Hallo allemaal
Ik wil alvast voordat ik met mijn verhaal begin sorry zeggen voor het gigantische verhaal wat het gaat worden maar op dit moment weet ik het allemaal niet meer en ik moet het gewoon allemaal effe kwijt. Maar ik hoop toch dat er mensen zijn die effe de tijd nemen om het door te lezen.
Nou laat ik er maar mee beginnen dat ik een jongen van 15 jaar ben en er ongeveer 10 maanden geleden voor mezelf ben achtergekomen dat ik op jongens val. Alleen een van de problemen is dat ik thuis christelijk ben opgevoed en dat (gelukkig alleen!) Mijn vader vol tegen homoseksualiteit enzo is ( ik ben al lang blij dat de rest van mijn familie het wel accepteerd)
Het was dan ook schrikken toen ik er achter kwam dat ik op jongens viel. Vanaf toen wist ik echt niet meer wat ik moest ik liep de hele tijd met de gedachten hoe ga ik dit ooit thuis vertellen en hoe gaat mijn vader hier op reageren. Hierbij komt ook nog kijken dat ik in die zelfde tijd steets meer interessen kreeg in nagellak en dat het me best best leuk leek/lijkt om te dragen. Hierdoor voelde ik me raar en wist ik niet meer wat ik moest. Ik begon me te snijden en naar een paar dagen zaten mijn onder en bovenarm er helemaal onder. Op dat moment was het niet gek als je bijvoorbeeld bij gym een trui aan had dus het viel gelukkig niet op. Maar een paar weken later in een andere les had ik mijn mouwen iets omhoog en zag mijn beste vriedin de sneeen zitten. Ze vroeg er naar en of ik de reden er achter wilden vertellen. Ik was al twee weken nergens anders mee bezig dus het was heel fijn om het verhaal bij haar kwijt te kunnen. Ze reageerden er heel lief en goed op en we hadden er een tijd over gepraat. Doordat ik daarna ook steets bij haar me verhaal kwijt kon had ik geen behoefte meer aan snijden. Maar 2 maanden later had ik nog niks thuis verteld en begon ik weer over alles na te denken. Het snijden begon weer alleen nu op mijn onderbeen en veel meer en dieper. Hiedoor waren de sneeen veel beter zichbaar en bleven ze ook langer zitten. Dit maakten me nog rotter en ik ging door met snijden. Een paar dagen later was ik 50 sneeen rijker en voelde ik me alleen nog maar rotter. Die goede vriendin en mijn vriendengroep wisten het nog niet. Die zelfde dag besloot mijn vrienden groep om binnenkort te gaan zwemmen. Iedereen keek raar toen ik zij dat ik niet mee ging. Die vriendin snapten natuurlijk zelf ook wel waarom ik niet mee wilden. En kwam zelf naar me toe met de vraag of dat ik me weer sneed. Uiteindelijk heeft zij tegen de groep gezegt dat ik mezelf sneed maar dat ik er liever niet over wilden praten. Gelukkig zit ik in een vriendengroep due met zulke dingen heel normaal om gaan. Een paar weken later ben ik ook voor hen uit de kast gekomen. Door dat mijn vrienden mij accepteerde en me hielpen waar ze konden had ik geen behoefte meer aan snijden. Het is maanden achter elkaar echt heel goed gegaan en ik voelde me echt goed. Maar nu een week geleden ging echt weer verschrikkelijk mis. Ik begon weer steets meer na te denken en alle nare gedachtens kwamen weer op. Toen vertelde die beste vriendin ook nog dat ze volgend schooljaar naar een hoger niveau gaat. Dus dan zit ze niet meer bij mij in de klas. Ik heb dit afgelopen jaar altijd bij haar mij verhaal kwijt gekunt en ze hielp altijd. En is dat is straks allemaal weg. Ik heb in twee dagen tijd een van mijn bovenbenen naar de tyfus geholpen door het helemaal vol te snijden. Ik durf nu een week later nog steets niet goed naar me been te kijken want ik ben er alleen maar lelijk van geworden en ik ben bang dat de meesten nooit meer weggaan.
Nou mensen dit was mijn hele verhaal ik weet hij is echt verschrikkelijk groot. Maar toch
Hoop ik dat er mensen zijn die willen helpen.
