Hoi,
Ik ben Roberto en ben 17 jaar. Ik ben geboren in Guatemala, maar mijn ouders waren te arm om voor mij te zorgen, dus heb ik mijn ouders nooit gekend. Ik moest mij dus op jonge leeftijd al zelf zien te redden en heb daardoor ook foute dingen gedaan. Ik zat al vanaf mijn 5e in de drugshandel en op mijn 7e zat ik een jeugdgevangenis. Op mijn 9e ben ik in de haven op een vrachtschip geklommen in de hoop naar iets beters te gaan. Ik heb mij verstopt tussen de lading en kwam uiteindelijk terecht in de haven van Rotterdam. Daar werd ik ontdekt en naar de politie gebracht. Ze brachten me naar een jeugdinstelling, maar ik was een moeilijke jongen en begreep de taal niet. Ik sprak alleen Spaans en in de instelling, praatten ze alleen Nederlands en gebrekkig Engels. Ik vond het koud en het eten smerig. Ik heb vanaf mijn 9e tot mijn 12e in allemaal instellingen gezeten. Uiteindelijk kwam ik bij een pleeggezin die goed voor mij hebben gezorgd en ik nog steeds heel dankbaar ben. Zij gaven me echt een gevoel van thuis en ik voel mij dan ook erg schuldig dat ik zoveel problemen voor hun heb gezorgd. Ik zat vanaf mijn 14e in de drugshandel en ging nooit naar school. Ik werd opgepakt en kwam terecht in een jeugdgevangenis. Mijn pleegouders zijn tijdens die tijd allebei gestorven (mijn pleegvader aan kanker en mijn pleegmoeder aan een hartaanval). Ik voel mij nog steeds schuldig dat ik ze nooit heb bedankt. In de gevangenis kwamen mijn trauma's van de jeugdgevangenis in Guatemala weer naar boven en ik werd gek. Ik heb een begeleider neergestoken, die de rest van zijn leven niet meer zal kunnen lopen. Ik ben vorig jaar overgeplaatst naar een instelling, waar ik wordt geholpen met mijn psychische klachten. Ik wil absoluut niet dat jullie medelijden met mij hebben, want dat verdien ik niet, maar ik hoop dat iemand weet hoe ik met mijn trauma's om moet gaan
