Wat naar, misschien is het een idee om het aan iemand van je school te vertellen (een docent ofzo). Misschien heb je op jou school ook wel een vertrouwenspersoon? Je zou ook nog naar een ander familielid kunnen stappen om hulp te vragen. Dat zou ik wel doen als ik jouw was.
SUC6 ik hoop dat alles goedkomt voor je.
Groetjes
heyyy,
Wat vervelend dat je zo thuis situatie heb. En heel goed van je dat je dit deelt!
Je zou er met iemand over kunnen praten bijvoorbeeld met een vertrouwens persoon of iemand van school die je vertrouwd. Als je het fijn vindt kan ook met je ouders erover praten maar ik snap dat je dat eng vindt, dus misschien zou je kunnen vragen of er iemand bij kan zitten die je vertrouwd 
.
En je hoeft je niet schuldig te voelen, want jij kan er niks aan doen en je vindt het natuurlijk ook niet leuk. Het is ook heel naar vooral in de Carona tijd dus probeer erover te praten en leuke dingen te doen :)
Hopelijk heeft het wat geholpen :))
liefs secretgirl2003 xx
Hallo ik ben anoniempje 66,
Hee Anoniempje 66,
ik had een gesprek met mijn ouders gehad over mijn angst aanvallen.
Wat goed dat je dit met je ouders hebt besproken, knap!
Hierbij hebben zij naar mij niet geluisterd en zeggen ze ‘dat je hard in je leven moet zijn’ ik begrijp niet wat ze daarmee precies bedoelen.
Wat vervelend om te horen dat je ouders niet naar je geluisterd te hebben. Al zouden ze jouw niet helemaal begrijpen of een andere mening hebben, kunnen ze op z’n minst naar je luisteren. Dat lijkt me niet teveel gevraagd. Het kan bijvoorbeeld ook zijn dat je ouders niet zo goed wisten hoe ze moesten reageren of dat ze je niet helemaal begrijpen. Niet om het goed te begrijpen, want het is uiteraard heel vervelend. Toen ik mijn ouders had verteld van mijn zelfmoordgedachten, hebben ze ook niet echt geluisterd. Mijn moeder zei bijvoorbeeld een paar dagen daarna ‘be happy.’ Ik denk niet dat ze helemaal doorhebben wat ik hun probeerde duidelijk te maken.
Het komt over alsof jouw ouders ook een beetje ontkennen dat jij last hebt van angstaanvallen en het in die zien niet goed gaat. Waarschijnlijk begrijpen ze niet wat voor invloed de thuissituatie op jouw heeft en dat het echt wat met je doet. Ik weet ook niet precies wat ze bedoelen met ‘dat je hard in het leven moet zijn’ Je zou het op heel veel manieren kunnen opvatten.
Misschien is het een idee als je nog een keer met je ouders probeert te praten. Probeer nog een keer het gesprek aan te gaan en laat ze weten dat het echt wat met je doet en dat je echt last heb van die paniekaanvallen. Dat je niet voor niets dat aangeeft en dat je ook niet goed begrijpt wat ze met die uitspraak bedoelen. Misschien als je het nog een keer duidelijk aangeeft en ook écht zegt wat het met je doet, zij het ook meer moeten zien en onder ogen komen. Het zal voor allemaal een lastige situatie zijn.
Want ouders horen van je te houden en ik krijg dagelijks gezeur op mijn hoofd. Ze zijn heel kritisch als iets niet goed ligt of als iets kwijt is beginnen ze meteen te schreeuwen en in paniek te raken. Hierbij gaan ze op elkaar reageren van ‘ jij hebt mijn kleren ergens gezet’. Terwijl je gewoon hierbij rustig of normaal kan vragen waar je kleren zijn. Dit geeft mij een negatieve gevoel.
Inderdaad, ouders horen onvoorwaardelijk van je te houden. Naar om te horen dat jij niet dit idee hebt en dat je ouders heel kritisch zijn en een negatief gevoel krijgt. Je geeft aan dat je oudrs schreeuwen en in paniek raken, heeft dat misschien verband met jouw eigen paniekaanvallen?
