Hoi allemaal, het is alweer een tijdje (ging net ff kijken, 8 maanden, hoe dan??) geleden dat ik hier voor het laatst was. Net zoals toen gaat het ook nu over de liefde. Ik wil graag mijn verhaal delen:

Maanden geleden heb ik mijn gevoelens gedeeld met mijn toenmalige beste vriend, we hadden bijna gezoend, hij was ontzettend lief&was er echt voor me toen ik niet meer oké was. Shortcut naar de volgende ochtend: hij wilde geen relatie, want ik ben te beschadigd. Dit deed mij ongeloofelijk veel pijn, omdat ik kort daarvoor opener dan ooit tegen iemand was geweest over hoe het mentaal gaat (niet goed dus).

Ik merk dat ik constant op zoek ben naar liefde, tussen anderen, maar ook voor mezelf, net zoals ik had uitgelegd in mijn vorige topic.  Ik denk dat ik dat doe om maar niet te hoeven voelen dat ik die liefde niet heb, dat ik er voor mijn gevoel toch altijd een soort van alleen voor sta, en dat is moeilijk en vermoeiend, omdat ik nooit echt kan ‘vallen’, want dan houd ik ook niet meer op en ik durf niet te laten zien hoe het echt gaat. En als ik dan zeg dat ik stop met het zoeken naar liefde, dan stort ik me op zelf-verbetering, in de hoop dat ik in dat proces wel iemand vind, waardoor ik die hele zoektocht dus alsnog absoluut niet heb afgesloten.
Ik weet niet wat ik moet doen.

Ik heb het er al met een professional over gehad, dat ik geen vangnet voor mezelf heb, wel voor als het echt niet meer gaat, maar niet voor het dagelijkse; wat uiteindelijk de zwaarste last is.

Ik voel me heel leeg & alsof ik verpest ben.

Ik had een tijdje geleden toetsweek, en door de stress heb ik mezelf elke dag pijn gedaan, terwijl dat ik bijna een jaar echt had geminderd. Ik heb een bepaalde, tja hoe noem je het? Stoornis dan maar: ik trek mijn haren uit. Het begon een vriendin nu ook een beetje op te vallen, mijn oplossing? Glashard liegen!

Ik vind het zo lastig dat alles momenteel uit mijn controle is; mijn cijfers zijn bepaald niet zo goed als gehoopt (hierbij wel de kanttekening dat ik echt een stuudje ben). Omdat mijn toetsen na de vakantie waren heb ik me de hele vakantie niet kunnen ontspannen, dus eigenlijk ben ik ook gewoon heel erg moe. Ik voel me nogsteeds bloed nerveus, vanwege het schoolwerk, en omdat ik dus nu misschien wel, misschien niet gevoelens heb voor een andere hele goede vriend.

ik weet het gewoon allemaal niet meer, en ik wou dat er iemand was bij wie ik gewoon, ongegeneerd over of mijn verdriet en gevoel terecht is, kon uithuilen.

Is er iemand die zich in mijn verhaal kan vinden? Heeft er iemand tips over hoe ik mensen weer in vertrouwen kan nemen? Misschien iemand die ook haren uittrekt?

Voor als je zover bent gekomen, dankjewel dat je de tijd hebt genomen voor het lezen! Ik hoop dat je weet dat je vanaf de bodem alleen nog maar omhoog kan gaan & dat je kan beginnen met kleine lichtpuntjes zoeken. Ik gun je geluk, vrede & liefde. En vooral heel veel liefde voor jezelf, je moet het tenslotte je hele leven met jezelf doen.

xxx