuis te verwelkomen? Yep, best wel. Ik ben dan ook nooit zo erg close met m'n mentor geweest dat ik d'r zou uitnodigen. Volgens mij zou school daar niet eens akkoord mee gaan. Maar goed, als jullie de bezoekjes beiden fijn vinden, lijkt het me alleen maar gezellig
Een nieuwe naam voor je mentor? Hm, Clay? Die naam doet me denken aan het vriendelijke personage uit 13 Reasons Why.
Gr. Kenshin
Of ik het ongemakkelijk zou vinden om m'n mentor thuis te verwelkomen? Yep, best wel. Ik ben dan ook nooit zo erg close met m'n mentor geweest dat ik d'r zou uitnodigen. Volgens mij zou school daar niet eens akkoord mee gaan. Maar goed, als jullie de bezoekjes beiden fijn vinden, lijkt het me alleen maar gezellig
Een nieuwe naam voor je mentor? Hm, Clay? Die naam doet me denken aan het vriendelijke personage uit 13 Reasons Why.
Gr. Kenshin
Hey!
Nee, ook tegen haar heb ik gezegd dat ik denk dat volgend schooljaar wel goed zal gaan, dat ik wel een beetje bang ben voor de SE's, maar dat ik wel zal moeten.
Nou, ongemakkelijk was het niet (had ik overigens wel verwacht). Ik bedoel meer dat gewoon iemand, niet Clay (beetje vreemd, aangezien mijn mentor een vrouw is, maar ze is wel vriendelijk en goedaardig, net zoals hij) in het specifiek, dit heb ik ook bij vriendinnen van school. En aangezien ze mijn oud-mentor is heeft school hier niets over te zeggen, want ze werkt op een andere school.
Groetjes,
Anoniempje
Nee, ook tegen haar heb ik gezegd dat ik denk dat volgend schooljaar wel goed zal gaan, dat ik wel een beetje bang ben voor de SE's, maar dat ik wel zal moeten.
Nou, ongemakkelijk was het niet (had ik overigens wel verwacht). Ik bedoel meer dat gewoon iemand, niet Clay (beetje vreemd, aangezien mijn mentor een vrouw is, maar ze is wel vriendelijk en goedaardig, net zoals hij) in het specifiek, dit heb ik ook bij vriendinnen van school. En aangezien ze mijn oud-mentor is heeft school hier niets over te zeggen, want ze werkt op een andere school.
Groetjes,
Anoniempje
hey
of ik het vreemd vind om iemand buiten huis om thuis te hebben?
nou ik woord er heel gespannen en druk.
ik heb ooit de mentor van broer thuis gehad en hij kende me ook. en dat was raar want me broer was er toen niet bij.
mijn mentor van mijn school had daar gewerkt dus was gewent om thuis te komen. maar gelukkig kwam ze niet bij mij!
bij mij is het wel af en toe gebruikelijk als je een goede band hebt met een docent dat ze thuis komen als je van school af bent.
lijkt mij als nog heel raar hoor!
ik vind het al raar om vrienden thuis te hebben.
groetjes
blue
of ik het vreemd vind om iemand buiten huis om thuis te hebben?
nou ik woord er heel gespannen en druk.
ik heb ooit de mentor van broer thuis gehad en hij kende me ook. en dat was raar want me broer was er toen niet bij.
mijn mentor van mijn school had daar gewerkt dus was gewent om thuis te komen. maar gelukkig kwam ze niet bij mij!
bij mij is het wel af en toe gebruikelijk als je een goede band hebt met een docent dat ze thuis komen als je van school af bent.
lijkt mij als nog heel raar hoor!
ik vind het al raar om vrienden thuis te hebben.
groetjes
blue
Hey,
Als er bezoek komt voel ik me al anders. Als er andere mensen thuis zijn dan normaal, verandert de sfeer. Kleine dingen worden anders en daar ben ik heel gevoelig voor.
