Hallo, dit is mijn eerste topic. Ben een meisje van 17 jaar oud. Eerst wil ik al zeggen dat ik niet zo goed ben in het verwoorden van gevoelens of het schrijven van grote teksten.
Op het moment zit ik niet echt lekker in me vel en heb ik nergens meer zin in. Meeste tijd van me dag zit ik ook op me kamer. Als ik een afspraak maak zeg ik het meestal weer af, omdat ik dan niet meer wil of ik bang ben om dan dingen fout te doen.
Mijn school gaat op het moment ook bagger en zit in me examen jaar dus dat is niet zo slim (dat weet ik zelf ook en baal daar ontzettend van). Daar heb ik ook vaak ruzie over met me ouders.Vandaag en gister was dat ook zo. Gister avond ben ik weg gegaan en naar een vriendin gegaan. Me ouders waren daar niet blij mee en weet nu niet meer wat ik moet doen. We negeren elkaar een beetje, maar ik vind het lastig om met hun over mijn gevoelends te praten.
Verder heb ik ook niet echt mensen om me heen waar ik me verhaal kwijt kan. Soms voel ik me ook wel alleen. In mijn hoofd heb ik ook best veel nare gedachtes. Ookal zal ik me zelf niet snel iets aan doen zit er wel een stem in me hoofd dat als er iets gebeurd ik dat ook niet erg zou vinden. Is dat dan ook soort van zelfmoord neigingen? Hebben andere hier ook wel eens last van en zo ja wat doe jij in zoon situatie?
Xoxo al
Bladzijde 1 / 1
Hee,
Ik vind dat je je niet hoeft te verontschuldigen voor de gedachte dat je het allemaal niet goed kan verwoorden. Je hebt het echt duidelijk verwoord en naast dat; het maakt niet uit hoe je het verwoord. Het gaat er vooral om dat het oplucht.
Het is erg vervelend dat je slecht in je vel zit. Helaas struggelt iedereen hiermee. Het wordt alleen een 'probleem' als dit langer aanhoudt.
Als ik vragen mag: wat doe je op je kamer als je alleen bent? Zoek je 'afleiding'; doe je dingen waar je gelukkig van wordt?
Ik snap dat je niet makkelijk met je ouders over je gevoel kunt praten. Is er iemand van school die je kunt vertrouwen met je problemen? Je mentor, vertrouwenspersoon of een andere docent?
Deze persoon kan je misschien steun/tips geven bij je schoolwerk.
En misschien kan je met diegene een gesprek hebben en daarna met je ouders?
Tip: forceer het niet. Als je je niet goed voelt bij een gesprek, moer je het ook vooral niet doen.
Ik herken die vervelende stem wel; geen suïcidale gedachten, maar ergens het ook niet erg vinden als je iets overkomt. Ik kan je helaas niet vertellen of dit zelfmoordgedachten zijn, maar zelf vind ik het geen zelfmoordgedachten.
~KlavertjeViertje
Ik vind dat je je niet hoeft te verontschuldigen voor de gedachte dat je het allemaal niet goed kan verwoorden. Je hebt het echt duidelijk verwoord en naast dat; het maakt niet uit hoe je het verwoord. Het gaat er vooral om dat het oplucht.
Het is erg vervelend dat je slecht in je vel zit. Helaas struggelt iedereen hiermee. Het wordt alleen een 'probleem' als dit langer aanhoudt.
Als ik vragen mag: wat doe je op je kamer als je alleen bent? Zoek je 'afleiding'; doe je dingen waar je gelukkig van wordt?
Ik snap dat je niet makkelijk met je ouders over je gevoel kunt praten. Is er iemand van school die je kunt vertrouwen met je problemen? Je mentor, vertrouwenspersoon of een andere docent?
Deze persoon kan je misschien steun/tips geven bij je schoolwerk.
En misschien kan je met diegene een gesprek hebben en daarna met je ouders?
Tip: forceer het niet. Als je je niet goed voelt bij een gesprek, moer je het ook vooral niet doen.
Ik herken die vervelende stem wel; geen suïcidale gedachten, maar ergens het ook niet erg vinden als je iets overkomt. Ik kan je helaas niet vertellen of dit zelfmoordgedachten zijn, maar zelf vind ik het geen zelfmoordgedachten.
~KlavertjeViertje
Ik vind dat je je niet hoeft te verontschuldigen voor de gedachte dat je het allemaal niet goed kan verwoorden. Je hebt het echt duidelijk verwoord en naast dat; het maakt niet uit hoe je het verwoord. Het gaat er vooral om dat het oplucht.
Het is erg vervelend dat je slecht in je vel zit. Helaas struggelt iedereen hiermee. Het wordt alleen een 'probleem' als dit langer aanhoudt.
