hi, ik ben een meisje van 14.
ik ben een hele tijd niet online geweest en als ik online was dan waren dat maar een paar minuten. maar ik heb besloten eventjes een update te geven van hoe het nu gaat.
ik zeg aan het begin wel dat ik een meisje van 14 ben maar sinds ik echt kort haar heb voel ik me meer een jongen. ik heb me al eerder echt een jongen gevoeld maar toen heeft mijn moeder het me uit mijn hoofd gepraat. maar sinds ik mijn haar kort heb is dat gevoel steeds sterker. ik was normaal bijvoorbeeld trots op mijn borsten en mijn vrouwelijke figuur maar nu vind ik het gewoon lelijk. ik ben er dus een beetje ingedoken en ik ben erachter dat ik me het meeste een demi-boy voel. ik voel me niet volledig een jongen maar ook niet volledig een meisje. ik vind bijvoorbeeld make-up en tekenen leuk maar ik vind klussen en auto's ook heel leuk. ik kan zo wel meer opnoemen maar daar heb ik geen zin in.
het gaat goed met sh. ik ben er grotendeels mee gestopt. ik gebruik alleen nog elastiekjes om mijn polsen. het nadeel is wel dat als iets pijn doet en ik kan het stoppen dat ik vaak niet stop. het geeft me wel een goed gevoel dat mijn littekens bijna weg zijn.
met mijn zelfmoord gedachten gaat het ook beter. ik geef toe dat ik ze nog wel heb maar het is niet zo dat elke dag mijn laatste kan zijn.
op school gaat het nu ook beter. nu ik weer meer plezier heb in het leven heb ik ook meer moed om niet op te geven. eerst dacht ik dat het toch niet meer zou uitmaken omdat ik aan het einde van het jaar al dood was. dat is nu anders en ik doe nu hard mijn best om er weer boven op te komen. ik heb veel onvoldoendes maar ik krijg hulp van mijn mentor/coach zodat ik over ga.
helaas gaat het niet zo lekker met mijn autisme. wegens de examens van de 4e klas is het onrustig in school. veel spanning, veel stress en veel tussenuren. ik voel die spanning en stress enorm en het lijd me erg af. in de tussenuren doe ik vaak wat anders zoals gamen en daarna heb ik heel veel moeite mijn concentratie weer terug te krijgen in de les. ik merk wel dat oortjes in echt helpt.
ik ben blij dat ik weer dingen voel. het is niet zoals vroeger maar het is een begin. ik krijg hulp van mijn mentor/coach. elke dag als hij mij tegenkomt op de gang ofzo vraagt hij hoe het gaat. en met mentor/coach gesprekken vraagt hij dat ook en dan ook waarom dat zo is. elke keer als hij dat vraag zeg ik dat het wel oke gaat. want het gaat niet slecht maar ook niet perse goed.
die jongen die tegen mij zei dat ik zelfmoord moest plegen heeft nog 1 waarschuwing te gaan en dan is hij geschorst. en van hoe hij zich de laatste tijd gedraagt (niet tegen mij) denk ik niet dat hij het tot het einde van het jaar red.
er zijn helaas ook tegenslagen geweest. mijn vogel is laatst dood gegaan en op dat punt was ik mijn hele vooruitgang kwijt. maar het is goed gekomen, ik leef nog en ik lach nog.
ik was laatst ook enorm ongesteld dat die krampen zo erg waren dat ik 8 ibuprofen op een dag had en het nog steeds niet kon verdragen. ik heb dus besloten dat als het weer zo erg is dat ik naar de huisarts ga ofzo en de pil neem of in elk geval sterkere pijn stiller.
volgens mij heb ik niks gemist of overgeslagen. maar als ik dat wel heb gedaan en je weet wat het is zeg het dan maar gewoon
