Hii!?
Ik heb in korte tijd denk ik best wel heftige dingen meegemaakt.
Op mijn verjaardag werd mijn oma met spoed op genomen in het ziekenhuis. Ze heeft PAH een aandoening in de longslag ader. Hierdoor krijgt ze steeds minder zuurstof in haar longen en hart. Ze heeft nu 24 uur per dag zuurstof. Hoe ze 7 maanden geleden nog de tuin deed zit ze nu de hele dag op de bank. Ze heeft te weinig zuurstof om maar iets te doen.
Mijn moeder heeft doordat ze al haar werk uit handen moest laten vallen om voor mijn oma te zorgen een (bijna) burn out gekregen. Ze voelt zich heel slecht en doet niet meer moeilijk over dingen waar ze anders heel boos over wordt. Ik vind dit nogal raar en snap noet helemaal wat er aan de hand is met haar. Het enige dat ik wert is dat ze het moeilijk heeft met dat ze haar moeder zo hard achteruit ziet gaan.
Mijn broer is ernstig autistich en kan maa rniet begrijpen wat dit corona gedoe inhoud. Hij durft het hujs niet meer uit en raakt continu in paniek. Volgend jaar moet hij examen doen. Hij maakt zich zorgen dat dat niet kan door corona. Ik leg hem zo vaak uit dat het goed komt. Maar ik kan niet zeggen wanneer het weer normaal wordt. Hij wil duidelijkheid en dat snap ik maar het kan nu gewoon niet.
Mijn vader werkt 60 uur per week en loopt het gevaar zijn baan te verliezen door corona. Als dat gebeurd kunnen wij niet meer rond komen en moeten we verhuizen.
Ik vind dit allemaal best lastig.
Laatst had ik ruzie gemaakt met mijn gym docent. Vraag me niet hoe! Ik ben normaal gesprokken het engeltje uit de klas
. Maar hoe dan ook mijn mentor en mijn gym docent nodigden mij uit voor een gesprek op school. Maar het ging helemaal niet om die ruzie. Ze merkten dat er iets met mij aan de hand was, dat ik niet lekker in mijn vel zat.
Ik kwam het lokaal binnen lopen en de gym docent was er nog niet maar mijn mentor al wel. Ze vroeg hoe het ging en ik zei ja het gaat wel goed. Toen vroeg ze gaat het thuis ook goed? Toen twijfelde ik heel erg over wat ik moest Zeggen. Ik zei nou ja zijn gangetje mn oma gaat hard achteruit mn moeder heeft een soort van burnout mn broer is te autistisch en begrijpt niks van corona en mn vader werkt 60 uur in de week. Gek genoeg kwam er een brok in mn keel. Ik had tot dat moment nooit gedacht dat ik het erg vond wat er allemaal gebeurde thuis.
De gymdocent kwam binnen. Ze ging zitten en het was even stil. Toen zei mijn mentor snap jij dat we ons zorgen maken over jou? Ik snapte niet wat ze bedoelde. Ik zei nee. Toen vroeg ze hoe zie jij jezelf? Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik zei slecht. En de tranen rolden van mijn wangen. Ik schrok van die vraag. Ik had er nooit zo over na gedacht. Ze zei dat snap ik je hebt zoveel over voor anderen maar denkt niet meer aan jezelf. Je hebt geen karlijnmomenten meer het is familietijd niet anders. Ik vond het zo raar ze kan gedachten lezen en prikte zo door die bubbel heen zonder dat ik het door had. Ze zei je hebt te veel aan je hoofd voor een meisje van 13. Ik realiseerde me het pas op het moment dat mijn mentor dat zei. Ze zei je hebt hulp nodig, ik had ook hulp nodig toen ik zo oud was als jou maar ik heb het niet gedaan en toen was het te laat. Ze zei het kan ook zonder dat je ouders het weten. Ik zei dat ik dat wel een goed idee vond. Ze ging kijken wat ze kan regelen.
Maar nu is mijn vraag:
Waarachijnlijk schakelt ze een psycholoog in ofzo. Maar op school hebben we er geen. Moet je daarvoor geld betalen? Want het lijkt mij dat dat niet zo is. Maar als ik daarvoor moet betalen komen mijn ouders het als nog te weten. Help wat us mogelijk en wie kan helpen??
