hey!
ten eerste, ik heb dit nog nooit gedaan en vind dit dus best moeilijk.
ik praat nooit over mijn gevoelens omdat ik dat van huis uit niet ben gewent.
ik zal mijn verhaal even kort vertellen. ik heb afgelopen jaren aantal dingen mee gemaakt die mij hebben getraumatiseerd. ik ben sinds dit school jaar met een nieuwe opleiding begonnen. het begin ging heel goed tot ik het niet meer vol hield op positief te doen. dus mijn mentor viel dat op en ik heb een aantal dingen verteld en toen moest ik gelijk naar een vertrouwings persoon van school. wat ik zelf niet wou, nu dat ze vind dat ik mezelf in gevaar breng omdat ik mezelf ook pijn doe zeg maar wilt ze mijn ouders in lichten.... dat wil ik echt niet!!! wat is jullie ervaring hier mee. moet ik praten en het op m'n aflaten komen . maar ik wil nier praten. dat komt omdat ik dat nooit heb gedaan, ik heb altijd alles zelf opgelost. im zal meer topics maken
gr en verdrietig bang meisje
Bladzijde 1 / 1
Hoi Stars,
Allereerst: super knap dat je ondanks dat je het wel eng vond, toch je verhaal op het forum hebt gedeeld!
Je bent niet gewend om over je gevoel te praten en nu word je eigenlijk in die situatie geforceerd. Dat je dat niet chil vindt, snap ik wel. Eerst ben je jaren gewend er niet over te spreken en nu moet je opeens van alles vertellen.
Je bent ook gewend om de dingen alleen op te lossen. Als je realistisch bent, denk je dan echt dat je hier alleen uit kunt komen? Ik denk dat jij zeker wel gebaad bent bij hulp!
Dat ze nu dreigen je ouders in te lichten, is natuurlijk ook niet tof. Je hebt het ze in vertrouwen verteld. Toch mogen ze dit wel doen, als je een gevaar bent voor jezelf (naar hun inschatting) en zeker als je jonger dan 16 bent.
Waarom zou je het vervelend vinden als je ouders worden ingelicht?
Ik denk dat het goed is om met hen in gesprek te blijven en hierbij te vermelden dat je de situatie erg lastig vindt. Dat je het moeilijk vindt om over je gevoel te praten en dat je het vervelend vindt dat ze dreigen je ouders te informeren. Dan kunnen ze er rekening mee houden.
Praten over je gevoel is goed voor je en daar kun je je echt beter van gaan voelen. Ik hoop dat je het dus wel een kans wil geven.
Gr. Pin
Allereerst: super knap dat je ondanks dat je het wel eng vond, toch je verhaal op het forum hebt gedeeld!
Je bent niet gewend om over je gevoel te praten en nu word je eigenlijk in die situatie geforceerd. Dat je dat niet chil vindt, snap ik wel. Eerst ben je jaren gewend er niet over te spreken en nu moet je opeens van alles vertellen.
Je bent ook gewend om de dingen alleen op te lossen. Als je realistisch bent, denk je dan echt dat je hier alleen uit kunt komen? Ik denk dat jij zeker wel gebaad bent bij hulp!
Dat ze nu dreigen je ouders in te lichten, is natuurlijk ook niet tof. Je hebt het ze in vertrouwen verteld. Toch mogen ze dit wel doen, als je een gevaar bent voor jezelf (naar hun inschatting) en zeker als je jonger dan 16 bent.
Waarom zou je het vervelend vinden als je ouders worden ingelicht?
Ik denk dat het goed is om met hen in gesprek te blijven en hierbij te vermelden dat je de situatie erg lastig vindt. Dat je het moeilijk vindt om over je gevoel te praten en dat je het vervelend vindt dat ze dreigen je ouders te informeren. Dan kunnen ze er rekening mee houden.
Praten over je gevoel is goed voor je en daar kun je je echt beter van gaan voelen. Ik hoop dat je het dus wel een kans wil geven.
