Zoals sommige misschien al weten heb ik last van negatieve gedachten nadat ik een erge ruzie had met mijn ouders. Hiervoor ben ik naar een psycholoog gegaan en daarna ging het beter, helaas komen er ook weer negatieve gedachten bij. In het begin moest ik telkens aan het woord zelfmoord denken (had er geen neigingen toe), hier heb ik inmiddels geen last meer van. Wel heb ik als ik een hoog gebouw zie of op een hoog punt sta dat ik denk: als je hier vanaf springt heb je zelfmoord gepleegd. Ook dan heb ik geen neigingen ertoe. Mijn psycholoog zei vandaag dat zelfmoord meer voort komt uit een behoefte tot iets wat je op dat moment mist... Oplossingen voor problemen bijvoorbeeld.
Een tijdje geleden was ik beïnvloed door een nieuwsbericht en ging ik mezelf afvragen of ik niet psychisch gestoord was door mezelf zelfs af te vragen (en dat vond ik nog wel het ergst...) Ik vroeg me mezelf af of ik mijn ouders, beste vriendin of oppaskindje kon vermoorden. Een retorische vraag, natuurlijk kan ik dat niet want ik hou van hen. Maar dat was om mezelf testen of ik net zoals diegene in het nieuws was, of ik gestoord ben. Nu weet ik inmiddels wel dat ik niet psychisch gestoord ben en dat er een oorzaak is voor deze gedachten. Helaas heb ik nu af en toe als ik mijn ouders zie of mijn broertje dat ik denk: ik zou ze nu kunnen vermoorden. Ook geen neiging ertoe natuurlijk, want zoals ik eerder zei hou ik enorm van ze. Vaak denk ik dit soort dingen ook als ik niks te doen heb of erg moe ben, want als ik gewoon gezellig met hen ben en dingen aan het doen ben denk ik dat niet. Alleen als ik geen afleiding heb of het laat op de dag is denk ik dat wel eens. En ik vind het heel erg dat ik daar uberhaupt aan denk, maar ik durf het niet aan mijn psycholoog te vertellen... Bang dat ie denkt dat ik gestoord ben.
En waar ik nog het bangst voor ben, als ik hier nog langer mee rondloop met de gedachten in alinea 1 en 2 dat het daden worden. Want de hulp die ik ga krijgen duurt nog wel even... Had eerst een gesprek 31 januari bij een organisatie, maar dan kan mijn moeder niet vanwege haar werk dus gaat het weer even duren.
Moet ik dit toch aan mijn psycholoog vertellen?
Ben ik een gevaar voor anderen en psychisch gestoord?
Zullen het daden worden op een gegeven moment?
Er bestaan therapieën hiervoor, maar wat als die therapieën niet helpen?
Bladzijde 1 / 1
Hey,
Wat vervellend dat je je zo rot voelt.
Praten is altijd goed.
Daar kan ik moeilijk over oordelen, maar denk het niet.
Ik denk het niet, bepaalde dingen die je schreef herken ik in mezelf. Ik heb het ook gehad, bij mij is het vanzelf over gegaan. Ik hoop dat dat bij jou ook gebeurt.
Sterkte!
Wat vervellend dat je je zo rot voelt.
Moet ik dit toch aan mijn psycholoog vertellen?
Praten is altijd goed.
Ben ik een gevaar voor anderen en psychisch gestoord?
Daar kan ik moeilijk over oordelen, maar denk het niet.
Zullen het daden worden op een gegeven moment?
Ik denk het niet, bepaalde dingen die je schreef herken ik in mezelf. Ik heb het ook gehad, bij mij is het vanzelf over gegaan. Ik hoop dat dat bij jou ook gebeurt.
Sterkte!
Dankjewel voor je antwoorden. Zal mijn psycholoog dan niet denken als ik het hem vertel dat ik een of andere freak ben?
Dankjewel voor je antwoorden.
Graag gedaan!
Zal mijn psycholoog dan niet denken als ik het hem vertel dat ik een of andere freak ben?
