Hey ik ben een meisje van 16 jaar en ik heb een aantal problemen de laatste tijd ;
Ik ben heel erg moe en Ik heb niet echt het gevoel dat ik alles onder controle heb. Ik vergeet soms afspraken of ik kom te laat omdat ik soms echt chaos heb door alles waar ik aan moet denken of wat ik moet doen. Of omdat ik heel moe ben en dan laat ik ook dingen liggen waar ik later weer spijt van krijg omdat ik het dan toch weer moet inhalen. Ik sport heel veel en heel fanatiek en ik ga in december op voor de zesde band dus ik moet daar heel veel voor kunnen. En ik luister soms niet heel goed naar mijn lichaam waardoor ik dan net iets te veel doe. Dat heeft niet direct iets te maken met mijn problemen van vorig jaar maar het is wel ook een werkpuntje. Ik heb vorig jaar vanaf de zomer totdat dit jaar het schooljaar begon thuis gezeten omdat ik depressief was en een angststoornis had.
In de zomervakantie heb ik gewerkt en daarna ben ik gaan werken in de Albert Heijn en dat doe ik nu nog steeds. En ik moest weer helemaal opnieuw beginnen met school na een jaar (ik doe nu 4 atheneum over) en ik heb nog steeds af en toe last van problemen van vorig jaar en eerder. Maar mijn begeleiding vanuit school en andere plekken is zo goed als gestopt doordat het de goede kant op ging. Tenminste, ik kan het vinden met de mensen in mijn klassen en het leren gaat best goed en op de sportclub ben ik nog steeds een van de beste thaiboksers van mijn groep. Maar in mijn hoofd gaat het niet altijd even goed. En nu vind ik het best wel moeilijk dat ik helemaal geen begeleiding van niemand meer heb. Mijn ouders willen me altijd helpen maar het is soms fijner om met iemand anders te praten. Ik heb al contact opgenomen met een andere psycholoog maar daar wacht ik al maanden op en ik weet niet of ik überhaupt naar hem toe kan gaan. Mijn trainer is een hele grote steun voor me geweest vorig jaar en nu nog steeds maar hij heeft een kind gekregen en hij heeft het heel druk met zijn bedrijven dus dat contact mis ik ook best wel erg. IK kan niet echt meer met hem praten buiten het trainen. Ik ben dit jaar in de zomer begonnen met zelfbeschadiging en gestopt toen de school begon omdat ik het niet kon aanzien dat ik mijn ouders weer pijn deed daarmee en mijn trainer. En ik was bang dat ik opgenomen ging worden als ik het tegen mijn behandelaren zou zeggen en ik wilde niet weer opnieuw beginnen en ik wilde heel graag naar school. Nu heb ik het weer gedaan (zelfbeschadiging) Niet zo erg maar toch weer. Ik had toen de school begon littekens ervan en er heeft iemand van mijn klasgenoten al naar gevraagd en ik weet zeker dat andere mensen het ook hebben gezien. Het was gelukkig niet echt heel diep dus je ziet alleen strepen en vooral onder het licht anders valt het niet zo op. En mijn fysiotherapeut heeft het ook gezien en zij vroeg er gisteren weer na. Ik vind het echt niet mooi maar ik heb nu ook niet echt iemand om mee te gaan praten daarover en over dingen van vorig jaar of stress van wat ik nu moet doen. Dus ik heb het weer gedaan gisteren. En ik probeer het zo min mogelijk te doen en ik ben het nu ook niet van plan om weer te gaan doen omdat ik weet wat ervan komt en dat het dan nog lelijker wordt en dat wil ik echt niet. Maar als ik te veel stress krijg kan het best zijn dat ik het toch weer doe. Ik heb nu ook proefwerkweek na de vakantie en ik heb allemaal dingen van school tussendoor dus ik heb ook heel weinig vrije tijd. En ik heb soms echt het idee dat ik nooit echt helemaal van mijn problemen af ga komen ondanks de super grote stappen en vooruitgang die ik heb geboekt in het afgelopen jaar.
Sorry voor het lange verhaal en bedankt voor het lezen
Iemand die zich ergens in herkent of tips heeft ?
