Oké het begon als een grap. Iedereen in mijn leven maakte grapjes over mijn gedrag, een van mijn gemene vrienden deed altijd grapjes maken over autisme en nu voelt het alsof ik toegeef dat ik niet “normaal” ben. Ik snap wel dat ik soms raar doe over dingen zoals licht en geluid maar ik dacht dat het allemaal door mijn angst stoornis komt maar blijkbaar niet??
ik weet niet wat mijn vrienden zouden zeggen, ik weet niet wat de rest van mijn familie (mijn oma en tante) zouden denken als ze zouden weten dat ik autistisch ben. Ik doe niet raar tegen kinderen met autisme of ADHD, maar ik kan mezelf niet aan kijken zonder te denken “doe ik zo door mijn autisme of ben IK dit echt?” Ik voel me raar en niet mezelf.
ik ben ook bang dat ik een soort van toe geef aan het pesten van “je hebt gelijk ik ben niet ‘normaal’” ookal weet ik dat er geen normaal bestaat het voelt kut om toe te geven aan pesten.
Het voelt alsof ik tegen niemand kan praten want mijn vrienden gaan me anders zien en mijn familie doet er niet serieus over maar ik ben NU pas (op 16) gediagnosticeerd en voelt als een super slechte verandering.
Ik weet niet hoe ik dit fijt over mezelf moet accepteren. Ik wil niet autistisch zijn.
Er zijn vast wel positieve eigenschappen en zolang jij dat maar inziet, maakt het weinig uit wat anderen ervan vinden.
