Ehm hai?
Ikkeh zag dat veel mensen hier zich eerst even voorstellen? Oke, dat kan ik ook wel even snel doen.
Hoi, ik ben YamaLama. Een persoon van 15 jaar nu, in Maart 16.
Maar de reden waarom ik hierheen ben gekomen is niet om gezellig vrienden te maken.. Voordat ik mijn verhaal hier ga opschrijven en mij bloot ga leggen aan wild vreemden. Wil ik in ieder geval 1 ding vragen. Alsjeblieft ga geen oordeel zetten ofzo.. Iedereen heeft problemen ja toch?
Maar, om het "verhaal" te beginnen.
Ik had ooit een beste vriend, zijn naam was Cole. We waren altijd bij elkaar, altijd. Zijn huis was mijn huis, mijn huis was zijn huis. Waar hij heen ging, ging ik ook heen. Hij was er altijd, tijdens goede momenten maar ook vooral tijdens de slechte. Ik werd vroeger enorm mishandeld. Ik durfte na school nooit naar huis te gaan, omdat ik heel goed wist wat er op me te wachten stond. En ookal vonden de andere kinderen uit mijn klas me een freak, weirdo, ga maar door. Hij keek naar me voor wie ik was, niet voor wie mijn familie was of wat zij deden. En dat is aardig wat voor een kind van 10, zelfs jonger. Maar ik was niet de enige waar het niet zo lekker liep thuis. Bij hem thuis werd er flink gedronken, gerookt. Dat kon je ook duidelijk ruiken. Hij bleek er nooit zo veel last van te hebben. In ieder geval, hij liet het nooit merken. Hij sprak er nooit over, en zelfs als ik er naar vroeg, maakte het hem niet veel uit. Alles ging zoals het ging voor een aantal jaar. Totdat ik.. in mijn grootste shock. Te horen kreeg dat hij, op een leeftijd van 13, zijn eigen leven had beëindigd. Ik zag het niet aankomen, niemand eigenlijk. Sinds die dag ben ik mijn beste en enige vriend kwijt. Ik bedoel.. Het zou fijn geweest zijn als hij een briefje had achter gelaten.. Het is nu bijna 3 jaar geleden sinds hij weg is. Maar nog blijf ik hallucinaties krijgen.. Ik was er niet bij toen hij zijn leven beëindigde, maar toch maken mijn hersenen een soort beeld. Alsof ik er naast stond en er naar keek. En hoe hard ik dan ook mag schreeuwen, hoe hard ik mag rennen. Tijdens die hallucinaties blijf ik stil staan, en alles wat ik kan doen is kijken. Elke keer weer, opnieuw en opnieuw. Telkens dat zelfde beeld, minstens 3x per week.. Voor de afgelopen 2/3 jaar.. Elke keer weer..
Tijdens die hallucinaties, hoor ik niets, behalve een harde suis. En soms.. Dan zoomed het beeld in op het gezicht van Cole.. En ik kan zien dat hij iets zegt.. Maar ik kan het niet horen door de suis. Ik kan zijn lippen ook niet lezen, want het gaat allemaal te snel.
Ik weet dat ik hulp zou moeten zoeken, met iemand erover zou moeten praten. Maar als je omringt bent met mensen die allemaal bezig zijn met hun eigen problemen.. Naar wie moet je dan..? Mijn ouders? Die zijn haast nooit thuis, en wanneer ze wel thuis zijn. Slapen ze alleen, of willen ze niets horen. Mijn vrienden? Ik heb geen vrienden meer sinds die dag. Mijn mentor? Die man die telkens zegt dat ik nergens zal komen in mijn leven? Dacht het niet. Een vertrouwens persoon? Misschien ja.. Maar hoe moet ik er een vinden? Via mijn mentor gaat dat niet lukken. Via de congierge of een decaan, die gaan me alleen maar vragen stellen die ik liever niet wil beantwoorden.
In principe hoef ik helemaal niemand om mee te praten.
Wat ik wel wil is dat deze beelden die ik zie weg gaan.. Maar alles wat ik nu geprobeerd heb (muziek luisteren, schrijven, tekenen, vrolijke gedachtes) niets werkt.
Alsjeblieft, als je iets weet of denkt de weten wat kan helpen. Zeg het me pls.
Ik wil zo graag van deze beelden en momenten af, maar ik weet niet hoe.. Ik ben in staat om alles te proberen..
In ieder geval,
bedankt dat je de tijd hebt genomen om dit überhaupt te lezen.
En ook alvast bedankt als jij misschien een oplossing weet.
~YamaLama
Bladzijde 1 / 1
Hoi YamaLama,
Wow, ik heb geen andere reactie op je verhaal, maar het is behoorlijk heftig.
Het enige wat ik momenteel kan bedenken is een psycholoog. Vanaf 16 ben je zelf verantwoordelijk voor je zorg. Misschien kun je dan naar je huisarts gaan (als je hem wel vertrouwt) of naar een ander wisselen (als je hem niet vertrouwt) en bij hem/haar advies vragen. Hij/Zij zou je denk ik kunnen doorsturen naar een psycholoog, die je denk ik het best kan helpen. Je moet wel even bedenken of je direct professionele hulp wilt, maar aangezien je al heel veel geprobeerd hebt, kunnen zij je misschien het best verder helpen.
