wat moet ik doen?
Ik ben mezelf helemaal kwijt en word er helemaal gek van. Niks durf ik meer, onzeker over alles en iedereen, bang om een confrontatie aan te gaan, bang om mijn mening te geven omdat ik bang ben het foute te zeggen, bang om te falen, bang voor veranderingen, bang voor weer te vallen, bang over wat mensen over me denken, bang om niet goed genoeg te zijn, bang om lelijk en dik gevonden te worden, bang om saai gevonden te worden en vooral bang dat er slecht over me gepraat word. Dit verhaaltje gaat elke dag opnieuw door mn hoofd. Als k sochtends wakker word dan is het eerst wat ik denk, ik moet het goed doen voor iedereen vandaag. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Telkens kwam k er doorheen en kwam het goed, maar nu kan k njet meer. Ben helemaal op en wil dit niet meer. Ik wil maar met 1 iemand daar over praten maar durf t gewoon niet. Bang dat ik niet begrepen word, uitgelachen word of dat ze niet naar me wil luisteren en wel wat beters te doen hebben. Die ene iemand is mijn gymlerares op school. Maar ben zo bang dat ze gek van me word. Ik ga dr echt kapot aan, elke dag zit ik in bed te huilen omdat ik gewoon tegen mezelf elke dag opnieuw zit te vechten om het goed te doen voor iedereen. Ik denk niet aan mezelf, maar daarmee maak ik mezelf helemaal kapot dat weet ik. Ik eet niet meer, slaap niet meer en kan nergens anders meer aan denken. Niemand ziet het en begrijpt het en dat vind k nog het allerergste. Zoveel gebeurd en zoveel wat me niet lekker zit en heb wel n beetje verteld tegen die gymlerares, maar dit durf k niet. Zij heeft al ooit in de gaten gehad dat het niet goed met me ging en dat vond k heel speciaal want niemand heeft dat ooit gezien, heb toen over n aantal dingen met dr gepraat maar ben bang dat ze gek van me word en durf deze angst die ik heb dan ook niet tegen dr te vertellen. Soms wil ik het liefste ook uit het leven stappen, daar heb ik serieus al over nagedacht, maar dat is iets wat ik niet durft te zeggen tegen dr. Bang dat ze me raar vind of vind dat ik overdrijf. De meeste mensen zullen denken dat er wel ergere dingen zijn in het leven, maar ik kan hier niet mee leven. Het maakt mezelf gewoon zo kapot, maar niemand zal dat begrijpen. Vaak genoeg ruzie gehad met vriendinnen omdat ik gewoon zo bezig was om het goed te doen en vooral het beter als andere te doen zodat ik leuk gevonden word, maar dat word vervolgens dan gezien als jaloezie of ‘te veel bezig zijn met iemand’. En snap dat dat gedacht word, maar niemand ziet dat t niet zo is. Ik wil genieten van alles en iedereen en lol maken, maar ik ben bang en onzeker. Geloof me, het is verschrikkelijk en dat begrijp je pas als je t zelf meemaakt. Als iemand dit ooit leest, help me alsjeblieft want ga dr echt kapot aan en wil het niet meer wat moet ik doen?
wat moet ik doen?
Bladzijde 1 / 1
hoi robje
Je zit, als ik het goed begrijp, heel erg met jezelf in de knoop. Je ben bang om andere te kwetsen, bang om te falen en om di gen uit te spreken. Heb je vrienden waar je het bij kwijt kan. Als het goede vriend en zijn zullen ze je niet uitlachen en je helpen. De gymlerares klinkt heel betrouwbaar en lijkt je te snappen. Vertel het tegen haar, want zij kan je helpen. Ook lijkt een psycholoog me verstandig. Zij of hij kan je goed helpen en zorgen dat je er weer boven opkomt. Je zit in een hele lastige situatie, maar probeer jezelf ook rust te gunnen. En wees niet bang om te praten, want het helpt echt. En begin een dagboek, schrijf dingen van je af. Zo komt niemand erachter wat jr schrijft en voelt het heel veilig om moeilijke dingen te schrijven. Ook is de stap naar iemand aan te spreken over hoe je je voelt veel kleiner en makkelijker. Kijk naar de positiever punten in het leven, al zijn ze minimaal. Bv een goed cijfer, een glimlach op je gezicht of de natuur en de stralende zon. Geniet van de kleine dingen. Stel doelen op voor later. Ga naar het park, loop een rondje en ga ff op een bankje zitten en genieten van de rust en stilte. Daarna voel je jezelf ook een stuk beter. Ik geloof in je! Geloof in je zelf!je bent goed zoals je bent, zolang je jezelf bent en in jezelf gelooft! En je komt er echt weer boven op! Het leven is mooi! Geniet!