Ik snap wel wat je bedoelt. Ik heb een begeleider op school en met haar is alles altijd relaxed en ik loop nooit ongemakkelijk met haar of naar haar door school. Soms moeten we dan zo' evaluatiegesprek houden en komt m'm moeder naar school. Das iemand die daar dus niet "hoort te zijn" en dat is dan anders en dan vind ik het soms ook moeilijk om me een houding te geven.
Ik denk dat volgend schooljaar echt goedkomt. SE is niet zoveel stress als het aanvankelijk lijkt. Wij hadden sommige toetsen SE en sommige toetsen alleen voor overgang en daardoor ben ik veel minder perfectionistisch geworden op de toetsen voor de overgang, want die cijfers zijn nu alweer verdwenen :)
Gr. Pin
Als er bezoek komt voel ik me al anders. Als er andere mensen thuis zijn dan normaal, verandert de sfeer. Kleine dingen worden anders en daar ben ik heel gevoelig voor.
Ik snap wel wat je bedoelt. Ik heb een begeleider op school en met haar is alles altijd relaxed en ik loop nooit ongemakkelijk met haar of naar haar door school. Soms moeten we dan zo' evaluatiegesprek houden en komt m'm moeder naar school. Das iemand die daar dus niet "hoort te zijn" en dat is dan anders en dan vind ik het soms ook moeilijk om me een houding te geven.
Ik denk dat volgend schooljaar echt goedkomt. SE is niet zoveel stress als het aanvankelijk lijkt. Wij hadden sommige toetsen SE en sommige toetsen alleen voor overgang en daardoor ben ik veel minder perfectionistisch geworden op de toetsen voor de overgang, want die cijfers zijn nu alweer verdwenen :)
Gr. Pin
Hey!
Nou, fijn om te horen dat ik niet de enige ben! Haha, dat met vrienden die thuiskomen heb ik ook Blue. Ik snap precies wat je bedoelt Pin.
Bij ons is het zo dat je inderdaad naast SE's ook gewone toetsen hebt, maar je begint in de 6e met de punten op het eindrapport van de 5de, dat is voornamelijk mijn probleem...
Groetjes,
Anoniempje
Nou, fijn om te horen dat ik niet de enige ben! Haha, dat met vrienden die thuiskomen heb ik ook Blue. Ik snap precies wat je bedoelt Pin.
Bij ons is het zo dat je inderdaad naast SE's ook gewone toetsen hebt, maar je begint in de 6e met de punten op het eindrapport van de 5de, dat is voornamelijk mijn probleem...
Groetjes,
Anoniempje
Ja alleen de SE cijfers neem je mee. Je hebt dus 25% tot 50% minder toetsen die belangrijk zijn 🙂
Hey!
Aha, dat valt dan inderdaad nog mee.
Ik heb jullie advies over iets nodig. Ik weet dat het niet echt over dit topic gaat. Maar goed, het gaat al lange tijd niet echt over het probleem waar ik in het begin mee zat.
Ik heb dus die ene vriendin en we spraken in de vakantie iedere dag met elkaar af. Nu de vakantie voor mij is afgelopen, kan dat niet echt meer en als haar school begint waarschijnlijk al helemaal niet meer. Nu hebben we morgenavond dus afgesproken, want morgen heb ik nog wel tijd. Mijn ouders vinden het niet goed dat we dan ergens buiten afspreken (dat doen we normaal gesproken altijd, we kennen elkaar al sinds de basisschool en zijn dus ook al jij elkaar thuis geweest, maar vinden het allebei een beetje ongemakkelijk en eng om nu bij elkaar thuis te komen). Daarom gaan we bij haar thuis afspreken. Dit vond zij prettiger, omdat ze anders helemaal ging piekeren als we bij mij af zouden spreken. Even voor de info: afgelopen week zijn we halverwege naar haar huis gegaan, omdat het best hard begon te regenen, haar zusje was thuis en laterna kwam haar moeder ook thuis. Nu heb ik gezegd dat het niet erg is en dat ik wel naar haar toe kom. Het is alleen zo dat ik het ook ongemakkelijk vind om bij haar te komen, maar ik kan het (denk ik?) beter uit mijn hoofd zetten. Had ik niet moeten zeggen dat we gewoon bij mij moesten afspreken, moet ik rekening houden met haar 'sociale angst' of moet ik haar vertellen gewoon door te bijten? Ik wil niet gemeen zijn, maar aan de andere kant wil ik ook niet dat haar angsten haar belemmeren in wat ze doet of waar ze naartoe gaat.
