Nog wat specifieker: Een taalontwikkelingsstoornis, of simpel gewoon TOS. Het was bij mij geconstateerd toen ik in groep 4-5 zat. Ik weet niet hoe, maar ik zat gewoon vast. Ik ben ook bijna 15.
Ik denk dat dit meer een soort van beschouwing wordt maar ik ben ook gewoon nieuwsgierig naar andere reacties. Misschien is er ook iemand in deze forum met een TOS of andere overlappende stoornissen. Ik denk dat dit ook best chaotisch wordt, excuses. Ik ben heel vaak ook gewoon ongeorganiseerd.
Maar helaas zelfs met de diagnose en een heleboel extra hulp voel ik me gewoon niet lekker in m'n vel. Ik zie vrijwel elke dag hoe anders ik denk (doordat een neurodivergente brein letterlijk anders is gemaakt..), hoe slomer ik ben in sociale situaties en schoolse dingen en wat waarschijnlijk mijn begrenzen zijn.
‘k Zit nu op 3 Vmbo-T/Mavo, maar.. dat is ook te makkelijk voor mij. Theoretisch maar best concreet.
Ik denk wat het ergste is aan deze stoornis, is dat het nog steeds heel onbekend is en we nog steeds niet weten wat en hoe precies het jou als individu op school nou beïnvloedt. Dat maakt me soms soort van angstig.. wanneer ga ik nou te ver? Hoe ver kan ik nou, en kan ik überhaupt compensaties gebruiken? Stel me voor dat ik het hart van Vwo heb, maar capaciteiten van Vmbo.. zo je hele leven voelen.
En vooral ook een fraude voelen. Stel jezelf niet té hoog in, meid.. maar nu zeg ik dat ik alleen maar de capaciteiten van Vmbo heb terwijl ik op de Cito met weinig moeite in totaal Havo haalde, voor spelling zelfs Vwo en voor de taalgebieden bovengemiddeld scoorde (probleem is natuurlijk dat ik het niet precies weet dus wie weet ben ik het verre van de waarheid, daarnaast kan ik nergens m'n papier vinden).. ben ik nu opeens erger geworden doordat ze me naar Kader stuurden? Want ik voel me al maandenlang mentaal zwak, sloom, half-slapend, onlogisch en m’n korte-termijn geheugen werd ook slechter. Nu al melancholisch voelen naar de iets ‘oudere’ tijden waarin ik alles snel las zonder problemen,
en over het algemeen snel en accuraat was in alle dinges..
M'n ouders vonden m'n diagnose opvallend. Ik gaf heletijd de indruk dat ik een ‘slim’ kind was sinds jong leeftijd; kon iets eerder decoderen en daarna vlot lezen, paste me snel aan deze nieuwe taal (Ik kom uit Tsjechië) zowel mondeling als schriftelijk, begon mezelf vanuit internet Engels te leren (wat ook goed ging) op 5e leeftijd, wou langere/moeilijkere woorden kennen dan die simpele groep 3 woorden en leek 2+ jaren geestelijk ouder, dacht meer dieper na, had interesse in ‘moeilijkere’ onderwerpen (en een obsessie met het einde van de wereld), opvallende uitspraken dat niet pasten voor m'n leeftijd én had goede geheugen en observaties.
En dan een 77 voor een verbale IQ test? Eerlijk gezegd had ik ook weinig klik met de psychologen. Vandaag betekent het niet dat m’n TOS is verdwenen. Misschien gewoon milder maar 'k zal voor altijd hardnekkige problemen hebben met tenminste sommige taalgebieden..
..en wanneer ik ‘stiekem’ kijk naar Havo/Vwo lesstof in literaire vakken (die super interessant voor mij zijn) dan klap ik meteen dicht. Hoe is het mogelijk dat ik die concrete makkelijk begrijp maar abstracte misschien opeens niet of zelfs nooit meer. Ik hou niet van concrete dingen..! Ik vind ze saai. Ben ik een “figuurlijke visuele, verbale concrete?'’ En als ja, hoe ga ik ermee om? dat complexe gepieker.. ik wil niet zó voor altijd leven.
Het feit dat je met TOS wordt geboren als een beeldende denker. Waarschijnlijk weet je veel. Maar al die “verbale gedachtes’’ worden erg vaak omgezet in beelden, patronen en gevoelens. Jammer dat m'n ruimtelijke skills in m'n hoofd maar gemiddeld zijn, ten opzichte van de nogal-stereotypische uitspraak dat mensen met dyslexie, TOS of een andere verbale stoornis hebben, die “superkrachten'' in ruimtelijke vaardigheden hebben.
Misschien klinkt het allemaal heftig. Dit is niet eens alles wat ik ooit dacht en denk.
Maar helaas neem ik het ook bijna allemaal in mezelf. Vaak voelt m'n omgeving oppervlakkig. En ik weet niet hoe volwassenen hierop zouden reageren. Ik ben extreem gevoelig voor tonen en subtiele lichaamshoudingen tijdens gesprekken. Ik huil zeer makkelijk en daar schaam je je ook best voor tijdens mentor- en zorg gesprekken. Ik voel zelfs dat ik m'n taalgebruik en mentale houding moet aanpassen voor hun; anderen schatten me dikwijls 16+. Nee.. je bent vast maar een fraude. Stel je niet zo aan.
--
Nu denken ze dat misschien een beste oplossing is dat ik inderdaad naar ‘Kentalis Zorg’ ga. Maar ik ben bang dat het weer hetzelfde wordt; aanpassen, nooit durven, piekeren en uiteindelijk je hele emotionele identiteit kwijtraken. Hier zit ik dan alleen. Een alleenstaande iemand, geen sociale leven, die zich continu voelt alsof haar hart aan het verdrinken is en constant zelfs wílt verder denken over wat alles met elkaar beïnvloedt ook al je rationele kant weet dat dit niet altijd goed is.
Als iets niet duidelijk is, vraag het gewoon. Ik zal dan proberen zo goed mogelijk helder uitleggen.
