Ten eerste wil ik even zeggen dat mijn verhaal niet zo heftig is en dat ik GEEN zelfmoord wil plegen ofzo. Ik wil gewoon wat dingen van mij af schrijven, normaal vertelde ik soort dingen aan mijn nicht, maar die heeft corona, dus dat kan nu even niet. 

Eerst wil ik het even hebben over mijn zusje, ze heeft een syndroom (geen idee hoe het precies heet) en het is super zeldzaam, maar heel weinig kinderen op de wereld hebben dat. Hierdoor heeft ze wat autistische trekjes, ze doet alsof ze een baby is, terwijl ze 8,5 is, ze praat heel moeilijk, ze kan om de kleinste dingen een woede uitbarsting krijgen, ze heeft bijna geen evenwicht en doet ze zich bij andere mensen heel anders voor. Dat laatste en die woede uitbarstingen zijn het grootste probleem, bij andere mensen is ze super lief, vindt alles goed en heeft ze super veel energie. Alle negatieve gedachtes en moeheid stapelen zich dan op, totdat ze weer in een vertrouwde omgeving is. Ze kan dan helemaal woest worden als haar lepel bijv aan de verkeerde kant van het bord licht. Eerst gaat ze even schreeuwen, dan slaan en schoppen, dan weer schreeuwen en dan huilen.  Het is dan ook meerdere keren op de dag hetzelfde liedje. Ik zit nu in de eerste en ik heb allemaal vriendinnen die mijn huis na een halfjaar ook eens willen zien, alleen ik ben bang dat ze de verhalen over mijn zusje niet meer geloven. Bij andere mensen doet ze altijd perfect, maar als ze alleen met mijn gezin is niet.

Ik ging naar een vriendin haar huis. We stonden voor haar grote spiegel, ze vertelde dat ze zichzelf dik vond en ging allemaal dingen noemen die ze aan zichzelf lelijk vindt. Ik probeerde haar te overtuigen dat dat niet zo was, alleen ze geloofde mij niet. Ik vind haar echt heel mooi en ik weet gewoon echt niet wat ik nu moet doen.

Tot nu toe waren dit mijn problemen haha, thx dat je het hebt gelezen