Liefe groetjes Koekhapper
Bladzijde 2 / 2
+1
hiii,
even terzijde, maar ik vind het echt super goed van je dat je niet opgeeft! het lijkt me zo lastig om in zo’n situatie te zitten, ik kan het me niet voorstellen. Het snijden is het echt niet waard, geloof me. Maar goed, ik kan je zooovaak vertellen dat het niet goed is maar dat weet je zelf ook wel. Ik wil je gewoon een compliment geven, want je doet het echt goed en je zit in een lastige situatie en je gaat er prima mee om ( behalve het snijden, maar dat komt nog wel ) je vraagt om hulp aan de kindertelefoon, je probeert je leven een beetje te veranderen, echt blij om dat te zien.
even terzijde, maar ik vind het echt super goed van je dat je niet opgeeft! het lijkt me zo lastig om in zo’n situatie te zitten, ik kan het me niet voorstellen. Het snijden is het echt niet waard, geloof me. Maar goed, ik kan je zooovaak vertellen dat het niet goed is maar dat weet je zelf ook wel. Ik wil je gewoon een compliment geven, want je doet het echt goed en je zit in een lastige situatie en je gaat er prima mee om ( behalve het snijden, maar dat komt nog wel ) je vraagt om hulp aan de kindertelefoon, je probeert je leven een beetje te veranderen, echt blij om dat te zien.
A
He hoi ikwillieveranoniemzijn
Super super bedankt voor je liefje berichtje dit doet me oprecht goed.
Groetjes koekhapper
Super super bedankt voor je liefje berichtje dit doet me oprecht goed.
Groetjes koekhapper
+1
geen probleem, always here 4 u !
A
Nou liefe mensen de twee uur gym die ik vandaag had zijn helemaal anders gelopen dan ik had gedacht ( gelukkig alleen in positiefe zin!)
Want ik had vandaag ( voor de gymles) aan een goede vriend vertelt dat ik me weer had gesneden en hij vond dat ik echt aan de gymdocent moest vertellen dat ik mezelf snij. Want ik had er voor gekozen om me gymkleren te "vergeten" en wat hij dus ook zij en ik al eerder had gedacht ik kan moeilijk elke gymles me spullen "vergeten". Ik heb me de hele ochtend misselijk gevoeld en ik zag er echt verschrikkelijk tegen op maar uiteindelijk ben voor de les naar de gymdocent gegaan en heb gevraagd of ik hem mischien persoonlijk kon spreken. Toen heb ik hem dus vertelt dat ik mezelf snij.
Hij reageerde er echt heel chill op en ik voelde me echt begrepen. Hij vond dat ik kleding onder de gymles moet dragen waar ik me het fijnst bij voel. En als ik wel korte mouwen zou willen dragen dat hij me dan best wil helpen met verband er om heen doen. Hij vroeg ook (wat ik niet anders had verwacht) of mijn ouders of mijn mentor ook weten dat ik mezelf snij dat antwoord was natuurlijk nee. Nou ben ik altijd heel stellig geweest met zulke dingen aan je mentor vertellen want hoe graag je het meestal ook niet wil de dingen komen toch wel bij je ouders. Alleen kwam dit ook omdat ik in de afgelopen twee jaar een mentor heb gehad die geen f*ck heeft uitgevoerd en ik dus eigenlijk geen metor heb gehad. De mentor die ik nu heb is dat juist heel anders want ik ben er 100% van overtuigd dat alles wat je met haar bespreekt en je echt niet wil dat het bij je ouders te recht komt dit ook niet gebeurt. Nu heb ik dus met me gymdocent afgesproken dat als hij me mentor zou tegen komen dat hij zou vertellen dat het niet helemaal lekker met me gaat en dat ik dus graag een gesprek wil.
Nou heb ik morgen les van me mentor en ik weet natuurlijk niet of me gymdocent haar al heeft gesproken. Maar ik wil in ieder geval zelf al vragen of ik een gesprek met haar kan hebben.
Nu ik klaar ben met alles typen zie ik pas hoe bizar grote lap tekst het is geworden. Maar nu ik alles heb kunnen opschrijven lucht het echt gigantisch op!!! Misschien klinkt dit echt best wel egoistisch maar na alles wat er ( best wel onverwacht) allemaal is gebeurt vandaag ben ik wel een klein beetje trots op mezelf!
