Er gebeurde veel dingen in mijn leven, en Isabella (mijn soortvan nicht) was er altijd voor me, al wonen we twee landen weg van elkaar.
Toen ik hoorde dat ze zichzelf sneed wou ik haar natuurlijk helpen, ik stelde voor om het tegen haar ouders te zeggen, zodat ze naar een psycholoog zou gaan, om of Kindertelefoon appen/bellen. Maar zij wou het niet, dus gaf ik op.
Ik probeerde haar zelf te helpen, ik praatte met haar daarover en ze moest elke dag foto's sturen, zodat ik zou weten dat ze het niet meer doet. Ik was vreselijk verdrietig dat ik niet bij haar in real life kon zijn.
Maar toen haar moeder haar telefoon bekeek, heeft ze de foto's en de gesprekken gevonden. Ze was boos en verdrietig, natuurlijk, ze is een goede moeder en heeft geeft haar zeker pijn gedaan dat ze haar dochter niet in zo'n situatie kon helpen. Het was al voorbij.
Toen ik in de zomervakantie bij Isa ging logeren en zij in de badkamer was, kwam haar moeder naar me toe. Ze zei dat Isabella dood kon als het mij niet zou lukken om haar te helpen, dat ik maar een tiener ben en dat ik het aan volwassenen moest zeggen, ze zei dat het allemaal door mij kwam, en misschien is dat wel zo, Isa zei nooit waardoor het kwam.
Ik kreeg een schuldgevoel, Isabella kon dood enige wat ik heb gedaan is met haar te kletsen in hoop dat ze zou stoppen? Hoe dom was ik?
Soms mediteren we tijdens lessen Nederlands op school, dan zegt ons docent dat we aan iemand moeten denken die ons dierbaar is, dan denk ik aan haar en moet huilen, omdat er steeds bij me opkomt dat ik haar kwijt kon raken door mijn eigen domheid.
Het is inmiddels een half jaar geleden en ik ben er nog niet overheen, steeds denk ik dat het door mij komt, dat ze dood kon gaan en dat ik het tegen niemand zei.
Hoe kom ik hier overheen?
- Veronica
alleen ik snap niet zo goed wat je bedoeld met dat ze dood kon gaan. Wat bedoel je prc?
