De laatste tijd stort ik vaak mentaal in, dit zijn meestal de avonden dat ik op mijn kamer zit.  Vroeger nare dingen meegemaakt die ik nog steeds niet verwerkt heb. Het plezier in het leven is afgenomen. Soms denk ik na waarom ik hier ben. Mijn antwoord is dan alleen, maar omdat mijn ouders wilde vrijen. Ik ben ongelukkig, soms wil ik voelen het is om gelukkig te zijn. Dat gevoel is zo oud en die herkenning ben ik ook kwijt. Het enige wat ik goed kan doen is goede schoolresultaten halen. 

Ik zou zo graag een keertje naar een feestje willen. Ik vind het niet erg om alleen te zijn. Maar soms wil ik wel wat meer sociaal contact hebben. Dat ik meer verbonden en echt hechte band met iemand heb, waarmee ik over alles kan praten. Dat mis ik heel erg. 

In mijn team bij sport praten ze de hele tijd over, ‘hoe gaat het met de meiden’, Ik word daar nogal moe van, om dat steeds aan te horen. Meestal wordt die vraag niet aan mij gesteld, maar aan ander jongens. Maar laatst was het pijlenboog schot raak, die vraag werd aan mij gesteld. Een teamgenoot zei daar hoef je niet op te reageren, ik ben vrij zeker daardoor dat hij weet dat ik op jongens val. Is een aardige jongen. Ik zei iets in de trant van dat het daar niet goed mee gaat.  Ik ben niet een opvallende homo, maar ik vind het wel leuk om mijn best te doen op hoe ik me kleed.

Op school in mijn stamklas (vwo 5) wordt de hele tijd gescholden met het woord homo.  Dat is zo gay. Vorig jaar had ik ook echt een superleuke klas. Maar ik had niet verwacht dat mijn klas zo vervelend zou zijn. 

Mijn zelfvertrouwen was op de basisschool al weg, heel vaak buitengesloten geweest door jongens. En mijn vader was vaak heel erg boos, hij heeft daarna ook therapie gevolgd. Het gaat daar nu beter mee.  Over de toekomst denk ik vaak na. Hoe zal het dan zijn?  Alles is in mijn hoofd een groot vraagteken. De puzzelstukjes in mijn hoofd kan ik niet leggen en dit zorgt voor een onrustig gevoel.

Groetjes van mij