Gr. Pin
Dankje voor je reactie,
misschien heb je wel gelijk... ik ben het niet gewend om te praten over mn gevoel en als dat al die jaren heb opgekropt en nu komt alles er uit en das moeilijk. Maar ik ben bang dat mn ouders me een aansteller vinden en gewoon door moet gaan omdat t altijd zk is geweest . Of dat ze over bezorgt zijn en alles om mij draait thuis en dat wil ik ook niet. Ik zal er over proberen te praten met die vertrouwings persoon op school . Hoop dat ze t begrijpen
misschien heb je wel gelijk... ik ben het niet gewend om te praten over mn gevoel en als dat al die jaren heb opgekropt en nu komt alles er uit en das moeilijk. Maar ik ben bang dat mn ouders me een aansteller vinden en gewoon door moet gaan omdat t altijd zk is geweest . Of dat ze over bezorgt zijn en alles om mij draait thuis en dat wil ik ook niet. Ik zal er over proberen te praten met die vertrouwings persoon op school . Hoop dat ze t begrijpen
Hoi,
Ik denk dat het goed is om je angsten ook te bespreken met je ouders, als ze toch ingelicht worden. (Het lijkt me sowieso een goed idee je ouders in te lichten, maar doe alles vooral op je eigen tempo.)
Het is soms lastig te voorspellen hoe je ouders gaan reageren, want het kan soms best als een schok komen om die informatie te horen. Echter denk ik dat, door erover te praten, er altijd een middenweg gevonden kan worden.
Toen ik m'n moeder vertelde dat het echt slecht met me ging, wou ze me overal van ontzien. Ze wou me verwennen en met alle kleine dingen in huis helpen. Ze wou me niet alleen laten en was dus erg overbezorgd. Dit heb ik toen tegen haar gezegd en door erover te praten, heeft ze het los kunnen laten.
Het blijven wel je ouders en jij hun kind. Je zou deze dingen gewoon met hen moeten kunnen bespreken :)
Gr. Pin
Ik denk dat het goed is om je angsten ook te bespreken met je ouders, als ze toch ingelicht worden. (Het lijkt me sowieso een goed idee je ouders in te lichten, maar doe alles vooral op je eigen tempo.)
Het is soms lastig te voorspellen hoe je ouders gaan reageren, want het kan soms best als een schok komen om die informatie te horen. Echter denk ik dat, door erover te praten, er altijd een middenweg gevonden kan worden.
Toen ik m'n moeder vertelde dat het echt slecht met me ging, wou ze me overal van ontzien. Ze wou me verwennen en met alle kleine dingen in huis helpen. Ze wou me niet alleen laten en was dus erg overbezorgd. Dit heb ik toen tegen haar gezegd en door erover te praten, heeft ze het los kunnen laten.
Het blijven wel je ouders en jij hun kind. Je zou deze dingen gewoon met hen moeten kunnen bespreken :)
Gr. Pin
Dankje voor je reactie.
Ik vind het gewoonerg moeilijk om het aan mn ouders te vertellen. Wil alles gewoon voor mezelf houden. Maar ik weet dat als ik dit zo door ga dat ik het niet vol hou. Dus misschien heb je gelijk.
Ik vind het gewoonerg moeilijk om het aan mn ouders te vertellen. Wil alles gewoon voor mezelf houden. Maar ik weet dat als ik dit zo door ga dat ik het niet vol hou. Dus misschien heb je gelijk.
Hoi Stars,
ik weet hoe je je voelt, praten is ook niet mijn favoriet (ik heb er misschien een iets minder grote hekel aan als jij, maar toch) maar in mijn ervaring lucht het achteraf toch wel op. Als je ouders het niet begrijpen, kan je zo gewoon (onder dwang;) het zoo hoed mogelijk uitleggen. Maar ik denk dat je er eerst 100% klaar voor moet zijn, want als jij tegen je zin iets verteld, lucht het niet op, en is het ook lang niet zo overtuigend. Zorg dus dat je er klaar voor bent! (Als je het gaat vertellen)
ik weet hoe je je voelt, praten is ook niet mijn favoriet (ik heb er misschien een iets minder grote hekel aan als jij, maar toch) maar in mijn ervaring lucht het achteraf toch wel op. Als je ouders het niet begrijpen, kan je zo gewoon (onder dwang;) het zoo hoed mogelijk uitleggen. Maar ik denk dat je er eerst 100% klaar voor moet zijn, want als jij tegen je zin iets verteld, lucht het niet op, en is het ook lang niet zo overtuigend. Zorg dus dat je er klaar voor bent! (Als je het gaat vertellen)
Heel lief, maar hoe zorg ik ervoor dat ik er klaar voor ben?
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
