Het voelt alsof niemand me begrijpt. Alsof ik in een bubbel van mezelf zit waar niemand bij kan. Ik voel me schuldig voor de mensen die ik pijn heb gedaan door me in die bubbel op te sluiten. Ik voel me schuldig voor iedereen. En voor alles. Het heeft toch geen zin, ik doe het toch niet goed. Waarom iets doen, wanneer je er niet eens zelf voor gekozen hebt, niemand je er voor waarschuwde en je weet dat je het toch niet zal halen tot het einde. Het voorbestemde einde.
Ik wil gewoon kwijt dat ik nooit zal zijn zoals jullie.
Sorry.