De Kindertelefoon.nl

Vorige week (precies een week voor kerst) was een hel. Ik had een 4.9 voor Aardrijkskunde gehaald (op Gymnasium 3e jaar). Natuurlijk vond ik het balen maar ik kon er natuurlijk niks aan doen. In de avond zagen mn ouders mijn cijfer. Ze werden boos. En van het één komt het ander. Ze begonnen tegen mij te schreeuwen over mijn gedrag en dat ik mijn taken (opruimen) slecht doe en dat ik alleen geef om mijn uiterlijk en niet om school.

Het klinkt niet zo heftig maar dat was het wel. Ik ben emotioneel en mentaal helemaal kapot. Ik geloof niet meer in hun liefde, het voelt tijdelijk en nep. 
In elk geval, het was ongeveer 20:00 en ik zei dat ik glazen flessen weg ging brengen. Ik was weggerend van huis, maar niet zo lang dat ze het zouden opmerken. Toen ik thuis kwam, moest ik mijn kamer opruimen en stofzuigen. Ik had het opgeruimd en kwam naar beneden. Ik was compleet vergeten te stofzuigen.

opmerking: als ik gewoon had stofgezogen was het volgende wat ik zeg, allemaal niet gebeurd.

ik snikte terwijl ik bezig was met de stekker van de stofzuiger. Mijn vader hoorde het. Hij schreeuwde: “Wil je een rede om te huilen?!” en hij rende de trap op. Hij sloeg me helemaal in elkaar. Ik smeekte hem om te stoppen maar hij bleef zeggen: “Nu heb je een rede om te huilen. Ga maar lekker zielig doen”

Mijn moeder stond onderaan de trap. Ik moest iets uit mijn kamer weggooien dus ik liep de trap af nadat mijn vader me een pakslaag gaf. M’n moeder sloeg mij daarna 1 keer tegen mn achterhoofd.

Toen ik mijn kamer inkwam om die te stofzuigen, was mijn moeder ALLES uit mijn kamer aan het gooien terwijl ze mij vertelde hoe het klaar was met mijn gedrag. Ik heb nogsteeds, nu (2e kerstdag, 1 week en een dag na dit incident) alleen een bed in mijn kamer staan. Het lijkt op een hotel, een psychiatrische instelling, een verblijf….

Een halfuur later toen alles uit mijn kamer was, was ik aan het snikken. Mijn vader hoorde dit weer en hij pakte de riem. Ik ben nog nooit met de riem geslagen. Ik was zo bang. Het was echt vreselijk. Ik wil dit echt nooit meer ervaren, en terwijl ik dit schrijf, prikken mijn ogen weer.

Ik moest kleding vouwen van mn vader. Ik werd echt helemaal gek. Het was ongeveer 21:00-22:00 uur en ik appte mijn beste vriendin, want ik kon de live chat niet appen.  Doordat ik de hele tijd bezig was mijn hart te luchten, en mijn vader mijn kamer binnenkwam en zag dat ik niks had gevouwen, kreeg ik nog een pakslaag met de riem.

.
.
.

Sinds deze dag is gekomen, is het niet meer normaal in ons gezin. Dat was al een tijdje zo door mijn gedrag, maar dat was meer een algemeen puberaal probleem. Dit is echt uit de hand gelopen.

Vandaag gebeurde het weer. Ik moest een boekverslagje maken voor mijn vader omdat hij weet hoe slecht ik in Nederlands (het vak) ben. Het was middelmatig, vond hij. Ik moet er deze week nog twee maken (hell no….) dus ik zei zonder te realiseren hoe brutaal ik klonk: “Nee..!” 

Mijn vader zei:  “Wil je soms dat ik weer de riem pak?! Hervat jezelf! Je gaat het gewoon maken. Snap je dat?”
Ik zei voorzichtig: “...Ja” 

Hij stond op van de bank en liep naar mij toe, hij hield mn onderarm stevig vast, wat hij meestal doet wanneer hij mij gaat slaan. Ik voelde mij mezelf kleineren en voorzichtig weg proberen te gaan. Dat is wanneer ik echt merkte dat dit een trauma is geworden. Hij sloeg mij uiteindelijk niet, maar het heeft wel een flinke impact gehad mentaal.

Hierna riep mij moeder mij naaar beneden om een gesprek te hebben. Akelig was het, ze ging mij alleen maar uitlachen over hoe ik het doe op school, alleen maar aan mezelf, mijn uiterlijk en mijn vrienden denk, etc.

Dat ik gewoon het huis uit moet en met school moet stoppen. Ze zei dat als het gezin uit elkaar valt dat het allemaal mijn schuld is en dat geen enkele psycholoog, psychiater, of iemand anders mij kan vertellen dat dat niet zo is.

Als kers op de taart heeft ze ook nog eens besloten dat ik de hele kerstvakantie alleen maar zal werken… Dat houdt in: De hele dag huiswerk, schoonmaken, huiswerk, schoonmaken, helpen in het huis, tafel dekken, tafel afruimen, schoonmaken. Ik mag niet meer afspreken met vriendinnen. (het gene wat mij liet ontsnappen aan dit bittere gezin en wat mij echt euforie gaf) Ik mag natuurlijk geen dingen doen die ik leuk vindt (piano spelen, gitaar spelen, kunst, tekenen, appen, etc) 

Ik ben echt zwaar getraumatiseerd mentaal en ik kan niet stoppen met huilen. Ik heb echt hulp nodig. Ik heb door dit allemaal ook nul motivatie voor school. Heeft iemand tips..?