Je zit, als ik het goed begrijp, heel erg met jezelf in de knoop. Je ben bang om andere te kwetsen, bang om te falen en om di gen uit te spreken. Heb je vrienden waar je het bij kwijt kan. Als het goede vriend en zijn zullen ze je niet uitlachen en je helpen. De gymlerares klinkt heel betrouwbaar en lijkt je te snappen. Vertel het tegen haar, want zij kan je helpen. Ook lijkt een psycholoog me verstandig. Zij of hij kan je goed helpen en zorgen dat je er weer boven opkomt. Je zit in een hele lastige situatie, maar probeer jezelf ook rust te gunnen. En wees niet bang om te praten, want het helpt echt. En begin een dagboek, schrijf dingen van je af. Zo komt niemand erachter wat jr schrijft en voelt het heel veilig om moeilijke dingen te schrijven. Ook is de stap naar iemand aan te spreken over hoe je je voelt veel kleiner en makkelijker. Kijk naar de positiever punten in het leven, al zijn ze minimaal. Bv een goed cijfer, een glimlach op je gezicht of de natuur en de stralende zon. Geniet van de kleine dingen. Stel doelen op voor later. Ga naar het park, loop een rondje en ga ff op een bankje zitten en genieten van de rust en stilte. Daarna voel je jezelf ook een stuk beter. Ik geloof in je! Geloof in je zelf!je bent goed zoals je bent, zolang je jezelf bent en in jezelf gelooft! En je komt er echt weer boven op! Het leven is mooi! Geniet!
Jaa zou het liefste met die gymlerares willen praten, maar ze heeft me toen ook al gesegd da ze me super graag wil helpen maar er niet voor geleerd heeft. Mijn beste vriendin neemt ook steeds mee afstand van me, omdat ik me steeds druk maak of k het wel goed doe voor dr en dus teveel mee besig ben met dr. Ik ga dr echt kapot aan. Moet ik naar die gymlerares gaan?
Super jammer dat je beste vriendin je net nu laat vallen, terwijl je der nu nodig hebt. Ik zou zeker naar die gymlerares toe gaan, ondanks dat ze er niet voor geleerd heeft of wat dan ook. Ik heb het zelfde soort probleem /het zelfde probleem gehad. En mn moeder heeft er niet voor geleerd maar me super veel geholpen. Dus ook die gymlerares kan je goed helpen! Ook omdat je zegt dat ze je super graag wilt helpen, klinkt heel goed! Zit je bij een hobby of sport club? Zo niet is het miss wel iets om over na te denken. Dan kan je even je gedachtes verzetten en wie weet leer je weer nieuwe vrienden kennen.
Veel mensen vinden dat ik overdrijf en niet weet wat pijn en verdriet echt is. Vind jij dat ook?
Nee zeker niet.
Jij voelt het en hoe je je voelt kan je niet veranderen. Je kan er niet over discussiëren want het is je gevoel. En je overdrijft niet, de ene is nou eenmaal gevoeliger als de ander. Mensen die dat vinden snappen je niet of hebben geen begrip voor je/begrijpen je niet. Ik heb in dezelfde situatie gezeten en toen heeft niemand (mn psychologe, mn moeder, mn vrienden) gezegd dat ik overdreef, maar juist bevestigt dat het zo niet hoorde. Dus blijf vooral je gevoel volgen. Want daar voel je je later altijd het beste bij.
Jij voelt het en hoe je je voelt kan je niet veranderen. Je kan er niet over discussiëren want het is je gevoel. En je overdrijft niet, de ene is nou eenmaal gevoeliger als de ander. Mensen die dat vinden snappen je niet of hebben geen begrip voor je/begrijpen je niet. Ik heb in dezelfde situatie gezeten en toen heeft niemand (mn psychologe, mn moeder, mn vrienden) gezegd dat ik overdreef, maar juist bevestigt dat het zo niet hoorde. Dus blijf vooral je gevoel volgen. Want daar voel je je later altijd het beste bij.
