Hoi allemaal,
het gaat al een tijdje niet zo heel goed met me ik loop al drie jaar met suïcidale gedachten. De laatste tijd zit ik ook heel erg in mijn hoofd met iets wat al een tijd geleden is gebeurd. Ik ben bang om er over te praten en ik schaam er echt heel erg voor, ook voel ik me gewoon stom en vind ik dat het mijn eigen schuld is. Ik heb een hele lange tijd contact gehad met een jongen waarvan ik dacht dat we eerst gewoon vrienden waren, hij was er ook heel erg voor me toen het even wat minder ging. Maar later wilde hij ineens meer en deed hij dingen die ik niet wilde. Het begon eerst nog heel onschuldig en deed hij wel eens zijn handen op mijn heupen, maar later ging hij nog veel verder en kwam ik vaker met blauwe plekken thuis en voelde ik me zo vies. Ik durf ook gewoon niet alles te vertellen omdat ik me gewoon zo erg schaam en omdat ik ergens misschien een beetje mezelf gek maak met dat het niet gebeurd is. Ik wil niet geloven dat het is gebeurd is en ik wil er gewoon niet aan denken. Maar nu heeft een van mijn therapeuten mijn polsen gezien omdat ze nog blauw waren van toen hij mij vastgebonden had. Ik wist niet wat ik moest zeggen en ik voel me zo stom, ik ben gewoon zo bang. Het gebeurd nu niet meer ik heb geen contact meer met die jongen. En ja ik ben echt heel bang dat het ooit nog een keer zal gebeuren. Maar hij is echt weg nu en hij komt niet meer terug. Mijn ouders weten het niet en ik wil ook niet dat ze het weten omdat ik gewoon zo bang ben en me zo erg schaam. Mijn therapeut wil alleen het er wel nog verder over hebben wat ik snap want het gaat wel over mijn veiligheid. Maar ik weet echt zeker dat hij niet meer terug komt een vriendin heeft me geholpen met hem confronteren. Ik wil alleen dat mijn hulpverlening er verder niks mee doet ik zou EMDR therapie wel nog een keer willen proberen want dat heb ik eerder gehad en dat hielp toen wel goed.
mijn vraag is alleen hoe moet ik hier verder mee in over gesprek gaan met mijn hulpverlening? want het allerliefste wil ik het gewoon vergeten en het niet meer er over hebben.
we hebben het ook al gehad over aangifte, alleen ik ben gewoon zo bang en ik wil het gewoon niet meer ECHT laten voelen als je snapt wat ik bedoel. Nu stop ik het weg en praat ik er niet over en ja ik heb er last van maar ik voel me nu nog vervelender omdat mijn hulpverlening er dus ook van weet. Ik ben niet meer bang voor hem en ik ben ook niet bang dat die terug komt, maar ik zou gewoon willen dat ze er niet van af wisten. Dat ik het weer lekker kon verstoppen en kan doen alsof het niet gebeurd is.
en ja dat is ook niet goed maar het is niet de rede dat ik dood wilde de afgelopen drie jaar en het doet zo veel pijn als ik er aan terug denk. maar het is oké want de afgelopen weken ging het ook alweer beter met me en voelde ik me weer echt blij.
dankjewel voor het lezen en ik hoop dat iemand me wat tips kan geven over wat ik nu het beste kan doen.
X loveyourself2004