Als ik vragen mag: wat doe je op je kamer als je alleen bent? Zoek je 'afleiding'; doe je dingen waar je gelukkig van wordt?
Ik snap dat je niet makkelijk met je ouders over je gevoel kunt praten. Is er iemand van school die je kunt vertrouwen met je problemen? Je mentor, vertrouwenspersoon of een andere docent?
Deze persoon kan je misschien steun/tips geven bij je schoolwerk.
En misschien kan je met diegene een gesprek hebben en daarna met je ouders?
Tip: forceer het niet. Als je je niet goed voelt bij een gesprek, moer je het ook vooral niet doen.
Ik herken die vervelende stem wel; geen suïcidale gedachten, maar ergens het ook niet erg vinden als je iets overkomt. Ik kan je helaas niet vertellen of dit zelfmoordgedachten zijn, maar zelf vind ik het geen zelfmoordgedachten.
~KlavertjeViertje
Hee klavertjeViertje, bedankt voor je reactie.
Helaas heb ik niet iemand op me school waar ik dat gevoel bij heb om het er over te hebben. Daarom vind ik het ook zo lastig. Er zijn geen vrienden of familie leden waar ik me problemen echt durf open te stellen.
Xoxo la
He Alaik
Ik herkenmezelf hier ook nog al in.. ik snap dat je het miss eng vind om het tegen je ouders te zeggen maar ik denk dat ze niet niet meer zo reageren als ze weten dat jij je zo voelt en ze je juist er mee kunnen helpen..je kan anders ook je gevoelens vertellen tegen je mentor of vertrouwenspersoon op school ik denk dat het je heel erg kan helpen om je weer wat beter in je vel te laten zitten..ik had dit zelf ook toen was ik naar me mentor toegegaan ofja eigenlijk had ik hem een apje gestuurd met alles waar ik mee zat (op onze school krijg je altijd het nummer van je mentor dan kun je hem beter bereiken) een mailtje sturen kan natuurlijk ook.. en toen kwam hij me uit de les halen en hadden we het over mn 'problemen' 1 x per week en dat lucht heel erg op als je er met iemand over kunt praten vooral in je examenjaar ik zit nu ook in me examenjaar dus ik snap hoe k*t dat is maargoed ik denk dat praten over waar je mee zit je goed kan helpen..
Wat je zegt over je stem in je hoofd van dat je het dan niet erg zou vinden om dood tegaan op momenten het is wel een soort van een zm neiging maar ik noem het zeg maar een *ik haat leven nu heel erg dus boeie als ik opeens dood ga* want als ik zo iets heb dan wil ik geen zm plegen maar dood gaan boeit me niet meer zegmaar als je dat bedoeld..maar even om van het onderwerp aftegaan ik persoonlijk vind het al best erg dat het je niet meer boeit dan om dood te gaan dan dus.. ik snap dat je het eng vind om het te zeggen dan tegen iemand maar praten doet wonderen geloof me.. oke weer trug naar onderwerp ehm als ik in die situatie zit had dan probeer ik mezelf afteleiden door wat voor mij helpt dan tekenen of de honden knuffelen.. in iedergeval afleiden helpt..
Als je nog iets dwars zit ik ben er voor je
Xx
Edit: ik zag je rea nog niet denk je echt niet dat je met je mentor kan praten.. waarom denk je dat je niet met vrienden,familie of een docent kan praten
Ik herkenmezelf hier ook nog al in.. ik snap dat je het miss eng vind om het tegen je ouders te zeggen maar ik denk dat ze niet niet meer zo reageren als ze weten dat jij je zo voelt en ze je juist er mee kunnen helpen..je kan anders ook je gevoelens vertellen tegen je mentor of vertrouwenspersoon op school ik denk dat het je heel erg kan helpen om je weer wat beter in je vel te laten zitten..ik had dit zelf ook toen was ik naar me mentor toegegaan ofja eigenlijk had ik hem een apje gestuurd met alles waar ik mee zat (op onze school krijg je altijd het nummer van je mentor dan kun je hem beter bereiken) een mailtje sturen kan natuurlijk ook.. en toen kwam hij me uit de les halen en hadden we het over mn 'problemen' 1 x per week en dat lucht heel erg op als je er met iemand over kunt praten vooral in je examenjaar ik zit nu ook in me examenjaar dus ik snap hoe k*t dat is maargoed ik denk dat praten over waar je mee zit je goed kan helpen..
