Weetje dat het liefst zou schreeuwen, het liefst schreeuwde ik het uit. Mensen zoeken het misschien niet achter me, maar ik zit zo slecht in mijn vel, alles komt hard aan en ik ben veel gevoeliger dan voorheen. Af en toe vergeet ik het even, alle pijn en alle verdriet. Maar iedere dag eindig ik toch weer in tranen. De pijn zit zo hoog en ik kan het maar niet uiten. Wat zouden mensen van mij vinden als ik eerlijk zou zijn? Eerlijk over hoe ik mij voel. Eerlijk over alles. Mensen kunnen mijn gedachten niet lezen, en dat kan ik ze kwalijk nemen. Als ze heel even in mijn hoofd konden kijken, zouden ze alle boosheid en verdriet zien. Ik ben moe, maar slapen lukt niet. Ik voel niet meer, maar tegelijkertijd voel ik zo veel. Mijn hoofd stroomt over. Net als de tranen die over mijn wangen stromen.
Ik voel me niet meer mijzelf, alsof mijn gedachten overgenomen zijn. Alles in me geeft aan dat ik moet stoppen . De pijn neemt de macht. De laatste sprankels in me verdwijnen. Zouden mensen door hebben hoe ik me voel? Ooit op een dag zullen dit nog maar slechts herinneringen zijn, en niet meer mijn realiteit. Maar tot die tijd zal ik vol moeten houden. Moeten strijden voor mijn eigen vrijheid. Maar het komt goed, ik geloof in mezelf.
ik wil je ook helpen.
( virtual natuurlijk ) ;)
