Hoi, ik ben een meisje, 13 jaar. (Mijn naam klopt niet meer, dat was al van lang geleden. Ik ben een meisje en ik ben hetero, of bi, ik heb geen idee.)
Hebben jullie ook weleens dat je leven even niet meer echt voelt? Alsof alles een droom is, of alsof je ineens verlamd bent of niet meer in je eigen lichaam zit, dat hoe hard je ook probeert je brein gewoon niet bij het moment is.
School gaat ook niet lekker, ik doe vwo alles in het Engels, jeetje wat een stress en druk. Ik heb maar een paar echte vrienden, de rest zijn allemaal straatratten die beginnen met roken op hun 11e en waarschijnlijk op hun 15e al de bak in draaien. Hoe dan ook, mijn vrienden helpen mij echt maar het is niet genoeg, ik voel me niet echt thuis hier, in deze wereld. Misschien is het beter als ik gewoon spoorloos verdwijn, als ik wegloop en maar één of ander niemandsland vertrek, of gewoon helemaal verdwijn.
Ik beloof dat ik hulp heb proberen te zoeken bij mijn moeder. Met een moeder als psycholoog zou je toch wel meer verwachten dan een: "Het is gewoon puberteit, je komt er wel overheen." Mijn familie is best oké, mijn vader is de liefste, maar de rest van zijn kant van de familie ligt behoorlijk heftig, ik maak hier een andere keer nog wel een bericht over.
Mijn ouders zijn gescheiden, mijn vader en ik hebben jaren lang bij een andere vrouw met haar 3 kinderen gewoond, hier maar ik een andere keer nog wel een bericht over.
Mijn moeder heeft een nieuwe vriend, ander verhaal, ander bericht.
Ik snijd soms, niet vaak, in mijn onderarm. Ik weet niet wat ik moet doen, hoe ik verder moet gaan. Blijft dit voor altijd zo? Kan ik er iets aan doen? Wat als ik gewoon van een brug spring, ofzoiets.
Vertel me dat ik niet de enige ben. Alsjeblieft.