Wat je zegt over je stem in je hoofd van dat je het dan niet erg zou vinden om dood tegaan op momenten het is wel een soort van een zm neiging maar ik noem het zeg maar een *ik haat leven nu heel erg dus boeie als ik opeens dood ga* want als ik zo iets heb dan wil ik geen zm plegen maar dood gaan boeit me niet meer zegmaar als je dat bedoeld..maar even om van het onderwerp aftegaan ik persoonlijk vind het al best erg dat het je niet meer boeit dan om dood te gaan dan dus.. ik snap dat je het eng vind om het te zeggen dan tegen iemand maar praten doet wonderen geloof me.. oke weer trug naar onderwerp ehm als ik in die situatie zit had dan probeer ik mezelf afteleiden door wat voor mij helpt dan tekenen of de honden knuffelen.. in iedergeval afleiden helpt..
Als je nog iets dwars zit ik ben er voor je
Xx
Edit: ik zag je rea nog niet denk je echt niet dat je met je mentor kan praten.. waarom denk je dat je niet met vrienden,familie of een docent kan praten
Helaas heb ik niet iemand op me school waar ik dat gevoel bij heb om het er over te hebben. Daarom vind ik het ook zo lastig. Er zijn geen vrienden of familie leden waar ik me problemen echt durf open te stellen.
Dit is erg jammer. Ik kan je aanraden om dan een keer te bellen met De Kindertelefoon en als je het prettiger vindt, kun je met ze chatten.
Het is wel belangrijk dat je er met iemand praat, maar zoals ik eerder zei; forceer je jezelf niet.
~KlavertjeViertje
Ik herkenmezelf hier ook nog al in.. ik snap dat je het miss eng vind om het tegen je ouders te zeggen maar ik denk dat ze niet niet meer zo reageren als ze weten dat jij je zo voelt en ze je juist er mee kunnen helpen..je kan anders ook je gevoelens vertellen tegen je mentor of vertrouwenspersoon op school ik denk dat het je heel erg kan helpen om je weer wat beter in je vel te laten zitten..ik had dit zelf ook toen was ik naar me mentor toegegaan ofja eigenlijk had ik hem een apje gestuurd met alles waar ik mee zat (op onze school krijg je altijd het nummer van je mentor dan kun je hem beter bereiken) een mailtje sturen kan natuurlijk ook.. en toen kwam hij me uit de les halen en hadden we het over mn 'problemen' 1 x per week en dat lucht heel erg op als je er met iemand over kunt praten vooral in je examenjaar ik zit nu ook in me examenjaar dus ik snap hoe k*t dat is maargoed ik denk dat praten over waar je mee zit je goed kan helpen..
Wat je zegt over je stem in je hoofd van dat je het dan niet erg zou vinden om dood tegaan op momenten het is wel een soort van een zm neiging maar ik noem het zeg maar een *ik haat leven nu heel erg dus boeie als ik opeens dood ga* want als ik zo iets heb dan wil ik geen zm plegen maar dood gaan boeit me niet meer zegmaar als je dat bedoeld..maar even om van het onderwerp aftegaan ik persoonlijk vind het al best erg dat het je niet meer boeit dan om dood te gaan dan dus.. ik snap dat je het eng vind om het te zeggen dan tegen iemand maar praten doet wonderen geloof me.. oke weer trug naar onderwerp ehm als ik in die situatie zit had dan probeer ik mezelf afteleiden door wat voor mij helpt dan tekenen of de honden knuffelen.. in iedergeval afleiden helpt..
Als je nog iets dwars zit ik ben er voor je
Xx
Edit: ik zag je rea nog niet denk je echt niet dat je met je mentor kan praten.. waarom denk je dat je niet met vrienden,familie of een docent kan praten
Heei coconutt11,
Als eerst bedankt voor je reactie X
Ik heb niet zoon goede band met mijn mentor of met wie dan ook op mijn school waar van ik denk dat ik het kan vertellen. Meestal als ik op me kamer ben zit ik op me telefoon en dan gwn filmpjes kijken of verhalen lezen op wattpad. Tekenen hielp voor mij eerst wel maar omdat ik nu in een stadium ben dat ik de dingen die ik doe niet goed genoeg vind geeft het me alleen maar meer stres. Deze gevoelens heb ik al 6 jaar met een half jaar "pauze". Dus het is niet dat ik er nog maar net mee rond loop. Ik weet ook dat er veel meer mensen zijn met deze gedachten en gevoelens drm vind ik het wel fijn om me gedachten hier kwijt te kunnen.
Xoxo al
Helaas heb ik niet iemand op me school waar ik dat gevoel bij heb om het er over te hebben. Daarom vind ik het ook zo lastig. Er zijn geen vrienden of familie leden waar ik me problemen echt durf open te stellen.Dit is erg jammer. Ik kan je aanraden om dan een keer te bellen met De Kindertelefoon en als je het prettiger vindt, kun je met ze chatten.
Het is wel belangrijk dat je er met iemand praat, maar zoals ik eerder zei; forceer je jezelf niet.
~KlavertjeViertje
Bedankt voor je tips. Ben ook via de kindertelefoon hier gekomen.
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
