Hey hey ik schrijf gewoon wat van me af je hoeft niet te reageren maar moet het heel even kwijt en ben benieuwd of mensen zich hierin kunnen herkennen.
Je denkt dat je haar ziet. Maar je ziet nog zo veel niet. Haar pijn moeite en verdriet. Soms is ze met alles klaar en heeft ze het gigantisch zwaar. Dan vraagt ze zich af wie ben ik? En vind ze zichzelf dik. Ze ziet zichzelf lijden en wil zichzelf bevrijden maar ze is machteloos. Ze voelt zich krachteloos. Het is een interne strijd. Wordt haar ware ik ooit nog bevrijdt? Ze heeft heel veel pech maar lacht alles weg. Ze wil niet voelen. En ze beseft dat is het probleem waar anderen op doelen. Vanbinnen schreeuwt ze om hulp maar ze blijft zitten in haar schulp. Ze voelt zich verloren en ondanks de mensen om haar heen hulpeloos. Ze blijft doorgaan maar eigenlijk is ze moedeloos. Soms wil ze dat iemand HAAR hoort en zich om haar bekoort. Ze weet dat mensen niet kunnen raden wat ze voelt. Ze weet dat iedereen alles zo goed bedoeld. Ze wil groeien. En bovenal uiteindelijk bloeien. Ze heeft veel weggestopte pijn. Maar die maakt ze klein. Gevoelens zitten achter een dikke dijk. En mensen zeggen gevoelens maken je rijk, maar hoe goed ze het ook weet ik wou dat ze het eens deed. Emoties uitten en ze niet buiten sluiten. Ze uit ze nu door te snijden en wil dat die snedes haar bevrijden. Ze moet zich overgeven maar hoe kan ze dat overleven? Ze wil niet meer leven en alles altijd maar geven. Ze houd mensen buiten omdat ze haar gevoelens niet wil uitten en ze moet ze delen maar denkt dat het anderen toch niks kan schelen. Ze schopten haar sloegen haar ze zeiden sorry maar... Ze kleineerden en ontbeerden haar. Ze weet wat ze doet is niet goed maar wat nou als het moet? Ze vind het haar schuld had ze maar wat minder geduldt. Ze wil het zo niet meer. Dit kan niet doorgaan keer op keer. Ze voelt zich altijd alleen zelfs met duizenden mensen om haar heen. Ze voelt pijn heel veel pijn en die is niet fijn. De pijn is ondragelijk hij is absoluut niet behagelijk. Het is pijn die knaagt. Het is pijn die plaagt. Het is pijn die kweld. Het is pijn die scheld. Hoe ze haar negeerden dat raakte haar het meest. Ze denkt wat was er gebeurd als ik anders was geweest? Hoe ze achter haar rug over haar spraken hoe kan dat haar niet raken? Het ene moment dat alles brak en hoe ze toen tegen zichzelf sprak : Je hebt erom gevraagd je bent anderen niet waard. Iedereen is beter dan jij! Jij hoort er niet bij. En dat is terecht weet je wat anderen over je hebben gezegd? Je bent lelijk en dik en o wat hebben ze dan een schik. Ze denkt bij zichzelf wat als ze niet liegen? Hoelang ben ik mezelf al aan het bedriegen? Ze hebben gelijk ik ben lelijk, dik, stom en dom. Ze vraagt zich af waarom? Waarom heeft ze niet eerder ontdekt dat ze het leven gewoon op kan geven. Ze wil niet meer leven. Ze voelt pijn verdriet emoties die weggestopt zijn. Ze maakt ze klein. Ze doet alsof ze er niet zijn. Ze probeert het te verbergen en niet te veel van zichzelf te vergen. Ze wil het niet meer elke keer weer zichzelf snijden en zichzelf op die manier bevrijden.
Dat was het nogal lang maar goed je hoeft het niet te lezen.
