Hey,

Ik wil even anoniem mijn hart luchten.

Ik zit in mezelf en sluit me vaak op in mijn kamer omdat ik het heel erg lastig heb. Ik voel me thuis niet goed. Ik woon bij mijn meme en pepe  en aan hen zeg ik vaak hoe ik me voel, Ik heb het gevoel dat het niet meer helpt. Ze zien me heel graag en willen me helpen maar ze weten denk ik niet meer hoe. Ik zit nu met het gevoel dat ze me niet meer begrijpen en dit vind ik erg lastig.  Ze zeggen dat alles maar miserie en zever is en dit raakt me als ze dit zeggen. Op psychisch vlak kunnen ze niet goed zorgen voor me, dit zei mijn psychologe me een maand geleden en dit ondervind ik. Ik vind het heel jammer dat ze me op psychisch vlak niet kunnen geven wat ik nodig zou moeten hebben.

Ik voel me heel verdrietig, bang en ben de hoop helemaal verloren dat het goed komt. Ik heb het precies steeds lastiger en het wordt maar niet beter.  Elke dag voelt als overleven. Ik sta elke ochtend met een slecht gevoel op (de dag niet zien zitten) Ik zit met heftige gevoelens en gedachtes waar ik blijf mee zitten en het is voor me niet meer leefbaar. Ik voel me op en ik leef niet meer graag. Ik ben het geloven in mezelf en de controle over mezelf helemaal kwijt. Dit voelt eng. Op deze manier gaat het voor me echt niet langer meer. Ik zie alles niet meer zitten. Ik loop vast. Ik probeer veel open te praten (thuis, met mijn hulpverleners: mijn psychologe, pleegzorgbegeleider en out-reach begeleider uit opnname die me verder opvolgt) maar ik weet niet wat ik juist nodig heb en wat me kan helpen om beter te worden.  Ik weet het niet meer en ik heb echt hulp nodig denk ik.

Ik kan niet meer goed functioneren. 

Help!

G-anoniem