Goede morgen allemaal.
Ik wil jullie een verhaal vertellen over mijn leven.
Toen ik één jaar was, moest ik geopereerd worden aan mijn hart omdat ik 1 of 2 klaplongen kreeg, en ik had geen zuurstof. Zonder die operatie was ik nu dood geweest. Maar na de operatie kreeg ik complicaties waardoor ik cerebrale parese kreeg.
Het is gelukkig geen ernstige vorm, maar ik moest naar een speciale peuterspeelzaal voor kinderen met een beperking.
Mijn familie houdt helaas niet altijd met mij rekening, want dan gaan ze zeggen dat ik te langzaam loop, terwijl dat dat komt omdat ik cerebrale parese heb, of dat ik te langzaam zit om te kleden volgens hun, terwijl ik er helemaal niks aan kan doen.
Ik heb helaas ook te maken met vervelende aanrakingen, dan gaan ze bijvoorbeeld hard op mijn been slaan of hard op mijn schouder slaan terwijl ik dat helemaal niet wil, en ik durf vaak niet te zeggen dat ik het vervelend vind omdat ik weet dan niet wat ik moet zeggen.
Later toen ik 4 was, ging ik naar de basisschool, geen gewone basisschool, maar een basisschool voor speciaal onderwijs, dat was ook een slechte tijd. Ik werd vaak gepest door kinderen en de leerkrachten zeiden er dan niks van, of gaven ze juist mij de schuld. Het gebeurde vaak ook dat als ik ging huilen, dat ze boos werden op mij, de leerkrachten.
Thuis worden ze vaak boos als ik ga huilen, dan durf ik vaak niet om in hun buurt te gaan huilen, dan zeg ik dat het oké gaat met mij, terwijl dat niet zo is. Ik woon met mijn moeder en mijn opa en oma thuis.
Maar mijn moeder gaat allemaal bijnamen zeggen tegen mij zoals goorlap, of viezerik, of dan zegt dat ik dronken ben, als ik mijn evenwicht soms verlies vanwege de cerebrale parese.
Thuis mag ik vaak ook niks doen met het huishouden, omdat mijn opa en oma bang zijn dat ik me bezeer of iets dergelijks. Ik heb ook trauma's opgelopen. Zoals mijn ouders toen ze een relatie hadden, toen ik klein was, dat ik vaak met mijn moeder naar mijn vader ging, dat we boven in de slaapkamer zaten, en dat ik gewoon zag dat ze seks hadden, mijn vader en moeder. Ik hoorde ze vaak ook kreunen. Ik had gelukkig een tablet erbij om mezelf af te leiden. Maar school weet hiervan, ik heb het verteld, ze hebben mijn moeder aangesproken op dit, en ik heb nog een negatieve ervaring gehad, zoals toen ik een baby was, hadden opa en oma ruzie met elkaar, daar zat ik helaas bij, mijn opa ging een bord kapot neer gooien op de grond, gelukkig is dat niet vaak meer .
Maar er is nog een negatieve ervaring, dat ik naar de speeltuin vroeger ging, maar dat stopte op een gegeven moment, toen er een groepje kinderen in de speeltuin waren, vroeg er een meisje of ik een jongen ben, terwijl ik een meisje ben. Ik wist niet wat ik moest zeggen maar mijn opa zei er wat van, daarna ben ik nooit meer naar de speeltuin gegaan, omdat ik onzeker werd over mijn geslacht, gelukkig ben ik niet meer onzeker erover, en boeit het niet meer, maar helaas gebeurt het wel vaak nog dat mensen mij inschatten als een jongen.
Ik heb deze trauma's verwerkt met behulp van iemand op school, en terug naar dat huishouden dingetje, school week ook hiervan, en ze wilden mij sturen naar een zorgboerderij of ieder geval een logeerplek zodat ik zelfstandiger werd voor later. Maar ik wist niet wat ze bedoelden en had ik het geweigerd, maar mijn mentor toen had het verteld, en toen wilde ik ja zeggen, alle 3 keren kwam er een mevrouw van de gemeente om het te bespreken, alle 3 keren nee tegen haar gezegd, ja ik ben besluiteloos, ik weet.
Er is ook bij mij een autismeonderzoek gestart, ik weet al de uitslag, dat het geen autisme is.
Maar er is ook wel leuke dingen zoals met mijn moeder naar de Efteling gaan, en ja, ik ga er vaak naar toe ook, dus er zijn niet alleen slechte dingen hoor. Maak er maar geen zorgen over alleen maar slechte dingen in mijn leven!
Maar die slechte dingen gebeuren wel nog steeds, wat denken jullie wat ik zou moeten doen?
Met de vriendelijke groeten van LachBTS