Liefe groetjes Koekhapper!
Want ik had vandaag ( voor de gymles) aan een goede vriend vertelt dat ik me weer had gesneden en hij vond dat ik echt aan de gymdocent moest vertellen dat ik mezelf snij. Want ik had er voor gekozen om me gymkleren te "vergeten" en wat hij dus ook zij en ik al eerder had gedacht ik kan moeilijk elke gymles me spullen "vergeten". Ik heb me de hele ochtend misselijk gevoeld en ik zag er echt verschrikkelijk tegen op maar uiteindelijk ben voor de les naar de gymdocent gegaan en heb gevraagd of ik hem mischien persoonlijk kon spreken. Toen heb ik hem dus vertelt dat ik mezelf snij.
Hij reageerde er echt heel chill op en ik voelde me echt begrepen. Hij vond dat ik kleding onder de gymles moet dragen waar ik me het fijnst bij voel. En als ik wel korte mouwen zou willen dragen dat hij me dan best wil helpen met verband er om heen doen. Hij vroeg ook (wat ik niet anders had verwacht) of mijn ouders of mijn mentor ook weten dat ik mezelf snij dat antwoord was natuurlijk nee. Nou ben ik altijd heel stellig geweest met zulke dingen aan je mentor vertellen want hoe graag je het meestal ook niet wil de dingen komen toch wel bij je ouders. Alleen kwam dit ook omdat ik in de afgelopen twee jaar een mentor heb gehad die geen f*ck heeft uitgevoerd en ik dus eigenlijk geen metor heb gehad. De mentor die ik nu heb is dat juist heel anders want ik ben er 100% van overtuigd dat alles wat je met haar bespreekt en je echt niet wil dat het bij je ouders te recht komt dit ook niet gebeurt. Nu heb ik dus met me gymdocent afgesproken dat als hij me mentor zou tegen komen dat hij zou vertellen dat het niet helemaal lekker met me gaat en dat ik dus graag een gesprek wil.
Nou heb ik morgen les van me mentor en ik weet natuurlijk niet of me gymdocent haar al heeft gesproken. Maar ik wil in ieder geval zelf al vragen of ik een gesprek met haar kan hebben.
Nu ik klaar ben met alles typen zie ik pas hoe bizar grote lap tekst het is geworden. Maar nu ik alles heb kunnen opschrijven lucht het echt gigantisch op!!! Misschien klinkt dit echt best wel egoistisch maar na alles wat er ( best wel onverwacht) allemaal is gebeurt vandaag ben ik wel een klein beetje trots op mezelf!
Liefe groetjes Koekhapper!
+1
wow wow wow, wat een nieuws dit zeg! ik zie hier echt een grote vooruitgang! En je mag zeker trots op jezelf zijn, want ik ben ook trots op jou! ik heb je echt zien veranderen deze maand ( wow dat klint raar ) ik heb in het begin met je gepraat en adviezen gegeven en je neemt het naar mijn mening heel serieus, dat is echt top! en goed dat je het ook hebt verteld aan je gymleraar, ik zou dat zelf echt niet durven. En die misselijkheid enzo hoort allemaal bij zenuwachtig zijn, of dat nou is zenuwachtig zijn voor een toets of voor een belangrijke wedstrijd, zenuwen horen erbij dus ga niet stressen daarover ( niet dat je dat doet, gewoon om te voorkomen ) als je echt veel klachten krijgt met zenuwen moet je er met iemand over praten. maar de oplossing is simpel, want al deze klachten komen dus door het snijden, dus dat is echt het probleem. Mijn tip voor nu is, hoe gek en dom het ook klinkt, probeer even te genieten van dit en ookal snijd je, trek je er even niks van aan. doe alsof snijden niet boeit. alsof het heel normaal is. Denk er heel chill over. misschien als je je niet zo schuldig gaat voelen over de gevolgen ervan, stress je minder en dat leid dan tot het stoppen/verminderen van snijden. Je hebt er met iemand over gepraat, en alles komt echt wel goed uiteindelijk. Weet je nog hoe hopeloos je was een maand geleden toen je deze forum schreef? kijk waar je nu bent. Je bent ver gekomen. Drop ur worries, u made new friends here, everything is gonna b fineee. Maar, als er dan weer iets fout gaat, ga dan niet weer helemaal naar beneden vallen en opnieuw beginnen. Als er iets gebeurt, gewoon kalm doen en praat er met iemand over. Wat ik je trouwens wel kan aanraden is wat minder dingen hier te vragen en hopeloos te zijn maar dingen zelf proberen te oplossen. ( dont get me wrong, ik vind het echt super om met je te praten! om eerlijk te zijn voel ik me echt eenzaam deze vakantie en je hebt me zonder dat je het doorhad geholpen lol, iedere x als ik een melding kreeg werd ik blij )Want je kan niet afhankelijk zijn van een website. Het gebeurde eerder, met je vriendin toch? ze ging naar een andere klas en toen had je niemand. Probeer meer zelfvertrouwen te krijgen. Want er is geen reden om onzeker te zijn, ur amazing!!