Dan nog iets, ze heeft dus een jaar geleden (inmiddels volgens mij 1,5 jaar) een zelfmoordpoging gedaan, ze heeft toen in haar pols gesneden. Haar ouders weten hier dus niks over (ik ben de enige die het weet en heb Clay hierover verteld, omdat ik het niet prettig vond dat ik de enige was die het wist, mijn vriendin weet hier van en zegt dat ze het niet erg vindt). Nu is het dus zo dat sinds ik haar over mijn zelfbeschadiging heb verteld zij zichzelf ook een aantal keren heeft gesneden, heel oppervlakkig, als zelfbeschadiging. Zij is de enige die mijn zelfbeschadigingswonden heeft gezien (aangezien ik niet wil dat iemand mijn open wonden ziet, maar als het er niet zo goed uitziet stuur ik haar een foto). Ze heeft zich een aantal keren in haar arm gesneden en afgelopen week ook in haar enkel (waar ik mezelf nu dus ook snijd). Moet ik stoppen met het praten over mijn verwondingen en het laten zien van foto's om haar niet te triggeren? Ze zegt dat ik haar niet trigger, maar zelf weet ik het niet zo goed...
Groetjes,
Anoniempje
Aha, dat valt dan inderdaad nog mee.
Ik heb jullie advies over iets nodig. Ik weet dat het niet echt over dit topic gaat. Maar goed, het gaat al lange tijd niet echt over het probleem waar ik in het begin mee zat.
Ik heb dus die ene vriendin en we spraken in de vakantie iedere dag met elkaar af. Nu de vakantie voor mij is afgelopen, kan dat niet echt meer en als haar school begint waarschijnlijk al helemaal niet meer. Nu hebben we morgenavond dus afgesproken, want morgen heb ik nog wel tijd. Mijn ouders vinden het niet goed dat we dan ergens buiten afspreken (dat doen we normaal gesproken altijd, we kennen elkaar al sinds de basisschool en zijn dus ook al jij elkaar thuis geweest, maar vinden het allebei een beetje ongemakkelijk en eng om nu bij elkaar thuis te komen). Daarom gaan we bij haar thuis afspreken. Dit vond zij prettiger, omdat ze anders helemaal ging piekeren als we bij mij af zouden spreken. Even voor de info: afgelopen week zijn we halverwege naar haar huis gegaan, omdat het best hard begon te regenen, haar zusje was thuis en laterna kwam haar moeder ook thuis. Nu heb ik gezegd dat het niet erg is en dat ik wel naar haar toe kom. Het is alleen zo dat ik het ook ongemakkelijk vind om bij haar te komen, maar ik kan het (denk ik?) beter uit mijn hoofd zetten. Had ik niet moeten zeggen dat we gewoon bij mij moesten afspreken, moet ik rekening houden met haar 'sociale angst' of moet ik haar vertellen gewoon door te bijten? Ik wil niet gemeen zijn, maar aan de andere kant wil ik ook niet dat haar angsten haar belemmeren in wat ze doet of waar ze naartoe gaat.
