Hey Luna-Fee
Wat jammer dat je je niet geholpen voelt bij je huidige hulpverlening. Het lijkt me sowieso goed om dit bij het gesprek van 21 oktober aan te geven, maar liefst gebeurt er, aangezien je vertelt eronderdoor te gaan, voordien ook al wat.
Zou er op school een docent zijn waar je je goed bij voelt? De meeste docenten hebben niet de gepaste opleiding achter de rug om je professioneel te begeleiden als hulpverlener, maar een goed gesprek kan erg heilzaam zijn. Denk je dat dat wat zou kunnen worden?
De crisislijn biedt
online therapie en
zelfhulpcursussen aan. Of dit het specifiek type hulp is waar je naar op zoek bent weet ik niet, maar eens polsen of het je ligt kan volgens mij geen kwaad. Wie weet kom je zo terecht bij een hulpverlener waar je je wel gehoord bij voelt.
Groetjes
Kenshin
Hey Luna-Fee
Wat jammer dat je je niet geholpen voelt bij je huidige hulpverlening. Het lijkt me sowieso goed om dit bij het gesprek van 21 oktober aan te geven, maar liefst gebeurt er, aangezien je vertelt eronderdoor te gaan, voordien ook al wat.
Zou er op school een docent zijn waar je je goed bij voelt? De meeste docenten hebben niet de gepaste opleiding achter de rug om je professioneel te begeleiden als hulpverlener, maar een goed gesprek kan erg heilzaam zijn. Denk je dat dat wat zou kunnen worden?
De crisislijn biedt online therapie en zelfhulpcursussen aan. Of dit het specifiek type hulp is waar je naar op zoek bent weet ik niet, maar eens polsen of het je ligt kan volgens mij geen kwaad. Wie weet kom je zo terecht bij een hulpverlener waar je je wel gehoord bij voelt.
Groetjes
Kenshin
Hey Kenshin,
Ik wil dit zeker aangeven op 21 oktober maar ik ken mezelf inmiddels aardig, en ik weet dat ik op zo’n moment volledig dichtklap. Dan kan ik het niet aangeven, dat lukt me niet en dat durf ik ook niet.
Op school zou ik het kunnen aangeven bij mijn mentor, hij weet al een paar dingen en weet vaag het een en ander over me. Ik wil eigenlijk niets liever dan het aangeven bij hem, alleen ik weet niet hoe. En ook hier geldt dat ik dichtklap en niets meer kan zeggen als ik eenmaal in gesprek ben.
De online therapie heb ik al eens geprobeerd, het heeft me niet geholpen en daarnaast konden zij niet veel doen, aangezien ik al in therapie ben en ze niet willen dat er twee behandelingen door elkaar lopen. Geen optie dus, helaas.
Enorm fijn dat je zo meedenkt en fijn reageert, dat geeft me minder het idee dat ik me aanstel.
Luna-Fee
Hey,
Het klinkt alsof je hulpverlening wel naar je luistert. Op jouw verzoek ben je ook eerder van therapievorm geswitcht. Waarom zou dat niet nog eens kunnen?
Denk je dat je een brief zou kunnen schrijven met deze dingen erin? Dan neem je die mee en laat je duidelijk zien dat je hem hebt. Dan denk ik dat je psycholoog hier wel naar vraagt en dan heb je mooi een begin om het bespreekbaar te maken.
Je zou je mentor kunnen mailen en deze dingen al uitleggen. Vertel in je mail dat je echt behoefte hebt om er even met iemand over te spreken. Dan kan je mentor je opweg helpen als je dichtklapt.
Zijn je ouders bij het gesprek? Je kan dit namelijk ook met hen delen, zodat ze je kunnen helpen om het ter sprake te brengen.
Gr. Pin
Hey @Pin
De hulpverlening nam me pas serieus nadat ik dit meer dan vijf keer heb aangegeven. En ook toen namen ze me nog niet écht serieus. Alsof het allemaal niet erg genoeg is?
Een brief schrijven heb ik eerder gedaan, meerdere keren. Vaak stuurde ik het dan via de mail naar haar, alleen hebben we er vervolgens niets mee gedaan. Ik zei niets omdat ik niet durfde en zij zei niets omdat... geen idee.
Mijn mentor zou ik enorm graag willen mailen (zoals al eerder gezegd), maar ik weet niet wat ik erin moet zegen. Want het voelt alsof ik iedereen verraad ermee. Omdat het tijdens schooltijd is, zijn mijn ouders er niet bij, het is iets tussen mij en mijn mentor.
Gr. Luna-Fee
Hey @Pin
Na lang aandringen van vrienden heb ik het toen kunnen zeggen.
Een brief geven durf ik eigenlijk niet, want dat duf ik niet.
Ik zou willen dat ik dit durfde te zeggen, tegen wie dan ook.
Luna-Fee
Vat dit alsjeblieft niet verkeerd op.
Als je blijft zeggen en volhouden dat je het niet durft, dan ga je ook nergens komen. Er zijn meerdere opties om je wensen duidelijk te maken naar je hulpverlening. Eén van die dingen zal je toch echt moeten uitvoeren als je wil dat er iets gebeurt. Ze gaan het daar niet ruiken. Het moet van jou komen.
Je hebt het al eens eerder gezegd. De wereld verging niet. Het ging goed. Toen heb je het ook gedaan, nu kun je het weer doen.
Probeer uit die comfortzone te stappen. Daar leer je niet alleen van, maar het brengt je ook echt ergens. Je moet in dit leven voor jezelf opkomen.
Probeer het. Onderneem actie. Schrijf en brief en neem 'm mee. Dan ben je alweer een stap dichterbij, dan wanneer je het afwijst, omdat je de gedachte eng vindt.
Jij kan dit. Ga ervoor.
Gr. Pin
@Pin
dankjewel! Dit laat me wel even beseffen dat IK iets moet doen..
