Heyy,
Sorry dit verhaal werd heel lang
Ik ben een meisje van 14 jaar, en sinds een paar maanden heb ik een beetje een dilemma. Mijn vroegere beste vriend, laten we hem luuk noemen, wil ik eigenlijk nooit van mn leven meer spreken of zien. Ik ken luuk al sinds groep 1 van de basisschool, ik ken hem dus al heel erg lang, ik zit nou in de derde namelijk. Ik zat bij hem in de klas van groep 5 tot de eerste en toen was alles nog leuk en goed enzo. Tot na de eerste, waarna luuk naar een andere school ging (waar hij trouwens enorm omheen draaide met vertellen tegen mij, wat ik toen ook al vreemd vond, want we waren echt heel close) en we elkaar minder vaak zagen. We deden wel dezelfde hobby, theater, dus ik zag hem nog 1 x per week.
Luuk is nou gestopt met theater, en dat is prima natuurlijk, maar toen ik hem via whatsapp vroeg of hij nog theater ging doen na de zomer, liet hij me on read staan. Ik heb het daarna nog twee keer gevraagd, en daar kwam ook geen reactie op. Ik heb hem dus sinds de zomer niet zo vaak meer gezien. Ik zie hem wel eens op school, omdat de school waar hij heen was gegaan en die van mij samen zijn gevoegd, een feit dat al lang bekend was voordat hij van mijn school af ging.
Maar sinds ik hem minder vaak zie, begin ik me bewust te worden van alle dingen die hij tegen me heeft gezegd en heeft gedaan die echt niet ok waren. Zo had hij bijvoorbeeld op de basisschool iedere dag ruzie met mijn andere vrienden, en dan moest ik zijn kant kiezen, want anders werd hij boos, en hij was mn beste vriend, dus ik wou niet dat hij boos op mij was. Dit gebeurde wekelijks. Ik heb zoveel gesprekken meegemaakt tussen luuk, mij en een of meerdere van mijn vriendinnen samen met de juf, omdat de ruzie zo uit de hand gelopen was. een gesprek waarvan ik altijd de dupe was, want luuk vertelde het verhaal zo dat ik er ook bij betrokken was, ook als ik heel graag in het midden wou blijven. Ik durfde niks te zeggen, want ik was best verlegen vroeger, en bovendien, luuk was mijn beste vriend, dus dan moest ik aan zijn kant staan. Als ik een keer met mijn andere vrienden wou spelen, kwam hij altijd in de buurt staan en keek me dan boos aan of sprak me aan. Dan moest ik met hem praten natuurlijk en dan werden mijn vrienden boos op mij, want die mochten hem niet. Ik moest dat goed praten want luuk had geen andere vrienden behalve mij. Toen in groep 8 mijn andere vrienden luuk accepteerden, waren er nog meer ruzies. Het was gewoon altijd drama. En er was ook alrijd ruzie met iemand van de vriendengroep en luuk.
Naast de constante drama vertelde luuk me ook heel vaak hoe lelijk mn outfit was, of hoe erg ik stonk, of dat ik echt nodig af moest vallen, of dat ik te zwaar was, of dat hij zelf te dik was (luuk heeft een heel tenger figuur, waar ik wat curvier ben) terwijl hij mij vies aankeek. Dit gebeurde zo vaak dat ik verbaasd ben dat ik het niet eerder doorhad.
Ook heeft hij me meerdere keren gecyberpest samen met een vriendin van hem. Dan stuurden ze een bericht in de groepsapp waarin we met zn drieen zaten over dat ze zoveel rijker waren dan ik, of een afbeelding van een 'onaantrekkelijk' persoon en dan zeggen dat ik daarop leek.
Terwijl ik dit schrijf herinner ik me zoveel andere dingen die hij heeft gedaan die echt niet door de beugel kunnen, en dan vraag ik me echt af waarom ik me niet eerder heb gerealiseerd wat een lul luuk was. En dit was allemaal basisschool. Dit werd nog veel erger in de eerste.
Zo werd er bijvoorbeeld door wat oudere klassers wel eens een beentje uitgestoken voor de bruggers, en als ik dan struikelde, lachte hij me keihard uit. En ik snap dat als je beste vrienden bent dat je dan nog wel eens lacht, maar hij liet me gewoon liggen en liep gewoon weg na het uitlachen. Er werd een keer een stuk mentos kauwgum naar me gegooid wat in mijn oog kwam (bruggers pesten is een beetje een ding bij ons op school) en luuk lachte me keihard uit en noemde me daarna smerig. Ik huil heel snel, dus ik heb wat afgejankt door hem in de les. En ik was twaalf en heel onzeker, dus dat deed mijn zelfbeeld ook niet goed. Hij werd vaak boos om niks en daarna moest ik altijd naar hem toekomen om te vertellen dat het mij speet, terwijl hij boos werd omdat ik met iemand anders had gezeten in de pauze terwijl hij prima zat met onze andere vrienden. ook gingen de vele opmerkingen over mn lichaam door. Als ik at in de pauze, zei hij er iets van, of keek jij me naar aan. Het is mede door luuk dat ik een eetstoornis heb ontwikkeld, en nu niet meer op school durf te eten.
Ik wil luuk eigenlijk nooit meer spreken, maar hoe zeg ik dit tegen hem?
Groetjes
