Hoi,

Ik hoop dat ik niet te laat ben!

Aan de ene kant laat je een twijfel zien, iets wat tegenstrijdig: je wil niet snijden, je weet dat het slecht is, maar aan de andere kant voel je een hoge behoefte dit toch te doen.

Ik wil je vragen om te denken aan alle gevolgen. Aan je littekens, aan jezelf.

Vervolgens wil ik je vragen om alles waarmee je jezelf kan beschadigen even weg te leggen en er iets veel leukers bij te pakken. Een boek, een laptop, een schrift, een knuffel, alles wat je leuk vindt. Luister hierbij naar je gevoel. Voel je je onrustig? Dan kun je misschien beter schoenen pakken en even een rondje gaan lopen. Voel je je boos en/of gefrustreerd? Dan kun je misschien beter een kussen pakken en die even goed in elkaar slaan. Voel je je verdrietig? Zet dan een kopje thee voor jezelf en kruip lekker op de bank. Of bel een vriend(in) en gooi je gevoel eruit.

Dit zijn allemaal opties om op een positieve manier om te gaan met vervelende gevoelens die je voelt wanneer je wil automutileren. Ik wil je vragen iets daarvan te proberen. Als je uiteindelijk alsnog gaat snijden, dan is dat niet erg. Voel jezelf daar niet rot om: dat kan gebeuren. Snijden is een nare verslaving en daar kom je nu eenmaal niet gemakkelijk vanaf. Als je maar blijft proberen je gevoel op een betere manier te uiten.

En natuurlijk hoef je dat niet alleen te doen. Is er iemand in je omgeving op de hoogte van het feit dat je automutileert? Zo ja, kan diegene je een beetje helpen? Zo niet, is er iemand die je vertrouwt? Je ouders, een vriend(in), je mentor, een docent(e) of de vertrouwenspersoon. Durf je iemand van hen (of iemand anders) in vertrouwen te nemen? Ik denk dat je daar heel erg mee geholpen kan zijn.

Snijden is nooit het oorspronkelijke probleem. Als je er achter komt waarom je jezelf snijdt, kun je daarmee aan de slag.

Ik hoop dat dit iets heeft geholpen en als ik te laat was, dat het je in het vervolg misschien kan helpen :)

Gr. Pin