loveee, ikwillieveranoniemzijn
loveee, ikwillieveranoniemzijn
A
Hey,
Wat goed dat je een vriend in vertrouwen hebt genomen en hij je ertoe heeft gezet om het je gymleraar te vertellen. Hij reageerde heel erg goed en door jullie gesprek gaan je ook met je mentor spreken.
Je hebt er vertrouwen in dat je mentor vertrouwelijk om zal gaan met je informatie en dat je een goed gesprek te wachten staat. Fijn man!
Je bent na deze gebeurtenissen trots op jezelf. Je hebt hartstikke gelijk hoor! Helemaal niet egoïstisch, het is juist goed dat je trots bent op de knappe dingen die je hebt gedaan!
Gr. Pin
Wat goed dat je een vriend in vertrouwen hebt genomen en hij je ertoe heeft gezet om het je gymleraar te vertellen. Hij reageerde heel erg goed en door jullie gesprek gaan je ook met je mentor spreken.
Je hebt er vertrouwen in dat je mentor vertrouwelijk om zal gaan met je informatie en dat je een goed gesprek te wachten staat. Fijn man!
Je bent na deze gebeurtenissen trots op jezelf. Je hebt hartstikke gelijk hoor! Helemaal niet egoïstisch, het is juist goed dat je trots bent op de knappe dingen die je hebt gedaan!
Gr. Pin
A
Heee hoi iedereen,
Na 6 maanden voor dood te zijn geweest op het forum ben ik er weer. Na het laatste berichtje dat ik had geplaatst, kreeg de situatie kort er op een hele andere wending. En was het net ofdat ik in een sneltrein was gestapt. Een half jaar lang heb ik het steets voor mezelf uit gesteld hier weer wat van me te laten horen omdat ik het lastig vond de dingen te moeten opschrijven. Maar op dit moment stromen mijn gedachtens over en is het denk ik belangerijk dat ik alles van me af ga schrijven.
Nou hier komt ie:
In mijn laatse berichtje stond dat ik met me mentor zou gaan praten. Dit heb ik gedaan en in dat gesprek vertelde ik haar over de situatie. We spraken af dat ik elke week bij haar op gesprek zou komen. Ze liet me door het gesprek in zien dat ik het snijden moeilijk altijd voor me moeder kon achter houden. En we stelden een tijds schema op die duurde tot de kerst. In deze tijd kon ik bedenken hoe en waar ik het gesprek met me moeder wou gaan doen. In de weken die volgde besloot ik dat ik het me moeder wou vertellen onder een mentor gesprek. In die weken ging het ook steets beter met me de gespreken hielpen en samen met me mentor had ik manieren gevonden om afleiding te vinden van het snijden ( heb me in die weken nog wel gesneeen maar veel minder dan ik anders deed). Daarvoor besloot ik veel eerder dan ik ooit had kunnen dromen begin oktober al om het gesprek te plannen.