Dat kan ik moeilijk oordelen, ik ken jou psycholoog niet. Ik ken wel heel veel andere therapeuten en ik weet ongeveer wel dat zij niet zoiets zouden denken. Daarnaast hij/zij zit ook met beroepsgeheim, Al denkt je psycholoog dat, hij/zij mag het niet tegen iemand anders zeggen.
Ik vind het heel knap dat je erover durft te praten, dat heb ik nooit gedaan.
Hoi,
Volgens mij heb ik toen ook gereageerd op dat topic waar je het over hebt. Het klinkt in ieder geval wel bekend, dus dat ik het in ieder geval gelezen heb.
Voor mij klinkt dit heel erg als een dwanggedachte. Hier vind je alvast meer informatie over dwanggedachtes, maar je kan natuurlijk zelf ook nog een beetje googelen.
Dwanggedachten zijn (soms) onderdeel van een dwangstoornis (OCS of in 't Engels OCD). Ik heb dit zelf gehad en het valt heel goed te behandelen met therapie. Het is niks om je voor te schamen, het is alleen heel vervelend voor jou, want het kan een overheersende rol in je leven aannemen.
Ik denk zeker dat het goed is om hierover te praten met je therapeut. Je therapeut zal je niet veroordelen. Hij is er om je te helpen en zal alles wat je vertelt serieus nemen om je te kunnen helpen.
Ik denk ook niet dat je deze dingen daadwerkelijk zal uitvoeren. Het zijn alleen gedachtes. Je bent er zelfs bang voor! Natuurlijk doe je het niet. Ik snap als geen ander dat ze wel doodeng kunnen zijn.
Ik had vroeger altijd de gedachte dat de brug in zou storten als ik eronder reed. Daarom nam ik altijd een andere weg naar school. Ook had ik de gedachte om voor de trein te springen als ik voor een spoorwegovergang stond. Dan raakte ik in paniek en ging ik de andere kant op. Sowieso kreeg ik die gedachte als ik treinen zag en/of hoorde. Ook als ik gewoon fietste op straat kreeg ik de gedacht om random voor een auto te springen. Of als ik de vaatwasser uitruimde, dat ik wat zou doen met het keukenmes... Ik vond het zo eng dat ik compleet flipte en in paniek raakte, maar ik heb geleerd dat het alleen gedachten waren en dat ik er niks mee zou doen.
Ik hoop dat je het durft te vertellen en dat je er gauw vanaf komt!
Gr. Pin
Volgens mij heb ik toen ook gereageerd op dat topic waar je het over hebt. Het klinkt in ieder geval wel bekend, dus dat ik het in ieder geval gelezen heb.
Voor mij klinkt dit heel erg als een dwanggedachte. Hier vind je alvast meer informatie over dwanggedachtes, maar je kan natuurlijk zelf ook nog een beetje googelen.
Dwanggedachten zijn (soms) onderdeel van een dwangstoornis (OCS of in 't Engels OCD). Ik heb dit zelf gehad en het valt heel goed te behandelen met therapie. Het is niks om je voor te schamen, het is alleen heel vervelend voor jou, want het kan een overheersende rol in je leven aannemen.
Ik denk zeker dat het goed is om hierover te praten met je therapeut. Je therapeut zal je niet veroordelen. Hij is er om je te helpen en zal alles wat je vertelt serieus nemen om je te kunnen helpen.
Ik denk ook niet dat je deze dingen daadwerkelijk zal uitvoeren. Het zijn alleen gedachtes. Je bent er zelfs bang voor! Natuurlijk doe je het niet. Ik snap als geen ander dat ze wel doodeng kunnen zijn.
Ik had vroeger altijd de gedachte dat de brug in zou storten als ik eronder reed. Daarom nam ik altijd een andere weg naar school. Ook had ik de gedachte om voor de trein te springen als ik voor een spoorwegovergang stond. Dan raakte ik in paniek en ging ik de andere kant op. Sowieso kreeg ik die gedachte als ik treinen zag en/of hoorde. Ook als ik gewoon fietste op straat kreeg ik de gedacht om random voor een auto te springen. Of als ik de vaatwasser uitruimde, dat ik wat zou doen met het keukenmes... Ik vond het zo eng dat ik compleet flipte en in paniek raakte, maar ik heb geleerd dat het alleen gedachten waren en dat ik er niks mee zou doen.