Dan nog iets, ze heeft dus een jaar geleden (inmiddels volgens mij 1,5 jaar) een zelfmoordpoging gedaan, ze heeft toen in haar pols gesneden. Haar ouders weten hier dus niks over (ik ben de enige die het weet en heb Clay hierover verteld, omdat ik het niet prettig vond dat ik de enige was die het wist, mijn vriendin weet hier van en zegt dat ze het niet erg vindt). Nu is het dus zo dat sinds ik haar over mijn zelfbeschadiging heb verteld zij zichzelf ook een aantal keren heeft gesneden, heel oppervlakkig, als zelfbeschadiging. Zij is de enige die mijn zelfbeschadigingswonden heeft gezien (aangezien ik niet wil dat iemand mijn open wonden ziet, maar als het er niet zo goed uitziet stuur ik haar een foto). Ze heeft zich een aantal keren in haar arm gesneden en afgelopen week ook in haar enkel (waar ik mezelf nu dus ook snijd). Moet ik stoppen met het praten over mijn verwondingen en het laten zien van foto's om haar niet te triggeren? Ze zegt dat ik haar niet trigger, maar zelf weet ik het niet zo goed...
Groetjes,
Anoniempje
Misschien helpt het om afwisselend bij elkaar af te spreken. Jij gaat de volgende keren bij haar langs, zij de volgende keer bij jou. Eventueel spreken jullie af en toe af in bv. hebt park, zodat jullie je niet steeds in dezelfde omgeving bevinden. Lijkt je dat wat?
Best lastig, je vraag over de wonden. In principe zegt je vriendin er geen last van te hebben, maar je merkt dat ze bij zichzelf gelijkaardige wonden aanbrengt. Praten jullie hier regelmatig over? Je zou kunnen proberen om een gesprek hierover aan te knopen, zodat het een en ander duidelijk kan worden.
Gr. Kenshin
Best lastig, je vraag over de wonden. In principe zegt je vriendin er geen last van te hebben, maar je merkt dat ze bij zichzelf gelijkaardige wonden aanbrengt. Praten jullie hier regelmatig over? Je zou kunnen proberen om een gesprek hierover aan te knopen, zodat het een en ander duidelijk kan worden.
Gr. Kenshin
Hey,
Ik denk dat je best kan overleggen om een beetje om en om naar elkaar te gaan. Hierbij kun je noemen dat je weet dat ze last heeft van angsten, maar ook denkt dat het goed voor haar kan zijn. Daarbij vind je het zelf ook wel prettig om soms thuis af te spreken, wat zij moet begrijpen.
Is Clay nu de naam die we gebruiken voor je (oude) mentor?
Hmm lastig. Je vriendin is zich weer gaan snijden, eigenlijk nadat ze jouw wonden heeft gezien. Ook doet ze dit een beetje op dezelfde plekken als jij. Ze zegt dat jij haar niet triggert, maar jij denkt van wel. Ik vind het ook wel veel toeval...
Wel denk ik dat "de schade al gedaan is," soort van. Als je nu niet meer over zelfbeschadiging gaat praten, kan ze nog steeds zelf doorgaan. Ze is nu toch al begonnen. Dat neemt niet weg dat ik wel denk dat actief bezig zijn in gesprekken met zelfbeschadiging de trigger niet (bewust dan wel onbewust) verminderd.
Ik vind het ook heel lastig. Misschien is het verstandig om even wat minder in detail te spreken over je wonden enzo, maar om eerlijk te zijn weet ik echt niet of dat een verschil maakt.
Ik wil nog wel even benadrukken dat het sowieso niet jouw schuld is dat ze zichzelf nu beschadigd. Je bent niet verantwoordelijk voor het feit dat ze zich rot voelt en er spelen veel meer factoren een rol wanneer iemand besluit zichzelf te beschadigen.
Gr. Pin
Ik denk dat je best kan overleggen om een beetje om en om naar elkaar te gaan. Hierbij kun je noemen dat je weet dat ze last heeft van angsten, maar ook denkt dat het goed voor haar kan zijn. Daarbij vind je het zelf ook wel prettig om soms thuis af te spreken, wat zij moet begrijpen.