Ook heeft het gevolgen voor mijn studie dat mijn concentratie afneemt. In een vorige gesprek zeiden mijn ouders ook dat je meer naar buiten moeten gaan. Hierbij heb ik hun punt opgevolgd. Maar wanneer ik thuis kom pesten en plagen ze elkaar weer.
Het is niet de bedoeling dat jij onder deze situatie gaat lijden. Bijvoorbeeld je studie. Heb je thuis wel een plek voor jezelf, een rustige plek, een eigen kamer, waar je even helemaal jezelf kunt zijn? Goed dat je ook even uit de situatie gaat door bijvoorbeeld naar buiten te gaan, sowieso is dat goed om te doen. Zijn er misschien nog meer momenten dat je jezelf even kunt terugtrekken en een beetje opladen? Bijvoorbeeld eens afspreken met vrienden/vriendinnen? Het lijkt me fijn als je af en toe even weg kunt uit deze situatie.
ik weet niet wat ik precies in zo’n situatie moet doen. Is het normaal? Mijn ouders zeggen dat er ergere ouders zijn. Maar het gaat om mijn ouders en ik kijk zeker niet naar andere.
Begrijpelijk dat je niet goed weet wat je in zo’n situatie moet doen. Zoals je zelf zei kun je naar buiten gaan, probeer in ieder geval je aandacht ergens anders (positief) op te richten. Zet bijvoorbeeld een koptelefoon op en ga muziek luisteren, dan ben je even een moment met jezelf.
Ongeacht of er ergere ouders zijn of niet, dat maakt niet uit. Het gaat om jouw, jouw ouders en jouw situatie en dan hoeven ze niet te vergelijken met anderen. Geef ook gerust aan dat je daar niks mee kunt en dat het om jullie gaat. Je hoeft ook zeker niet naar anderen te kijken.
Wat vaak helpt is erover praten, dat jij ook je gevoel bij iemand kwijt kan en iemand hebt die naar je luistert. Je kunt bijvoorbeeld hier op het forum je verhaal kwijt. Maar het lijkt me ook fijn als je iemand in je omgeving hebt. Denk bijvoorbeeld aan je mentor, docent, vertrouwenspersoon, familielid, vriend, vriendin. Daarnaast kun je ook elke dag van 11:00-21:00 een gesprek voeren met iemand van de Kindertelefoon, via de chat of bellen. Iemand kan met je meedenken, jij hoeft er niet alleen mee rond te lopen en je kunt je verhaal kwijt. Misschien als je je emoties ook wat kunt uiten, dat je wellicht wat minder last krijgt van paniekaanvallen.
Iemand waar je ook mee kunt praten, in vertrouwen en die met je mee kan denken, is de huisarts.
De huisarts kan naar je verhaal luisteren en met je meedenken. Ook kan de huisarts meedenken of het een idee of verstandig is om bijvoorbeeld eventueel hulp te zoeken, welke hulp het beste bij je past of welke mogelijkheden je eigenlijk allemaal hebt. De huisarts kan je ook doorverwijzen naar een psycholoog of naar andere hulpverlening.
Je kan een beroep doen op de geheimhoudingsplicht van de huisarts. Deze zal het dan niet met iemand anders bespreken, zoals je ouders. Als je 12-15 bent, kan je wel vragen om geheimhoudingsplicht maar beslist de huisarts of hij/zij het wel of niet met iemand bespreekt. Vanaf 16+ heb je recht op je eigen hulpvraag en zal de huisarts het geheimhouden. De huisarts kan je ook helpen als je het moeilijk vind om dit met iemand te bespreken, hij/zij kan het dan voor je vertellen, maar je kan het ook samen met de huisarts doen. Je kan dus samen met je huisarts dit met je ouders bespreken of je vraagt de huisarts of hij/zij het met je ouders bespreekt bijvoorbeeld over je paniekaanvallen.
Groetjes,
Simply Me