Ik hoop dat je het durft te vertellen en dat je er gauw vanaf komt!
Gr. Pin
Wel heb ik als ik een hoog gebouw zie of op een hoog punt sta dat ik denk: als je hier vanaf springt heb je zelfmoord gepleegd.
Dit soort gedachten heeft iedereen wel, het is onderdeel van "The call of the void" phenomeen. Het gaat hier over "wat als", wat als ik van een gebouw spring, wat voor een impact heeft dit dan op mijn omgeving.
Bijna iedereen heeft weleens van dit soort gedachten, ook Pim heeft hierboven een aantal voorbeelden genoemd.
Moet ik dit aan mijn psycholoog vertellen?
Ik zou dit wel doen, praten helpt altijd. Ook heeft een psycholoog een beroepsgeheim wat AnOnleM9876543212 ook heeft gezegd. Bovendien hebben psychologen vaker te maken met dit soort dingen, hij/zij gaat echt niet denken dat jij een freak bent.
Heel veel succes!
Volgens mij heb ik toen ook gereageerd op dat topic waar je het over hebt. Het klinkt in ieder geval wel bekend, dus dat ik het in ieder geval gelezen heb.
Voor mij klinkt dit heel erg als een dwanggedachte. Hier vind je alvast meer informatie over dwanggedachtes, maar je kan natuurlijk zelf ook nog een beetje googelen.
Dwanggedachten zijn (soms) onderdeel van een dwangstoornis (OCS of in 't Engels OCD). Ik heb dit zelf gehad en het valt heel goed te behandelen met therapie. Het is niks om je voor te schamen, het is alleen heel vervelend voor jou, want het kan een overheersende rol in je leven aannemen.
Ik denk zeker dat het goed is om hierover te praten met je therapeut. Je therapeut zal je niet veroordelen. Hij is er om je te helpen en zal alles wat je vertelt serieus nemen om je te kunnen helpen.
Ik denk ook niet dat je deze dingen daadwerkelijk zal uitvoeren. Het zijn alleen gedachtes. Je bent er zelfs bang voor! Natuurlijk doe je het niet. Ik snap als geen ander dat ze wel doodeng kunnen zijn.
Ik had vroeger altijd de gedachte dat de brug in zou storten als ik eronder reed. Daarom nam ik altijd een andere weg naar school. Ook had ik de gedachte om voor de trein te springen als ik voor een spoorwegovergang stond. Dan raakte ik in paniek en ging ik de andere kant op. Sowieso kreeg ik die gedachte als ik treinen zag en/of hoorde. Ook als ik gewoon fietste op straat kreeg ik de gedacht om random voor een auto te springen. Of als ik de vaatwasser uitruimde, dat ik wat zou doen met het keukenmes... Ik vond het zo eng dat ik compleet flipte en in paniek raakte, maar ik heb geleerd dat het alleen gedachten waren en dat ik er niks mee zou doen.
Ik hoop dat je het durft te vertellen en dat je er gauw vanaf komt!
Gr. Pin
Klopt, toen had je ook gereageerd en heeft je antwoord me erg geholpen! Toch blijf ik me de hele tijd zorgen maken en dat vind ik erg vervelend. Ik praat wel met een psycholoog/therapeut, maar hij kan alleen luisteren en mij advies geven. Therapieën kan hij helaas niet doen, omdat ik bij een andere organisatie sta ingeschreven. Zij gaan helpen de dynamiek in het gezin te verbeteren en kunnen ook therapieën geven die te maken hebben met je gedachten. Helaas gaat het intakegesprek dat we daar hadden niet door, omdat mijn moeder moet werken dus zal het nog langer duren voordat er echt hulp komt. Terwijl ik bijna sta te springen om geholpen te worden...
