Hoi, ik heb best wel veel dingen vroeger mee gemaakt toen mijn ouders gingen scheiden. Ze zeiden dat ze vrienden bleven maar dat liep toen anders. Ik was jong ongeveer 8 of 9 jaar denk ik. Toen mijn ouders net gescheiden waren had mijn vader gelijk een vriendin, ze had een dochter die twee jaar ouder was dan mij en kwamen gelijk bij mijn vader wonen. Ik mocht haar wel maar was soms kattig. Mijn *stiefmoeder* prikte met een vork op mijn knie als ik die perongeluk boven tafel had. Ze behandelde mij en mijn broertje en zus anders dan haar eigen dochter, die mocht natuurlijk veel meer.
Ook gebeurde er vreselijke dingen die ik nooit meer vergeet. er waren heel veel rechtszaken waar ik ook bij was soms maar ik was vaker bij de jeugdzorg. Maar op de basisschool was het altijd goed en ik had leuke vriendinnen en iedereen mocht me wel. Maar als iemand iets zei als grapje dat ik bijvoorbeeld niet naar de wc mocht wist ik niet wat ik moest zeggen. Ik zit nu al 3 jaar op de middelbare maar het begon in klas 1 er was een jongen en die was irritant, hij noemde me lelijk omdat ik acne heb. Een ander kind was het hier mee eens. Ik wist niet wat ik moest zeggen en zei domme dingen waarvan ik later spijt van had. Daarna durfde ik bijna niks meer te zeggen. Niemand hielp me ook toen.
Sowieso gaat het via de telefoon makkelijker dan in het echt. Ook kwam ik erachter dat ik scoliose heb, ik was zo bang dat iemand erachter kwam dat alleen mn familie het weet. Ik durf het niet een aan mijn vriendinnen te vertellen want ik was bang dat iedereen mij gek vond (nog steeds niemand weet het bijna en ga ook niet meer naar de dokter/ziekenhuis ervoor ).Ik had in de eerste één vriendinnen groepje van 4 maar een meisje ging bij ons weg en kwam bij de *populaire kinderen* ieder geval zo voelde ze zich. Het is nu elke keer dat ze super sarcastisch tegen me doen. Ik weet niet of ze het als grapje bedoelen of iets anders maar ik voel me er niet prettig bij.
Ze geven me steeds bijnamen dat lijkt op mijn echte naam. Ik zou mezelf nu wel even lieke noemen. Ze noemen me dan de heletijd liekie (maar dan met mijn echte naam) en wel meer van dat soort dingen. En we zijn niet eens vriendinnen. Als iemand vraagt hoe gaat het met je? Zeg ik goed maar niemand ziet hoe ik me van binnen voel want ik toon alleen de neppe blije emotie.
Ik heb geen idee hoe ik met andere kinderen die vervelend doen moet omgaan, heb jij tips? Vertel het mij dan. Misschien stel ik mij aan maar dit is hoe ik mij voel.