Dat eerste bericht wat ik hierboven heb geschreven heb ik ook naar Mn beste vriendin gestuurd. Zij vind alleen dat het te ver gaat wat ik zeg en dat ik dr niet mee moet spotten. Zij heeft het afgelopen jaar ook veel meegemaakt en wij 2 samen ook.. ze zegt nu dat onze vriendschap diep gezonken is, dit doet me nog meer pijn. Ze zegt ook dat ik in een depressie zit. Ik ben bang dat het niet meer goedkomt en t nooit meer word zoals het was tussen ons twee en ga daar echt kapot aan. Wat denk jij?
Ik herken mezelf heel erg in je. Ik was de hoop verloren , het niet meer willen. Pesten werd steeds erger in de 1e. Mn enige en beste vriendin heeft me laten vallen en is begonnen me te pesten, herfstvakantie 2016. Rond januari 2017 werd het op internet geplaatst, video's en foto's, de hele klas treiterden ik wilde niet naar school. Ik voelde me zinloos en wilde niet meer. Toen ben ik begonnen met scouting, eind januari 2017. Eigenlijk heeft me dat gered, anders denk ik dat ik er niet meer was, want niemand buiten me moeder ondersteunde me. Na 1 maand scouting had ik mn 1e overnachting, en heb ik alles verteld. 2 weken later ben ik in mn nek geknepen op school, spoedeisende hulp etc. Begin 2de ging het beter. 3 vriendinnen, scouting ging goed, mn sport. Halverwege de 2de lift En 2 vriendinnen me vallen op scouting, maar een vriend is daar voor in de plaats gekomen. Eind 2de voelde ik me opeens het 4de wiel van een driewieler op school, ik was de halve week ziek, soms hele weken. De 3 weken voor en de1e week van de zomervakantie heb ik heel veel meegemaakt met scouting. Op school ging het steeds slechter, maar scouting was ik altijd mezelf en ik was geaccepteerd, voor het eerst in 2 jaar. Sinds zomerkamp ben ik zo close met zo een leuke, lieve groep waar ik voor het eerst mezelf echt was, waardoor ik erachter ben gekomen dat mn vriendinnen altijd gwn keuzes waren, omdat er anders niks was. Begin 3de, eind september, ben ik gestopt met school, het werd me te veel. 3 weken later werd ik genegeerd door die 3 vriendinnen van school, weer 2 weken later ben ik uitgescholden via de app, omdat ik niet mn best deed in hun ogen, terwijl ik voor hun 1 uurtje naar school probeerde te gaan en vervolgens 3 dagen op bed lag omdat ik moe was. Ik heb het geprobeerd uit te praten, maar de vriendschap op school werd slechter en slechter. Begin december heb ik de knoop doorgehakt en gezegd dat het zo niet verder kan. Op scouting ben ik nu leiding, scout en heb een super goede vriend leren kennen. Voor mij kwam het net op tijd. Maar door al die kapot gelopen vriendschappen heb ik mezelf leren kennen, weet ik wat ik kan bieden naar iemand en war ik nodig heb, en hierdoor heb ik nu een super goede band. En al zie ik hem 2 keer in de maand,we vullen elkaar perfect aan als vrienden. Soms moeten dingen nou eenmaal tegenzitten om erachter te komen wat wel goed is en goed voelt. Soms moet je je neus stoten om erachter te komen wie je bent, wat je wilt, wat je kan bieden en wat je nodig hebt. Dat zijn levenslessen. En de ene is heftiger als de ander, maar ze vormen wie je bent en wordt. Het kan zijn dat ze een goede vriendin was, maar zij en jij veranderen en dan ga jij net door zo een rot situatie heen. Sommige mensen weten dan niet hoe ze moeten helpen en nemen vervolgens afstand. Je vind echt wel een nieuwe vriend of vriendin, en het leven wordt leuker, het duurt alleen even. Geduld is goud waard
Ja maar ik ben nooit gepest of wat dan ook en weet niet waar het vandaan komt. Ik denk dat ik in een depressie zit, kan dat ?
Dat kan zeker. Maar waarom ik mn verhaal te vertellen was meer om het op een rij te zetten waarom ik zo veranderd was. En ik was depressief op het randje toen ik die vriendinnen leerde kennen en niet meer deprie toen ik het contact verbrak. Het kan zijn dat je inderdaad in een depressie zit en dat daardoor je vriendin het te lastig vond is dat het niet meer klikte. Zoek in iedergeval hulp bij de zorgcoördinator van school, een psychologe, de gymlerares of je mentor
Dankjewel voor je advies!
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