En nu je het zegt, die kenmerken van dwanggedachte komen me erg bekend voor bij mezelf. Ik probeer al die gedachten te onderdrukken en daardoor komt het juist telkens terug. Gelukkig niet de hele dag door, want als ik plezier heb of afleiding heb in een sport of met andere mensen heb ik er minder last van. Toch vraag ik me af of ik dit dan moet aankaartten bij die organisatie, moet ik hen vertellen dat ik denk dat ik last heb van dwanggedachten??
Ik ben blij dat ik mezelf in jou herken (ik weet dat dit misschien verkeerd kan overkomen, maar dat bedoel ik niet zo), maar meer wetende dat dit ook bij anderen voorkomt en er therapieën voor zijn. Helaas gaat dat dus denk ik nog wel eventjes duren...
Heeft die therapie bij jouw geholpen? Merk je nu dat je er minder of geen last van hebt? En nu maak ik me misschien zorgen om niks, maar het heet dwanggedachten. Dan ben ik weer bang dat het dwang is naar juist die gedachten ook echt te doen. Of is het meer in de betekenis dat het gedachten zijn die telkens terugkomen?
Ik wil in ieder geval laten weten dat ik enorm veel aan je heb! Ook aan de anderen hier op mijn topic natuurlijk, maar aan jou vind ik toch wel erg goede steun of verklaringen enzo
Hopelijk kan ik er ook eens voor jou zijn!
Gr
Onzeker_meisjex
Hoi,
Ik weet niet zo goed wat ik nu voor je kan doen. Je geeft aan wel met je therapeut te kunnen praten, maar hij kan geen therapie starten, omdat dat moet bij de organisatie waar je nog een intake moet krijgen. Je moeder kan daar niet met je heen, want ze heeft iets op werk.
Weet je moeder dat je het nu zó moeilijk hebt? Misschien denkt ze dat ''het wel meevalt'' en dat het dus wel uitgesteld kan worden. Als ze weet dat je eigenlijk echt niet langer kan wachten op die hulp, valt er misschien wel wat te regelen op haar werk. Mijn moeder kan bijvoorbeeld ook niet zomaar vrij krijgen, maar als er echt nood is, mag ze eerder weg o.i.d.
Ik weet verder ook niet hoe je thuissituatie is, maar zou je met je vader kunnen gaan ipv met je moeder?
Ik zou alsnog proberen om hier met je therapeut over te praten. Dat kan voor jou ook al steunend zijn. Ook al kan hij je dan niet behandelen, hij kan je wel informeren.
Het dwanggedeelte van de dwangstoornis is de dwang in je hoofd. Dus het moeten doen van handelingen (dwanghandelingen) of het niet kunnen stoppen met denken aan bepaalde dingen of handelingen (dwanggedachten). Dat betekent niet dat als je die nare ''wat als'' gedachten krijgt, dat je ze echt gaat uitvoeren. Je hebt alleen die angst. Want ondanks dat het waarschijnlijk niet zo aanvoelt, jij hebt nog steeds controle over je daden. Er is niet iemand anders die jou bepaalde dingen laat doen. Als jij iets niet wil doen, dan doe je het niet. Jij hebt controle! Je kijkt naar een tv programma wat je helemaal niet leuk vindt. Je bent alleen je afstandsbediening kwijt. je hoeft alleen maar de afstandsbediening terug te vinden en dan kun je het programma wegzappen. En die afstandsbediening vind je terug bij therapie.
Je probeert er niet aan te denken en daardoor ga je er juist aan denken. Jep, zo werken die dingen helaas. Ik wil je uitdagen om er juist wel aan te denken. Zoek een veilige omgeving op en denk er maar aan. Blijf het herhalen in je hoofd. Dat moest ik doen om er vanaf te komen. Als ik langs het spoor reed kreeg ik, ''ik ga voor de trein springen'' als gedachte. Ik moest toen die gedachte blijven herhalen in mijn hoofd. Op gegeven moment stop je dan met denken aan die gedachte. Probeer het maar. Over en over in je hoofd. Als je dit te eng vindt, wil ik je met een voorbeeld wat je wel kan uitvoeren, laten zien dat het werkt.
