Ik zit pas kort op het forum, maar lees zoveel verhalen van mensen die in een rot periode zitten en met zichzelf of andere in de knoop zitten. Dit heb ik heel lang gehad.
Op de basisschool werd ik veel gepest. Van groep 3 tot groep 6. Ik werd uitgescholden omdat ik slim was, een bril had en rood wás. Eind groep zes bleek dat ik al begin groep 8 zat qua leren en zelfs ver daar boven. Zodoende heb ik groep 7 overgeslagen. Groep 8 was een top jaar. Super leuke mensen om me heen. In de 1e had ik maar 1 vriendin, verder kende ik niemand. Ik had al weinig zelfvertrouwen en paste me aan iedereen aan. Vanaf de herfstvakantie in de 1e begon die vriendin me te pesten. Ik haalde betere cijfers, was rood en dun. Ik kreeg hockey sticks tegen me schenen en mn stoel werd tegen mn tafel aangedrukt zodat ik geen lucht kreeg. Ik gaf het wekelijks aan, mn mentor beloofde er wat aan te doen maar er gebeurde niks. Eind november zijn er foto's en video's van mij online gegooid door pesters. Mn mentor zei hierop dat ik me niet moest aanstellen. Op dit punt verloor ik mezelf vertrouwen. Niemand steunde me, muv mn moeder. Het voelde alsof ik het moest accepteren dat ik de zwakke was, maar ik wilde nietmeer naar school. Ik ging na denken waarvoor ik leefde en voor wie en wat. Ik bleef halve weken thuis en was vaak ziek en miste veel. Eind januari begon ik met scouting. Ik voelde me direct op mn gemak, maar was nog wel terughoudend. Begin maart ben ik in mn nek geknepen door die oude vriendin op school, uit het niets. Ik was muziek aan het spelen en opeens greep ze in me nek. Savonds kon ik naar de spoedeisende hulp. De volgende ochtend zaten me ouders en ik bij de conrector, want dit kon niet meer. Ze hebben de meid aangesproken, alleen zij heeft het verteld aan de hele klas. Toen ben ik tot mei uitgescholden via de app en ik bleef het maar aangeven bij mn mentor. Eind mei heb ik nog een gesprek met mn ouders, het meisje, de conrector en mn mentor gehad. Toen bleek dat mn mentor niks had gedaan, niks had verteld tegen wie dan ook. De weken die volgde ontmoette ik 2 nieuwe vrienden op school. Eind van het jaar bleek ik hoog te scoren. Ik ging op zoka met scouting en was al het gezeik vergeten. Eind augustus begon ik weer met school. Ik had toen 3 vriendinnen en we waren een echt clubje. Mn nieuwe mentor heeft perfect ingegrepen toen het pesten weer leek te beginnen. De 2de was ik nog wel halve weken ziek, maar ik had meer plezier op school. Het pesten bleef altijd wel ene beetje, maar het was zoveel minder dat ik niets zei. Halverwege de 2de ging het stroef op scouting. 2 vriendinnen hebben Me opeens aan de kant gezet en gingen me pesten. Ze wisten dat ik gevoeliger was en mn pest verleden. Een maand later werd ik het 4de wiel van een driewieler op school. Ook moest ik stoppen met turnen wegens een blessure. Ik trainde 8 uur per week. Vanaf dat moment ging het berg afwaarts. Ik miste toetsen, was vaker ziek en huilde veel, maar ging altijd naar scouting, waar ik mezelf was en mocht zijn. Ik was sinds jaren geaccepteerd. Ook begon ik met mn stage als leiding bij de jongere groep van scouting. Eind van het schooljaar miste ik een week en heb ik een x week, normaal 6 dagen, in 4 dagen gemaakt. Op zomerkamp ging het heel anders. Ik kon alles, was mezelf en dat vol energie. Op dat moment heb ik ook alles op tafel gegooid, van vroeger en wat er toen speelde. Het is in vertrouwen verteld en ik kom het eindelijk kwijt. De rest van de zomervakantie ben ik niet uitgerust. Ik was altijd moe en gestresst. Begin het nieuwe schooljaar ben ik bij de kinderarts geweest. Gelukkig was er niks lichamelijks aan de hand. Ze verwees me door naar revant( revalidatie centrum) en ik kreeg fysio. Begin september, de 3de schoolweek , werd het me te veel. Ik lag op bed, wilde niet meer, at niet meer en kwam niet meer naar beneden. Toen heeft mn psychologe gezegd dat ik moest stoppen met school. Mn psychologe heb ik al sinds december 2017. Begin oktober is er een wisc test gedaan. Ik bleek zeer hoog begaafd te zijn. Waarbij ook hooggevoelig. De 1e 3 weken dat ik thuis zat lag ik alleen in de bank en kwam er alleen een zaterdag voor scouting. Eind oktober ben ik uitgescholden via de app door mn vriendinnen van school. Het bleef zo tot december. Toen heb ik gezegd dat het zo niet kon. Ook school ondernam geen acties, geen contact en geen leerplicht ambtenaar of zorgcoördinator. Mn ouders zijn al 6 jaar gescheiden en mn vader ging samen wonen in oktober. Ik heb er nog altijd veel moeite mee. In november heb ik besloten om voor een andere school te kiezen. Ik zat nog steeds en altijd thuis. Bij mn vader ging het slechter en slechter en 2 weken geleden heb ik gezegd dat ik zo niet meer daar naartoe wil. Daarop zei mn vader dat ik voorlopig niet hoef te komen. 3 weken geleden ben ik begonnen met klimmen, wat me veel brengt. Ik zit nog steeds thuis. Ik heb nog steeds geen school. Ik ben er nog lang niet. Maar ik ben uit een diepe kuil gekomen. En mn beste vrienden( scouting) hebben daar een grote rol in gespeelt. En dan met name mn crush. Hij heeft me zo veel geholpen in alles. Ik zit nog steeds bij mn psychologe en moet nog opbouwen met school. Ik zal nooit alles verwerken wat ik heb meegemaakt, maar het heeft me wel gemaakt tot wie ik nu ben. Ik heb een situatie gevonden van waaruit ik weer omhoog kan komen. Ik heb mezelf leren kennen en weet nu wat ik nodig heb, wat ik kan bieden naar iemand en wat ik zoek in iemand. Ik hoop dat mensen hieruit een inspiratie kunnen halen en weten ik kom er wel. Stel voor jezelf een doel en ga ervoor. Je zal dingen nooit vergeten, maar je kan ze wel eigen maken en er van leren. Ik hoop dat we met zn alle elkaar kunnen helpen, met al onze ervaringen samen. Leer van dingen die je tegen komt. Het leven is mooi! Geniet er van!
Ik vind het heel sterk hoe je blijft doorzetten, en je verhaal eindigt met bemoedigende woorden. 