Eigenlijk was het de bedoeling alleen aan me moeder te vertellen dat ik mezelf snee en op een ander tijdstip als ik er klaar voor was uit de kast te komen. Alleen kwam me moeder onder het gesprek zelf met de vraag ofdat ik misschien op jongens viel. Omdat ik er niet had op gerekent overviel het me best wel, daarvoor besloot ik om als homoseksueel uit de kast te komen ( puur omdat ik van me eigen nog niet weet wie ik ben en dat ik wel weet dat ik op jongens val). Me moeder reageerde er net als ik al had gedacht super goed op, ik denk dat elke moeder dat heeft wel heeft ze vond het wel super heftig dat ik me zelf snee. ze stelde voor dat zij eerst met me vader in gesprek zou gaan. Die zelfde avond heeft ze het nog met me vader er over gehad, en de volgende dag ben ik zelf naar hem toe gegaan. Hij reageerde gelukkig heel lief en rustig en hij zij dat hij niks anders kon doen dan helemaal achter me staan, maar aan alles merkte je dat hij er veel moeite mee had. Ik heb jammer genoeg na dit gesprek nooit meer met hem het er over gehad.
De volgende dag ging ik met me moeder wat drinken en heb ik een fijn gesprek over de hele situatie met haar gehad. Alleen een ding ging geheel anders dan verwacht. We hadden het ook over andere geaardheden maar dat gesprek ging alles behalve soepel en hierdoor kwam uiteindelijk ook een vervelende stilte. want biseksueel bestempelden ze als "ja zulke mensen bestaan ook" en van het bestaan van andere geaardheden had ze nog nooit gehoord en dat hoefde ze ook niet. Dit deed echt super veel pijn en kwam als een nieuwe gigantische klap omdat ik nog steets in de knel zit met wie en wat ik nou ben en dat ik dus net zo goed bi, pan of weet ik wat kan wezen. Maar goed eer dat ik de strijd heb gewonnen van mezelf van wie ik nou eigelijk ben durf ik hopelijk ook de "strijd" aan te gaan met me ouders.
Verder ( ja ik weet het me verhaal is nog steets niet klaar ik vind het al heel wat dat je tot dit gedeelte bent gekomen) was er na de kerst vakantie een nieuw meisje in de klas gekomen. We bleken het goed te kunnen vinden (inmiddels zijn we super goede vrienden) en ze vertelde me dat ze bi was en dat het voor haar een jaar had geduurd voordat ze uit de kast had durfen komen. Ik had opdat moment het gevoel of dat er 10 kilo stenenen van me af viel ( ik had voor de fucking eerste keer iemand gevonden die me 100 procent begreep!!!!!) Toen ze dit vertelde wist ik dat ik ook kon vertellen dat ik met me geaardheid strucelde en ze begreep me volledig!!!! Van al me vrienden was zij de eerste waar ik niet hoefde uit te leggen wat Pan in houd en ze vertelde dat ze een tijd had gedacht dat ze misschien zelf Pan was. Dus dit was echt een geweldig moment ( toen ik thuis kwam heb ik letterlijk staan dansen in mijn kamer of iets wat er in ieder geval op moest lijken😂) ik durfde nu ook voor het eerst (want dit had ik alleen nog op het forum vertelt en nooit aan vrienden) te vertellen aan iemand dat mij seksueel exspirimenteren met bijde geslachten best leuk lijkt en ze reageerde er echt heel normaal op!!
Wouw wouw wouw het valt niet te beschrijven hoe onwijs heerlijk het is alles in 1 keer achter elkaar op te kunnen schrijven. Ik weet niet of er een gek bij is die dit allemaal gaat lezen maar voor mij heeft dit in iedergeval echt goed gedaan.
Lieve groetjes Koekhapper!!❤
A
Hey,
Het klinkt alsof je in ieder geval wat positieve ontwikkelingen hebt doorgemaakt in deze heftige rollercoaster! Ik hoop voor jou dat deze stijgende lijn zich blijft voortzetten. Gelukkig heb je fijne mensen om je heen.
Top dat het je zo heeft geholpen om dit van je af te schrijven! Doe dat gerust vaker als je daar behoefte aan hebt, het forum staat tot je beschikking!
Gr. Pin
hey ik hoop dat het snijden nog minder is geworden
ik ben ook gay maar mijn klasgenoten weten het wel mar voor de rest niemand
dus kunnen we misschien een keer praten over alles
Bladzijde 2 / 2
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your username or e-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
