Hoi.

Hoe kom ik van mijn angst voor de toekomst af? Toen ik klein was, ben ik tussen groep drie en vier naar een andere school gegaan omdat ik hoogbegaafd ben, en verloor ik al mijn vriendjes en vriendinnetjes. In groep vier leerde ik weer nieuwe mensen kennen die ik halverwege groep vijf weer verliet omdat ik een klas oversloeg toen. In groep zes had ik niet echt vrienden, tot het eind van groep zeven, waar ik twee leuke mensen ontmoette. Ik werd steeds closer met één ervan, ging elke week naar haar huis, etc. Toen, ik snap nog steeds niet helemaal wat er gebeurd is, maar toen begon dat andere meisje opmerkingen te maken. Over hoe ik eruit zag, hoe ik deed. Later deed mijn ex-beste vriendin ook mee. Ik kwam langzaam in depressie terecht en dacht elke dag hoe ik mezelf kon vermoorden zodat het allemaal over zou zijn. Ik heb het overleefd met de gedachte dat het voorbij zou gaan. En dat ging het ook. Ik ging naar de middelbare, ontmoette een geweldig persoon, en we werden opgenomen in een ander groepje vrienden. Maar toen, vlak voordat ik naar de tweede zou gaan, kreeg ik te horen dan mijn vader de ziekte van Kahler heeft. Bloedkanker. Het is niet dodelijk, maar het tast je botten aan tot ze breken en je organen en afweersysteem werken ook veel slechter. Hij ging door een jaar van chemotherapie en was nauwelijks hetzelfde persoon. We hadden bijna elke dag ruzie. Nu is de kanker in slaapstand, ook al gaat het een keer terugkomen. In de tweede gingen mijn cijfers, ook mede dankzij Corona, ontzettend omlaag. Ik ben bijna niet overgegaan. In de derde, in een nieuwe klas met mijn beste vriend en met mensen die ik geweldig vind ben ik een stuk beter op mijn plek. Mijn cijfers zijn ook verbeterd. Maar nu ben ik bang dat het weer zal neerstorten, zoals het altijd doet. Ik heb ook een eetprobleem, angst voor vreemden, paniekaanvallen, constante stress, erge faalangst en ben mentaal onstabiel. Één klein dingetje en ik kan alweer in een mental breakdown zitten, terwijl ik me op andere momenten voel alsof alles op zijn plek zit.

Hoe zorg ik ervoor dat ik niet in constante angst voor die voor mijn gevoel aankomende slechte gebeurtenis leef? Is het normaal dat ik zo ben, of ben ik maar aan het overdrijven en mezelf problemen aan het aanpraten?

(Sorry dat ik m'n hele levensverhaal heb gestuurd trouwens, maar het moest er even uit.)

Groetjes, een persoon