Is Clay nu de naam die we gebruiken voor je (oude) mentor?
Hmm lastig. Je vriendin is zich weer gaan snijden, eigenlijk nadat ze jouw wonden heeft gezien. Ook doet ze dit een beetje op dezelfde plekken als jij. Ze zegt dat jij haar niet triggert, maar jij denkt van wel. Ik vind het ook wel veel toeval...
Wel denk ik dat "de schade al gedaan is," soort van. Als je nu niet meer over zelfbeschadiging gaat praten, kan ze nog steeds zelf doorgaan. Ze is nu toch al begonnen. Dat neemt niet weg dat ik wel denk dat actief bezig zijn in gesprekken met zelfbeschadiging de trigger niet (bewust dan wel onbewust) verminderd.
Ik vind het ook heel lastig. Misschien is het verstandig om even wat minder in detail te spreken over je wonden enzo, maar om eerlijk te zijn weet ik echt niet of dat een verschil maakt.
Ik wil nog wel even benadrukken dat het sowieso niet jouw schuld is dat ze zichzelf nu beschadigd. Je bent niet verantwoordelijk voor het feit dat ze zich rot voelt en er spelen veel meer factoren een rol wanneer iemand besluit zichzelf te beschadigen.
Gr. Pin
Hey!
We spreken dus normaal gesproken af in de buitenlucht, je zou dat het park kunnen noemen (we wonen in een heel klein dorp). Oftewel: meestal spreken we af op een neutrale plek. Maar eigenlijk zeggen jullie allebei dat ik haar wel mag vragen ook eens bij ons te komen?
Is Clay nu de naam die we gebruiken voor je (oude) mentor?
Jep, ik denk van wel.
We praten niet heel vaak over verwondingen, omdat ik bang ben dat ik haar op ideeën breng. Zo probeer ik ook het onderwerp zelfmoord te mijden, omdat ik weet dat ik er meer kennis over heb dan zij. Soms begin ik er wel over, omdat het er bij mij dan uit moet, maar zelf doet ze dat niet. Ze praat wel over haar stress en angsten, maar niet de zelfbeschadiging. Ze vertelt me vaak pas later als ze wat heeft gedaan, omdat ze weet dat ik het niet leuk vind als ze zichzelf beschadigt. Als ze het dan wel vertelt probeer ik wel duidelijk te maken dat ik het misschien niet prettig vind dat ze zichzelf dat aandoet, maar dat ze het me altijd kan vertellen.
Ik kan haar wel vragen over haar zelfbeschadiging: of ze nog de behoefte heeft gehad het te doen of waarom ze het gedaan heeft, maar meestal geeft ze een kort antwoord en is het daarmee klaar.
Voor zover ik weet heeft ze zichzelf nooit gesneden met alleen de intentie zichzelf te beschadigen totdat ik haar vertelde over mijn zelfbeschadiging. Ze doet het niet vaak, maar als de stress te hoog wordt maakt ze 1 of 2 krassen/sneeën.
Klopt, ze is al begonnen, maar het is nog niet in zo'n gevorderd stadium als bij mij. Ik weet dat ze daar helemaal in d'r eentje ook wel kan komen, maar het kan ook zo zijn dat ze daar door mij sneller komt. Toen ik in dat stadium was vergeleek ik mezelf heel erg en keek ik op tegen de mensen in een gevorderd stadium. Ik heb haar geprobeerd te vragen of zij dit ook doet. Ze zegt van niet, maar ik vertrouw het niet 100%.
Groetjes,
Anoniempje
We spreken dus normaal gesproken af in de buitenlucht, je zou dat het park kunnen noemen (we wonen in een heel klein dorp). Oftewel: meestal spreken we af op een neutrale plek. Maar eigenlijk zeggen jullie allebei dat ik haar wel mag vragen ook eens bij ons te komen?
