Hee,
Eerst ff wat over mezelf... Ik ben een meisje van 14 met nogal een history. Toen ik 6 jaar oud was gingen mijn ouders scheiden, dat was echt een hele zware tijd. Mijn moeder haatte de nieuwe vrouw van mijn vader en ik ging met mijn moeder mee daarin. Ik had vroeger een hele sterke band met mijn vader en die is daardoor helemaal kapot gegaan... Een tijdje later zo rond mijn 12e is de vrouw van mijn vader overleden. Helaas heb ik nooit afscheid van haar kunnen nemen, hiervoor vergeef ik mijzelf nooit! Ik werd al iets meer in een dipje gesleurd. Toen ik 13 was gingen we op vakantie naar Spanje, waar we een kitten hebben opgevangen. Vanaf dag 1 hebben wij deze kitten opgevangen en verzorgd, in de nacht gaf ik hem de fles hierdoor ben ik ook erg moe geworden. Het ging ondertussen ook steeds slechter tussen mij en mijn vader waardoor ik het allemaal niet meer aankon... Ik ging mezelf snijden en raakte steeds dieper in het voor nu nog maar bekende dipje. Mijn vriendin wist hiervan en hielp me voor hoe ver ze kon. Maar echt helpen kon ze niet... Mij gymleraar zag de snijwonden (bij gym hebben wij een vast tenue met korte mouwen dus vandaar dat hij dat kon zien) en mailde mijn mentor. Mijn mentor wilde eerst alles tegen mijn ouders zeggen, maar gelukkig heeft ze dat niet gedaan. Ondertussen was het al kerst en wilde ik echt niet naar mijn vaders familie, omdat mijn familie van mijn vader altijd heel naar tegen mij doet... En toen heb ik mijn vader een voorstel gedaan dat ik alleen naar hem ging met kerst en niet mee naar de hele familie. Toen ik daar zat met hem wilde ik uitleggen waarom ik niet mee wilde naar de familie, maar i.p.v. dat hij naar mij luisterde verklaarde hij me voor gek en schold hij mij moeder uit... Dus ben ik weggelopen en met de trein naar huis gegaan. Ik had aangegeven bij mijn moeder dat ik me de laatste tijd echt heel shit voelde en zij heeft geregeld dat ik nu bij een psycholoog loop. 2 weken geleden ging mijn kitten dood en nu ben ik echt in een diep zwart gat beland.......
Maar waar dit topic eigenlijk voor bedoeld was is: vandaag had ik een gesprek met de mentor en ik vond het echt 100000 x beter dan de gesprekken met mijn psycholoog. Zij weet van al mijn "problemen" en ook dat ik nu depressief ben. Ik wil eigenlijk heel graag nog een gesprek. Maar het is een beetje raar als ik na vandaag direct vraag om weer een gesprek vraag (al zou ik dat heel graag willen) maar hoe moet ik nou tegen haar zeggen dat ik eigenlijk regelmatig met haar zou willen praten? Zegmaar dat ze een soort van mijn psycholoog wordt alleen dan een stuk meer persoonlijk. Iemand tips?
Tnx voor alles lezen en hoop dag iemand een antwoord heeft!
x Anoniem
Bladzijde 1 / 1
Hey,
Wat een heftig verhaal! Ik kan me voorstellen dat het scheiden van je ouders en alles wat daar bij komt, echt iets met je doet.
Ik ken het probleem, willen praten met je mentor maar je ergens een beetje ongemakkelijk voelen om dat te vragen.
In principe is je mentor daarvoor, om bij haar terecht te kunnen wanneer je ergens mee zit. Je moet alleen wel weten dat je psycholoog heeft geleerd om jou te helpen, je mentor niet. Maar als je liever met je mentor praat, kan dat ook!
Je zou je mentor kunnen uitleggen dat je liever met haar praat dan met de psycholoog. Leg het gewoon rustig uit, vertel haar duidelijk wat je graag wil. Dan begrijpt ze het wel.
liefs,
Xxjee
Wat een heftig verhaal! Ik kan me voorstellen dat het scheiden van je ouders en alles wat daar bij komt, echt iets met je doet.
Ik ken het probleem, willen praten met je mentor maar je ergens een beetje ongemakkelijk voelen om dat te vragen.
In principe is je mentor daarvoor, om bij haar terecht te kunnen wanneer je ergens mee zit. Je moet alleen wel weten dat je psycholoog heeft geleerd om jou te helpen, je mentor niet. Maar als je liever met je mentor praat, kan dat ook!
Je zou je mentor kunnen uitleggen dat je liever met haar praat dan met de psycholoog. Leg het gewoon rustig uit, vertel haar duidelijk wat je graag wil. Dan begrijpt ze het wel.
liefs,
Xxjee
Ik snap wat je bedoelt, maar moet ik dan eerst een week wachten omdat ik vandaag ook met haar gesproken heb?
en alvast tnx voor je antwoord xxx
en alvast tnx voor je antwoord xxx
Je kan morgen ook gewoon naar haar toe gaan.
Ik weet niet hoe je je erbij voelt, je kan gewoon naar haar toe gaan en het zeggen.
Maar als dat ongemakkelijk voelt zou je ook een paar dagen kunnen wachten, opzich hoeft dat niet, doe gewoon waar jij je het best bij voelt!
je zou ook iets kunnen zeggen als: 'oja, ik ben gisteren vergeten te vragen....'
xxjee
Ik weet niet hoe je je erbij voelt, je kan gewoon naar haar toe gaan en het zeggen.
Maar als dat ongemakkelijk voelt zou je ook een paar dagen kunnen wachten, opzich hoeft dat niet, doe gewoon waar jij je het best bij voelt!
je zou ook iets kunnen zeggen als: 'oja, ik ben gisteren vergeten te vragen....'
xxjee
oja dat is heel slim! Super erg bedankt!
Hallo,
Wat naar wat jij hebt meegemaakt!
Als jouw mentor al jouw problemen snapt, dan zal ze het vast niet erg vinden om te praten met jou!
Ik vind het al heel knap dat jij naar je mentor bent gestapt.
Als jouw mentor geen tijd heeft, kun je altijd je gevoelens anoniem kwijt op dit forum, daar is die voor!
Ik zou ook proberen om een gesprek aan te gaan met je ouders en mentor (samen!) maar dat is voor de toekomst.
Groetjes en veel sterkte,
Hulp_op_je_beeldscherm
Wat naar wat jij hebt meegemaakt!
Als jouw mentor al jouw problemen snapt, dan zal ze het vast niet erg vinden om te praten met jou!
Ik vind het al heel knap dat jij naar je mentor bent gestapt.
Als jouw mentor geen tijd heeft, kun je altijd je gevoelens anoniem kwijt op dit forum, daar is die voor!
Ik zou ook proberen om een gesprek aan te gaan met je ouders en mentor (samen!) maar dat is voor de toekomst.
Groetjes en veel sterkte,
Hulp_op_je_beeldscherm
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
