Voor iedereen die eerdere berichten van mij gelezen heeft weet dat het echt weer heel goed ging. Ik was veel positiever daardoor blijer en ik had door corona geen stress meer omdat, toetsen toch niet door gingen!
Nu zit ik in de 2e klas havo-vwo en het is weer een regel rechte ramp! periode 1 was een hel ik ben misschien wel positief en dat probeer ik echt dat helpt ook maar, ik stress extreem veel. Ik heb in periode 1 een aantal paniekaanvallen gehad en ze werden steeds heftiger. Ik kreeg heel veel steun van mijn mentor. Ik kan haar altijd bellen en mailen en dit doe ik dan ook. Momenteel zit ik in periode 2 (wij hebben 5 periodes) vorige week heb ik een paniek aanval gehad en op een gegeven moment was ik niet meer instaat om normaal antwoord te geven ik pakte niks meer op. Ik heb nu een week thuis gezeten (ziek) door alle stress en druk die ik mezelf op leg. Ik heb mijn bloed al laten prikken omdat, ik ook heel vaak moe ben. Maar helaas kwam hier niet echt iets uit. Ik ben vervolgens doorgestuurd naar de POH jeugdzorg en ook hier zagen ze dat het met mij niet goed gaat ik werd dus direct door gestuurd naar een psycholoog of in ieder geval betere hulp. Ik sta op een wachtlijst die nog zo 2 maanden kan duren.
Gister had ik een best pittig mentor gesprek gehad over mijn onzekerheden als puber zijnde. Het heeft veel indruk op mij gemaakt ook omdat, mijn mentor haar eigen ervaringen heeft gedeeld ze is nog maar in de begin twintig dus weet ze nog precies hoe het is om puber te zijn. Ik hoorde later die dag een frans SO te maken.. Ik kreeg mijn eigen stress niet onder controle het gesprek had mij al heel veel energie gekost en ik had daarom dan ook geen genoeg moed meer om mijn stress onder controle te krijgen. Ik belande weer in een paniek aanval. Mijn docent ving mij gelukkig direct op en gaf mij tips alleen nu heb ik wel mijn 4e so/toets gemist.
Het ergste van alles vind ik dat zoveel mensen zich zorgen om mij maken. Ik slaap door de stress te weing en eet ook te weing omdat, ik gewoon heel misselijk ben continu. Vrienden en familie weten dit en gaan zich zorgen om mij maken en dat wil ik juist niet! Het is goed dat ik hulp krijg maar ik weet zelf uit eigen ervaringen dat het heel veel energie kost om je zorgen te maken over iemand, het kan je echt slopen.
Heeft iemand tips tegen de paniek, stress, misselijkheid? Ik weet het momenteel allemaal even niet meer en weet iemand hoe ik duidelijk kan maken dat ze zich geen zorgen om mij moeten maken.
Heel erg bedankt als je dit gelezen hebt!
Liefs van mij!