Jep, ik denk van wel.
We praten niet heel vaak over verwondingen, omdat ik bang ben dat ik haar op ideeën breng. Zo probeer ik ook het onderwerp zelfmoord te mijden, omdat ik weet dat ik er meer kennis over heb dan zij. Soms begin ik er wel over, omdat het er bij mij dan uit moet, maar zelf doet ze dat niet. Ze praat wel over haar stress en angsten, maar niet de zelfbeschadiging. Ze vertelt me vaak pas later als ze wat heeft gedaan, omdat ze weet dat ik het niet leuk vind als ze zichzelf beschadigt. Als ze het dan wel vertelt probeer ik wel duidelijk te maken dat ik het misschien niet prettig vind dat ze zichzelf dat aandoet, maar dat ze het me altijd kan vertellen.
Ik kan haar wel vragen over haar zelfbeschadiging: of ze nog de behoefte heeft gehad het te doen of waarom ze het gedaan heeft, maar meestal geeft ze een kort antwoord en is het daarmee klaar.
Voor zover ik weet heeft ze zichzelf nooit gesneden met alleen de intentie zichzelf te beschadigen totdat ik haar vertelde over mijn zelfbeschadiging. Ze doet het niet vaak, maar als de stress te hoog wordt maakt ze 1 of 2 krassen/sneeën.
Klopt, ze is al begonnen, maar het is nog niet in zo'n gevorderd stadium als bij mij. Ik weet dat ze daar helemaal in d'r eentje ook wel kan komen, maar het kan ook zo zijn dat ze daar door mij sneller komt. Toen ik in dat stadium was vergeleek ik mezelf heel erg en keek ik op tegen de mensen in een gevorderd stadium. Ik heb haar geprobeerd te vragen of zij dit ook doet. Ze zegt van niet, maar ik vertrouw het niet 100%.
Groetjes,
Anoniempje
Zo lang je haar geen tips geeft of dingen verteld waruit ze ideeën kan halen, denk ik dat het gewoon kan. Je weet niet zeker of ze het doet door jou. Er bestaat ook een mogelijkheid dat het niets met elkaar te maken heeft.
Ik zou opletten op wat je zegt, maar verder proberen het een beetje los te laten. Je hebt haar ermee geconfronteerd en dat kun je vaker doen als het zich blijft voordoen. Echter denk ik dat je het voor nu kan proberen te laten voor wat het is.
Gr. Pin
hey
ff terug op die serie 13 reasons why.
ik was toch ff benieuwd welke serie dat was. ergens kwam het ne voor maar herkende de afbeelding van Netflix niet dus dacht dat ik het niet kende. maar ik keek later en toen deed ik het perongelijk aan. en toen herkende ik het weer.
vorig jaar had ik 2 afleveringen gezien tot dat ik merkte dat ik getriggerd werd...
nu kijk ik hem weer en nu triggerd het me niet meer gelukkig! en vind het nu zelfs een leuke serie. nou ja leuk is het niet. eeb serie waar je in kruipt en niet meer uit komt.
oke hier heb je echt niks aan maar wouw het toch even zeggen
groetjes
blue
ff terug op die serie 13 reasons why.
ik was toch ff benieuwd welke serie dat was. ergens kwam het ne voor maar herkende de afbeelding van Netflix niet dus dacht dat ik het niet kende. maar ik keek later en toen deed ik het perongelijk aan. en toen herkende ik het weer.
vorig jaar had ik 2 afleveringen gezien tot dat ik merkte dat ik getriggerd werd...
nu kijk ik hem weer en nu triggerd het me niet meer gelukkig! en vind het nu zelfs een leuke serie. nou ja leuk is het niet. eeb serie waar je in kruipt en niet meer uit komt.
oke hier heb je echt niks aan maar wouw het toch even zeggen
groetjes
blue
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