Als je de moed hebt om het verhaal hier (anoniem) te vertellen, dan komt er een moment waarop je het onder vier ogen aan iemand durft te vertellen. Je moet je dan wel voor hulp openstellen, want dan wordt je ook het best geholpen. Probeer dus eerlijk te zijn tegenover je vertrouwenspersoon, zodra je die hebt gevonden, of in ieder geval zijn/haar vragen te beantwoorden. Het zal in het begin wat vreemd zijn om geholpen te worden, maar als je er echt vanaf wilt, heb je nu eenmaal hulp nodig.
Ik hoop dat dit helpt, kijk maar wat je doet.
-Floor
Wow, ik heb geen andere reactie op je verhaal, maar het is behoorlijk heftig.
Het enige wat ik momenteel kan bedenken is een psycholoog. Vanaf 16 ben je zelf verantwoordelijk voor je zorg. Misschien kun je dan naar je huisarts gaan (als je hem wel vertrouwt) of naar een ander wisselen (als je hem niet vertrouwt) en bij hem/haar advies vragen. Hij/Zij zou je denk ik kunnen doorsturen naar een psycholoog, die je denk ik het best kan helpen. Je moet wel even bedenken of je direct professionele hulp wilt, maar aangezien je al heel veel geprobeerd hebt, kunnen zij je misschien het best verder helpen.
Als je de moed hebt om het verhaal hier (anoniem) te vertellen, dan komt er een moment waarop je het onder vier ogen aan iemand durft te vertellen. Je moet je dan wel voor hulp openstellen, want dan wordt je ook het best geholpen. Probeer dus eerlijk te zijn tegenover je vertrouwenspersoon, zodra je die hebt gevonden, of in ieder geval zijn/haar vragen te beantwoorden. Het zal in het begin wat vreemd zijn om geholpen te worden, maar als je er echt vanaf wilt, heb je nu eenmaal hulp nodig.
Ik hoop dat dit helpt, kijk maar wat je doet.
-Floor
Hai,
Bij mij op school stellen ieder schooljaar de vertrouwenspersonen zich even voor en vertellen dat zij dat zijn en hoe je met ze in contact kan komen enz. Dat is bij jou dus niet gebeurd...
Verder hebben we ook een schoolsite waar we o.a. die informatie af kunnen halen. Misschien bij jou ook?
Zoals @Floro al zei, vanaf 16 jaar mag de huisarts je ouders niet meer inlichten over wat jij daar doet als je dat niet wilt. Wat mij dus handig lijkt, is dat je eerst die vertrouwenspersoon opzoekt en dan in maart naar de huisarts gaat.
Bij dit soort trauma's kan bijvoorbeeld de therapie EMDR werken. Hierbij proberen ze dan een bepaald beeld dat in je hoofd zit te bewerken.
Verder kunnen psychologen gewoon meer dan vertrouwenspersonen, dus lijkt het me zeker verstandig in contact te komen met een psycholoog!
Verder heb ik veel respect voor je, hoe jij je al je hele leven staande houdt!
Gr. Pin
Bij mij op school stellen ieder schooljaar de vertrouwenspersonen zich even voor en vertellen dat zij dat zijn en hoe je met ze in contact kan komen enz. Dat is bij jou dus niet gebeurd...
Verder hebben we ook een schoolsite waar we o.a. die informatie af kunnen halen. Misschien bij jou ook?
Zoals @Floro al zei, vanaf 16 jaar mag de huisarts je ouders niet meer inlichten over wat jij daar doet als je dat niet wilt. Wat mij dus handig lijkt, is dat je eerst die vertrouwenspersoon opzoekt en dan in maart naar de huisarts gaat.
Bij dit soort trauma's kan bijvoorbeeld de therapie EMDR werken. Hierbij proberen ze dan een bepaald beeld dat in je hoofd zit te bewerken.
Verder kunnen psychologen gewoon meer dan vertrouwenspersonen, dus lijkt het me zeker verstandig in contact te komen met een psycholoog!
Verder heb ik veel respect voor je, hoe jij je al je hele leven staande houdt!
Gr. Pin
heeee,
wat een heftig verhaal
als ik jouw was zou ik naar een psycholoog gaan of EMDR therapie nemen
wat een heftig verhaal
als ik jouw was zou ik naar een psycholoog gaan of EMDR therapie nemen
Het is goed als je er met iemand over gaat praten want om hier mee rond te lopen lijkt me niet fijn. Ik snap dat het lastig kan zijn
Waarschijnlijk heb je last van visuele hallucinaties, dat zijn momenten waarop je zonder dat je het zelf door hebt je ogen sluit en een beeld maakt. Het is een soort droom. Het probleem van hallucineren is dat je niet zelf bepaalt wanneer je er in of er uit gaat. Wel kun je het voorkomen want je meeste hallucinaties beginnen met vermoeidheid dus zorg dat je de heledag afleiding hebt zoals: praten met mensen, een spannende film kijken.
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
