Lieve persoon die dit leest,

Ik wil weer even mn verhaal kwijt, ik ben nu 15 jaar en eigenlijk begin ik steeds meer te denken dat het misschien wel goed is zo. Het leven is voor mij namelijk niet zo leuk meer, eerst ging het heel goed, ik had veel vrienden werd verliefd het leek allemaal perfect. Maar ja tijden veranderen en dus ook ik, ik denk wel dat ik depressief ben weet het niet zeker maar eigenlijk wel bijna zeker. Ik heb weinig contact ben veel alleen en heb nog steeds pijn van die liefdesverdriet. Ik zoek wel contact maar ja niemand wil het met me, ik lijk wel onzichtbaar. Niemand ziet me ofzo ik doe altijd mn best voor mensen, help overal waar ik kan maar toch ben ik zo alleen. Ik begin steeds meer in te zien wat het leven eigenlijk echt is, je word geboren gaat naar school neemt een baan stopt met die baan en je leven eindigt. Dit is eigenlijk al saai en best zwaar want als je dit goed wil moet volgens iedereen alles perfect gaan. Op school denken de docenten dat ik alles maar even snel kan, dat ik zoveel wel even kan leren of het me nou intereseerd of niet ik moet het maar gewoon. Verder is het buiten school dus ook kut, ik ben helemaal klaar met alleen zijn en zo erg mn best doen voor mensen die me nooit zien staan. Het begint met de seconde zwaarder te worden om te doen alsof het allemaal wel helemaal top gaat. Ik weet het gewoon niet meer echt niet.