Ik denk niet dat iemand ooit zal begrijpen hoe oncomfortabel ik het vind om ook maar bij jongens en mannen in de buurt te komen.
Ik ben van m’n zevende tot m’n twaalfde elke week betast door mijn muziekleraar. Ik heb dit verteld aan een vriendin van mij die ook les van hem had, en hij heeft precies hetzelfde gedaan bij haar en haar kleine zusje. Ik ben bang voor mijn zusje, waar het waarschijnlijk ook is gebeurt. Ik heb nooit meer een jongen vertrouwd, totdat ik van de zomer een jongen ontmoette die anders leek. Hij was heel lief. Maar toen kwam ik erachter wat hij over mij en mijn vriendinnen gezegd had, en voor mij was het alleen maar meer bewijs dat jongens en mannen nooit te vertrouwen zijn. Elk ding dat ze doen is gebaseerd op seksuele verlangens, of het verlangen om mensen pijn te doen. Ik vertrouw zelfs m’n vader niet. Ik durf het gewoon niet aan.
Ik haat mannen niet omdat ik wil dat ze allemaal dood gaan (ookal zou dat veel dingen oplossen), ik haat ze omdat ze nooit zullen begrijpen hoe het is om door het leven te gaan als je constant op je hoede moet zijn. Ik kan de helft van de complete bevolking standaard niet vertrouwen, totdat ze zich hebben bewezen, en zelfs dan is er altijd een onderwerp waar ze gemeen mee zijn. Het enige wat ik vraag is wat empathie, en misschien het stoppen van grappen over dingen die jij, als man, nooit zal meemaken.
Ik weet dat ik het probleem ben, en dat het niet de schuld van mannen in het algemeen is dat ik zo ben behandelt. Maar waarom doen ze er dan zo gemeen over als ik iemand vertel wat ik heb doorgemaakt? Begrijpen ze het niet? Waarom hebben ze zo weinig empathie? Kunnen ze zich niet inleven in iemands anders leven?
Ik heb geen vertrouwen in dat het ooit beter zal worden in de toekomst. Het doet me oprecht pijn om dit te zeggen, maar zelfs als ik mijn zonen perfect opvoedt, zullen ook zij beïnvloedt worden door de wereld, en ook zij zullen in vieze, misogynistische verkrachters veranderen.
Hoe kan ik dit ooit oplossen, ik kan niet langer zo leven.
