Skip to main content

hi

in de 1e begon het. heel af en toe at ik mijn lunch op school niet, of nam ik überhaupt geen lunch mee. en ik weet eigenlijk niet waarom want toen was ik nog niet eens zo onzeker. en toen in de 2e werd het erger, ik deed het iets vaker maar nog steeds niet vaak. nu zit ik weer in de 2e (ben blijven zitten) en ik heb vorige week bijna niks gegeten op school, na school, bij ontbijt. en dat komt omdat ik wil afvallen.

ik vind niet eens dat ik zo super dik ben, ik ben gewoon niet dun

maar meerdere jongens in mijn klas hebben me al dik genoemd, en ik word er zeker onzekerder over. ik probeer ook zoveel mogelijk calorieën te verbranden door veel te bewegen.

soms gaat het een dag heel goed en eet ik weer normaal, maar ik heb toch altijd een zwaar schuldgevoel nadat ik eet. ik denk 24/7 aan eten, wat wel en niet, wanneer, hoezo, en het voelt alsof eten gewoon mijn hele leven controleert.

ik weet niet of ik een eetstoornis heb of begin te krijgen, want soms gaat het wel gewoon heel goed. maar soms eet ik alleen avondeten en een pak crackers op een dag.

heeft iemand tips voor wat ik kan doen om bijvoorbeeld dit te stoppen, of weet iemand of dit een eetstoornis is?

heeft iemand ervaring?

Hoi @arcticje12,

Ik heb zelf wel een vriendin waarbij begin februari Anorexia was vastgesteld en ze direct moest worden opgenomen. Ik hoorde later van mijn andere vriendin die al langer bevriend is met mijn vriendin met Anorexia dat zij op school alleen maar een Smintje at in de lunchpauze.  Voor de rest niet en dat het in het begin een keer een maaltijd overslaan in de week was, en het steeds erger werd. Dat kwam ook deels doordat mijn vriendin een moeilijke tijd had, haar moeder was gevallen en dat was ernstig en ze had iets met haar nek, maar als dat nog erger was geweest had haar moeder wel verlamd kunnen zijn.  

Ik wil je dus een ding meegeven je bent niet te dik en je moet je niets aantrekken van wat andere zeggen. 💞

En als je erover wil praten kan dat via de Kindertelefoon of via Mind of via Pratenonline. Of met een vertrouwenspersoon op school of vrienden of je familie. 

En je moet er echt voor zorgen dat het niet erger wordt, want ik weet hoe zwaar dat herstel dan is. (Door mijn vriendin) En dat herstel is zwaar voor jezelf, maar ook voor je vrienden en familie oftewel je dierbaren. 🥺

 

Liefs,

EmmakokfanEva 


hey @arcticje12 

ik herken je omschrijving, ik heb het zelf ook gehad, het begint met kleine dingen, een keer een broodje niet opeten maar uiteindelijk word het veel erger, ik ben zelf in het ziekenhuis opgenomen voor anorexia, wat ik van je verhaal opmaak is dat je nu nog in fase 2/3 bent, maar je moet wel oppassen dat je niet te ver gaat. in het ziekenhuis wou ik niet geloven dat ik niet dik ben, het heeft mij anderhalf jaar geduurd voordat ik ze begon te geloven, in het ziekenhuis heb ik geleerd dat het niet uitmaakt hoe je er uit ziet, wat voor de 1 een normaal gewicht is is voor de ander ondergewicht, je moet niet kijken naar hoe anderen eruit zien, ieder lichaam is anders gebouwd, als ik je 1 ding mag mee geven en ik hoop dat je daar naar luistert is dat je perfect bent op jou manier en het niet uitmaakt hoe je er uitziet, het gaat om je persoonlijkheid, als die leuk is vinden anderen je al perfect, en ik weet dat wat ik nu zeg onmogelijk klinkt om te geloven, maar blijf het herhalen want het is echt zo en na een tijdje ga je erin geloven, 

 

ik hoop dat je het niet zo ver laat komen,

veel goede steun en liefde


Hoi ik snap wat je meemaakt ik dee precies hetzelfde je moet naar de sportschool gaan en en een persoonlijke trainer inhuren zeg dat je wilt afvallen en hij kan een schema maken wat je elke dag moet eten k weet niet of je medicijnen slikt maar daar kan het ook aan liggen 


Reageer