Dus, toen ik een jaar of 11 12 was, ging ik met 2 vriendinnen (noem ze voor nu even Luna en Amy, niet hun echte namen) naar een klein speeltuintje in de buurt om een beetje te kletsen etc. En Luna en Amy kregen ruzie, ik nam het voor Luna op, Amy werd daar boos van en liep weg en Luna rende er snel achteraan, nou top, dacht ik, ik wordt hier weer eens alleen achter gelaten, top dit, dus ik loop de andere kant op met de gedachten om even om te lopen, mijn fiets te pakken en naar huis te fietsen wat best goed ging, totdat ik mijn fiets had gepakt en weg wou rijden, Amy hield me tegen door aan de bagagedrager te trekken, maar ik wist los te komen en reed verder, totdat Luna even verderop me tegen hield en zei: Kan je alsjeblieft nog even blijven? Ik wil niet dat we nu ruzie hebben, kunnen we het niet in iedergeval proberen uit te praten? Nou om dan, ik ga mee (mijn tas lag er ook nog, kon ik die meteen pakken) dus wij lopen naar binnen, begint haar moeder zich ermee te bemoeien 😐 dus ik barst na een paar vragen in tranen uit omdat ik daar niet tegen kan, en een half uur later fiets ik naar huis (ze had het er niet veel beter op gemaakt) en sta op een gegeven moment voor een stoplicht te wachten en denk dan: Als ik nu doorrij, is het allemaal voorbij, iedereen is van je af, hat is beter voor iedereen, ik stond op het punt door te rijden en er een einde aan te maken, toen het stoplicht op groen sprong. Ik heb het uiteindelijk nooit écht gedaan, maar deze gedachten raken me nog steeds, dan denk ik bijv, als ik in groep 8 al zo kwetsbaar ben dat ik na een ruzie met mijn vriendin al bijna zelfmoord mil plegen, hoe moet dat dan op de middelbare school als ik gepest wordt ofzo?

Weet iemand hoe je van dit soort gedachten af moet komen???