Hoi! Ik heb de laatste tijd het gevoel dat wat ik ook doe dat het niet uit maakt. Het is een beetje lastig uit te leggen, maar ik ga het proberen.
Als ik s'morgens op school aankom is het altijd benauwd, omdat er maar 1 raam in ons lokaal zit en ik in een oude em muffe school les heb. Ik heb het onder de aandacht gebracht, maar toch verandert het niet.
Dan let ik in de les op, maar dit maakt ook niet uit omdat alles wordt herhaalt omdat het "te moeilijk" is. Dit is helemaal niet zo, maar mensen letten gewoon niet op. Ik ben speciaal naar een school gekomen voor slimme, gemotiveerde mensen die van uitdaging houden, ondanks dat ik nu elke dag 8 km heen en 8 km terug moet fietsen. Nou, het slimme deel is uitgekomen, maar het gemotiveerde deel niet. Klasgenoten: "kon ik maar naar het vmbo, maar dat mag niet van mijn ouders" . Ik vind het zo irritant, want dit is speciaal een school voor mensen met motivatie. Ik ben heel leergierig en wil graag leren. Als ik niet kan leren word ik er chagrijnig van. Heel vorig schooljaar hebben die mensen niets gedaan, en daarom lopen ze nu achter met alles en worden er veel 1en en 2en gehaald. Dan gaan die mensen de rol van hef slachtoffer uithalen, en heeft iedereen medelijden met ze. Ik niet. Eigen schuld , dikke bult. Heel vorig jaar hebben ze hun hw niet gemaakt en niet geleerd. Als mensen er moeite mee hebben, het gewoon moeilijk vinden vind ik dat niet erg, zolang ze maar hun best doen. Als ik dit uitleg, snappen kladgenoten het niet en worden ze boos. Mensen leven in de veronderstelling dat ik alles altijd maar makkelijk kan, dat ik nergens mijn best voor hoef te doen. Dat is niet zo, ze moesten een weten hoe erg ik mijn best doe. Maar als ik dus geïrriteerd ben over deze situatie, zeggen kinderen: jij snapt het toch niet, jij vindt alles toch makkelijk.
Door wat hierboven staat is samenwerken ook lastiger, ik wil voor de 9 gaan en andere mensen maken hier dan gebruik van door te proberen mij bijna al het werk te laten doen.
Ik probeer ook heel erg vrienden te maken in de klas, op de basisschool was ik erg eenzaam en ik kan hier dan helemaal opleven als iemand met me praat. Het is niet dat ik geen vrienden heb, maar niet in mijn klas. Ik ben on de klas het buitenbeentje, de nerd, waar je mee praat als je niet met iemand beter kan praten. Het kost me steeds heel veel energie om in de klas te zijn. De meiden praten alleen over jongens en de jongens gamen alleen maar. Ik ben helemaal niet zo met jongens bezig, maar dit snappen de meiden niet. En dus vragen ze me elke dag weer dezelfde vragwen over jongens waar ik geen antwoord op heb en hoor ik elke dag weer die saaie verhalen aan, ook al heb ik vaak aangegeven dat ik er niet mee bezig ben.
Ook gym is voor mij steeds een echte ramp, we moeten steeds weer voetballen en bal sporten doen. Ik voel me dan echt een houten hark en wordt helemaal zenuwachtig van de groepsdruk (dan gaan ze opeens wel voor de overwinning en de 9) en al die voet/handballen die dan door de ruimte zweven. Ik heb een soort voetbal magneet aan mijn hoofd hangen…
Als ik thuis ben zijn er verschillende dingen die ik graag doe. Maar paardrijden heb ik gewoon echt nodig. Zonder paarden ben ik verloren. Ze zijn mijn wereld. Ik hoef me voor hen niet goed te doen, ik hoef niet beter te zijn dan ik ben, ze vinden me goed zoals ik ben en ze maken geen rotte opmerkingen.