Doe deze oefening met het woord ''appel''. Zeg het in je hoofd, non-stop. Appel appel appel appel... En blijf doen wat je aan het doen was. Op gegeven moment ben je niet meer bewust bezig met die appel, of wel?
De therapie heeft bij mij goed geholpen. Ik krijg nog wel dwanggedachtes, maar ik word er niet meer bang van en ik weet precies wat ik moet doen :)
Ik snap het dat het voor jou fijn is om te lezen dat iemand hetzelfde heeft meegemaakt, ook al betekent dat dat diegene een vervelende periode heeft doorgemaakt. Uiteindelijk wil iedereen herkenning en erkenning, zodat we ons wellicht minder alleen voelen.
Gr. Pin
Ik weet niet zo goed wat ik nu voor je kan doen. Je geeft aan wel met je therapeut te kunnen praten, maar hij kan geen therapie starten, omdat dat moet bij de organisatie waar je nog een intake moet krijgen. Je moeder kan daar niet met je heen, want ze heeft iets op werk.
Weet je moeder dat je het nu zó moeilijk hebt? Misschien denkt ze dat ''het wel meevalt'' en dat het dus wel uitgesteld kan worden. Als ze weet dat je eigenlijk echt niet langer kan wachten op die hulp, valt er misschien wel wat te regelen op haar werk. Mijn moeder kan bijvoorbeeld ook niet zomaar vrij krijgen, maar als er echt nood is, mag ze eerder weg o.i.d.
Ik weet verder ook niet hoe je thuissituatie is, maar zou je met je vader kunnen gaan ipv met je moeder?
Ik zou alsnog proberen om hier met je therapeut over te praten. Dat kan voor jou ook al steunend zijn. Ook al kan hij je dan niet behandelen, hij kan je wel informeren.
Het dwanggedeelte van de dwangstoornis is de dwang in je hoofd. Dus het moeten doen van handelingen (dwanghandelingen) of het niet kunnen stoppen met denken aan bepaalde dingen of handelingen (dwanggedachten). Dat betekent niet dat als je die nare ''wat als'' gedachten krijgt, dat je ze echt gaat uitvoeren. Je hebt alleen die angst. Want ondanks dat het waarschijnlijk niet zo aanvoelt, jij hebt nog steeds controle over je daden. Er is niet iemand anders die jou bepaalde dingen laat doen. Als jij iets niet wil doen, dan doe je het niet. Jij hebt controle! Je kijkt naar een tv programma wat je helemaal niet leuk vindt. Je bent alleen je afstandsbediening kwijt. je hoeft alleen maar de afstandsbediening terug te vinden en dan kun je het programma wegzappen. En die afstandsbediening vind je terug bij therapie.
Je probeert er niet aan te denken en daardoor ga je er juist aan denken. Jep, zo werken die dingen helaas. Ik wil je uitdagen om er juist wel aan te denken. Zoek een veilige omgeving op en denk er maar aan. Blijf het herhalen in je hoofd. Dat moest ik doen om er vanaf te komen. Als ik langs het spoor reed kreeg ik, ''ik ga voor de trein springen'' als gedachte. Ik moest toen die gedachte blijven herhalen in mijn hoofd. Op gegeven moment stop je dan met denken aan die gedachte. Probeer het maar. Over en over in je hoofd. Als je dit te eng vindt, wil ik je met een voorbeeld wat je wel kan uitvoeren, laten zien dat het werkt.
Doe deze oefening met het woord ''appel''. Zeg het in je hoofd, non-stop. Appel appel appel appel... En blijf doen wat je aan het doen was. Op gegeven moment ben je niet meer bewust bezig met die appel, of wel?
De therapie heeft bij mij goed geholpen. Ik krijg nog wel dwanggedachtes, maar ik word er niet meer bang van en ik weet precies wat ik moet doen :)
Ik snap het dat het voor jou fijn is om te lezen dat iemand hetzelfde heeft meegemaakt, ook al betekent dat dat diegene een vervelende periode heeft doorgemaakt. Uiteindelijk wil iedereen herkenning en erkenning, zodat we ons wellicht minder alleen voelen.
Gr. Pin
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
