hi
ik heb hulp gekregen voor mijn zelfmoordprobleem en heb geleerd dat ik niet dood wil. Ik heb ook geleerd dat het best wel hopeloos voelt als je realiseert dat de enige uitweg geen uitweg blijkt te zijn. ik wil niet meer dood, maar dat maakt dat ik alleen nog maar zieker ben.
Ik slaap 14 uur per dag gemiddeld, ik kom niet mijn bed, kamer of huis uit en zie nergens zin in. de dagen dat ik iets van motivatie heb om te leven, gebruik ik om mezelf the schamen voor de dagen dat ik zat te verhongeren in mijn kamer en bang te zijn dat de volgende keer dat ik wakker wordt, ik weer niet uit bed kom en mijn brein me laat slapen van 8 tot 16.
toen ik een eetstoornis had dacht ik dat dit het ergste was. toen ik dood wou dacht ik dat dat dit het ergste was. maar nu? destijds had ik tenminste nog motiven en hoop. nu ben ik vergelijkbaar met een kamerplant.
dus wat te doen? iemand een fantastisch idee? de mensen om mij heen begrijpen het niet. zij denken dat de active dagen mijn goede dagen zijn en dat de dagen wanneer ik niet uit bed kom mijn goede dagen zijn. hoe kan ik hun bijbrengen dat ik de helft van de tijd gewoon zo goed als dood ben en hulp nodig heb?