Ik weet dat dit raar klinkt, maar een pony, was mijn beste vriendin. Ze was een mishandelde pony en toen ze op stal kwam bij de huidige eigenaar gedroeg ze zich zo slecht dat kinderen niets met haar wilde doen. Ik voelde me echter tot haar aangetrokken en ben als eigenwijs 8 jarige meisje met drie paardrijlessen ervaring, op haar rug geklommen. Ze is mijn beste vriendin geworden en wd hebben fantastische avonturen geweest. Tot in de brugklas. De pony werd ziek. Ze kreeg een ziekte did andere pony's daar op stal ook al gehad hadden en die waren na een paar weken weer beter, dus ik maakte me niet echt zorgen. Ondertussen zat ik net in de brugklas en had ik het erg druk, waardoor ik minder kwam. De eigenaresse nam geen contact met me op en dus dacht ik dat het beter ging. Opeens appte ze dat ik moest komen omdat ze dood ging en de volgende dag de dierenarts haar zou laten inslapen. Ik ben toen nog bij haar geweest en de volgende dag stierf ze. Op een bepaald moment toen ij op school zat, kreeg ik pijn in het diepst plekje in mijn ziel en had ik hef gevoel dat er een gapende wond in mijn hart ontstond. Later vertelde mijn moeder dat de pony rond dezelfde tijd is gestorven. De tijd zou mijn verdriet helen, nou dat gebeurde dus niet. Elke dag ben ik nog verdrietig om jaar, het zou niet moeten gebeuren. Ik voel me ook schuldig omdat ik haar minder zag op de dagen set ze ziek was en ze me nodig had. Omdat ze me alleen gekend heeft op de dagen dat ik verschrikkelijk ongelukkig was. Ik zou haar zo graag nog een keer willen zien, willen vertellen dat het nu zo goed met me gaat enzo. Ik voel ook onmacht, omdat ze zo heeft moeten lijden.
Ik heb nu 2 verzorgpony's, ik heb gewoon bij ze aangebeld en gevraagd of ik ze mocht verzorgen vorig jaar. Eerst ging het heel goed, fantastisch lieve eigenaresse en leuke pony's. De eigenaresse kwam ook steeds met me mee en leerde me veel. Na een tijdje kon ik ook zelfstandig gaan. Helaas verslechterde het contact al snel, de eigenaresse zit in haar examenjaar en school slokt haar aandacht op. Heel vaak app ik nu en krijg dan na de dag waarop ik wilde komen een Apple sorry dat ij niet reageerde, ik was hef vergeten. Of dat we een afspraak maken, dat ik me er dan op verheug en dat ze dat vlak van te voren (2 of 3u) zegt dat het niet doorgaat. Onmacht voel ik dan, teleurstelling en het gevoel dat wat ik ook doe qua afspraken maken toch niet uitmaakt.
Hetzelfde geldt voor mijn paardrij instructrice, ik moet steeds 3 weken van te voren beginnen met het maken van een afspraak, anders is de afspraak te laat en als we dan een afspraak maken appt ze heel vaak vlak van te voren af. Onmacht, teleurstelling en het gevoel dat wat ik ook doe niet uitmaakt voel ik dan. Helaas wil ik de lessen niet stoppen, omdat ze de as van de pony nog moet geven ( ik zou een klein stukje krijgen). Dus voel ik me ook heel erg kwetsbaar en van haar afhankelijk.
(Sorry dat dit een ellenlang verhaal is geworden)
Het lucht nu al op dat ik alles in elk geval heb opgeschreven.
Het gevoel dat wat ik ook doe niet uitmaakt overvalt me regelmatig en bezorgt me een heel naar gevoel.
Ik wil heel graag jullie ervaringen en hoe jullie ermee omgaan horen.
Groetjes en alvast bedankt voor jullie reactie
De tekst is aangepast door De Kindertelefoon i.v.m. forumregel 3 (Plaats geen persoonsgegevens)
