Hii sorry als t lang word, maar ik zit een beetje in de knoop met mezelf…
K heb een niet zo goed jaar achter de rug. In de zomer kregen mijn ouders onwijs veel ruzie en kwam daar uit dat ze wilden scheiden. Terug in Nederland veranderde niets maar de ruzies bleven. Elke avond als ik ging slapen kon ik ze horen gillen tegen elkaar. 1 maand hield ik t vol, daarna stortte mn mentale toestand echt in. Ik begon mezelf te snijden, had vaak suicidale gedachtes en mn eetstoornis van toen verergde echt heel erg. Op een gegeven moemnt heb ik bij mn mentor aan de bel getrokken, ze was echt een schat en heeft me dr echt doorheen geholpen.
Errgens in januarie zei ze dat k toch wel echte hulp moest zoeken, zo gezegd zo gedaan. Alleen de dag dr voor had k knallende ruzie met mn ma waarin ze me verrot schold, deze combi zorgde dr voor dat k zo bang was om naar huis te gaan, aangezien die huisarts mn ma gebeld had en die niet zo blij was. Toen ben ik weggelopen vanuit school.
In februari besloot mijn vader toch te gaan willen scheiden van mn moeder, vervolgens kreeg ik daar de schuld van van mn moeder omdat ik hun relatie weer op spanning had gezet nadat ik was weggelopen.
Nou ja tot nu leven mn ouders als ¨vrienden¨ onder 1 dak.Ook niet echt een prettige situatie, ik ben t zo zat dat ik zsm hoop dar mn vader of moeder ergens anders gaat wonen.
Maar daardoor gaat t op school ook niet zo lekker. Ik sta nu op blijven zitten, en school die mij eerst altijd graag wilde helpen, is nu ook klaar met mij. Opletten lukt erg slecht, vdg werd ik dr ook weer uitgestuurd, omdat ik mn strafwerk niet had gemaakt. Ik ren ook vaak jankend de les uit, omdat ik dan echt te veel stress heb.
Nou had ik altijd heel veel steun aan die mentor… Alleen die is nou ook echt klaar met me. Dat heeft ze me ook duidelijk gemaakt doordat tegen me te schreeuwen en steeds vaker schreeuwt ze naar me. Ik durf nu niet meer naar haar als t fout gaat, terwijl ik dr eig juist hard nodig heb. Ik mis onze gezellige gesprekjes en zou zo graag t weer goed willen maken… ik weet alleen niet hoe, ik ben een paar keer niet naar dr toegegaan, terwijl dat de afspraak is en daar werd ze dus zo pissig op me. En nou is t koude oorlog tussen ons.
Ik snij mezelf niet meer, eet ook weer normaal, en t gaat beter met mij… alleen heb ik af en toe zo´n bui dat ik mezelf t liefst weer voor de trein werp…
Maar k ben t een beetje kwijt allemaal, want alles wat ik probeer maakt er alleen nog maar erger en ik moet mn hart ff luchten
Bedankt voor lezen en advies is welkom!!
Liefs, Jaimie
