Tw: zelfbeschadiging, enge vragen, laag zelfbeeld
Dit gaat een lang bericht worden, maar ik moet het kwijt
Het gaat al een tijdje niet zo goed met me, ik haat mijn lichaam, en ik kom mn bed niet meer uit, tandenpoetsen kost grote moeite en ik eet steeds weer te veel. Ik word steeds weer aangesproken met zij/haar en meisje. Ik ben nog niet uit de kast als non-binair, en dat gaat wss ook nooit gebeuren, mijn ouders accepteren dat niet. Mijn 'verlegenheid' (wss sociale angst, maar ik heb geen diagnose) word steeds erger en soms ben ik zo bang dat mijn mond weigerd te praten. Ik durf niet te antwoorden in de les, en alleen door de gang lopen is al eng.
Mijn vrienden (S en W) lachen hierom en helpen me niet eigenlijk zou ik meer bij andere vrienden (M, R, G, 
moeten gaan zitten. Hun hebben me altijd geholpen. Maar op een of andere manier zit ik aan S en W vast.
Als ik iets zeg, doe of denk wat cringe, of verkeerd is word ik boos op mezelf, en krijg ik een grote drang om mezelf pijn te doen. Dit gebeurt wel 10x op een dag, enhet begind nogal een verslaving te worden. Maar het helpt me wel tegen argressie...
Ik ben hoogsensetief, en raak nog al snel overprikkeld. Als dat te erg word, uit zich dat ik paniek aanvallen. En dat is niet zo grappig. B heeft me al een paar keer gesaved door me mee te nemen naar een rustigere ruimte.
Als ik thuis ben, zit ik vaak op mijn kamer. Mijn zusje heeft vaak argressie aanvallen, en zo probeerd dan letterlijk alles kapot te maken. Mijn andere zusjes (ik heb in totaal 3 zusjes) vinden dit niet leuk, soms moeten ze huisen en laatst waren ze hun speelgoed aan het verstoppen, omdat ze bang waren dat mijn zusje het kapot zou maken. Eigenlijk zou ik ze moeten helpen en troosten, maar dat lukt me niet. Mijn ouders zijn alleen maar met mijn zusje bezig, om haar rustiger te maken.
Ik heb niet echt een band met mijn ouders. Eigenlijk heb ik met niemand een band. Mijn 'therapuit' vind me vgm vervelend omdat ik bijna nooit wat zeg, alleen met ja en nee antwoord en nooit iets aan mijn ouders vertel. ik ben ook naar therapie gegaan omdat dat moest van mijn oudees, geen iedee waarom.
Ik doe eigenlijk altijd alsof alles oke is. Maar dit hou ii niet meer vol. Mijn zelfbeschadiging word steeds erger en eigenlijk wil ik weg hier. Ik hoef niet perse dood, maar gewoon weg.
De kindertelefoon chat zij dat ik alles overdrijf. Maar wat moet ik nu? Gewoon als altijd blijven doorgaan houd ik niet meer vol.
bedankt voor het lezen mensjes
