Oke, lang verhaal:

een paar weken geleden kwam ik zoals altijd gewoon naar school op de fiets. tijdens het fietsen die dag voelde ik me al wat misselijk maarja, ik ging gewoon door naar school. Op school werd het alleen maar erger. ik kreeg een droge heel en moest even gaan zitten omdat ik anders bang was dat ik zou gaan overgeven. ik kon niet eens meer lopen en normaal ademhalen (paniekaanval & hyperventileren) de dagen daarna bleef ik thuis en had geen levenslust meer omdat ik ZO bang was dat als ik weer naar school zou komen dat het terug zou komen. Ik kon niet eens mijn huis uit door de paniekaanvallen en het hyperventileren en moest vaak huilen. mijn ouders probeerden mij te helpen wat ik echt superlief vond van hun (ze zijn echt mijn alles, ik weet niet wat ik zonder ze moet) ik ben ook naar de huisarts geweest en die gaf mij tips en stuurde mij door naar een pyscholoogpraktijk waar ik meer ondersteuning kon krijgen. maar voordat ik daar een afspraak had kreeg ik een heftige paniekaanval en moest naar de spoedeisende hulp. maar daar deden ze ook niet veel aan dan tips geven wat ik al online had gelezen op thuisarts.nl

4/5 weken daarna gaat het veel beter met me wat ik super knap van mijzelf vind, want die pyscholoogpraktijk had een lange wachtrij van 3 weken, dus ben ik eigelijk gewoon vanzelf weer hersteld!! ik vond het een heel moeilijk process, ik vind het nu nogsteeds moeilijk om naar school te gaan maar ik probeer het gewoon. wat mij helpt zijn helpende gedachtes en negatieve gedachtes naar positieve gedachtes te zetten.

De band met mijn ouders is nu ook veel beter geworden. Ze hielpen mij om toch een wandeling te proberen te gaan maken toen ik het niet durfde en hielpen mij door moeilijke situaties heen. Maar nu zit ik hier, midden in de nacht na een ruzie met mijn moeder in de woonkamer op mijn laptop. ik voel me echt super stom dat ik hier nu mee bezig ben ik voel me echt een mislukkeling. Alles wat ik doe is fout. Ook al doe ik zo hard mn best het is altijd niet goed genoeg. ik wil zo graag iets voor mijn ouders terugdoen omdat ze er altijd voor mij waren maar ik doe alles fout en nu maak ik ook nog ruzie met ze terwijl ik dat eigelijk helemaal niet wou! ik voelde me gewoon zo naar dat het er even uit moest.

het komt ook door mijn vriendinnengroep dat ik mij zo voel. ik voel mij namelijk ook een beetje buiten gesloten. een van mijn vriendinnen is heel kritisch en als je mening anders is dan die van haar dan gaat ze helemaal op je haten en doen alsof je heel raar bent. ze 'nakt' zogenaamd ook mijn vriendinnen (mijn band met hun word minder en met haar juist meer) dus nu heb ik zegmaar niet echt een beste vriendin meer voor mijn gevoel. ik slaap ook slechter deze tijd omdat ik bang ben dat ik nachtmerries krijg..

sorry als dit teveel was reageer ajb!

xxx