Hallo,
Ik heb misschien een beetje een vreemde vraag, is het normaal om te genieten van andermans pijn? Alles wat ik in mijn vorige topics verteld heb was waar, maar voor dit schaam ik me een beetje. Ik denk dat het fout is om van pijn te genieten maar ik kan er niets aan doen.
Toen ik klein was deed ik dat ook al, als ik een strip of een boek las dan kreeg ik een fijn gevoel als iemand zich pijn deed. Niet bij vrouwen of kinderen maar enkel bij mannen, nu ja, ook niet bij allemaal, meestal koos ik er één of twee en dan was het enkel bij hen. Eerst las ik dus boeken, toen gebeurde het ook bij films en nu is het zelfs zo erg dat ik als ik niet kan slapen de hele nacht op youtube kijk naar filmpjes van mensen die flauwvallen of gemarteld worden ofzo. Het is nooit genoeg, als iemand één keer gewond raakt en ik vind een aanwijzing dat het nog iets gebeurd dan zoek ik net zo lang tot ik het gevonden heb, het is een soort jacht of zo.
Normaal ben ik heel gevoelig en lief (als ik dat van mezelf mag zeggen) maar als ik eenmaal met de “jacht” bezig ben dan lijkt het of ik ineens geen emotie meer heb, het raakt me helemaal niet.
Ik schrijf zelf ook veel maar enkel over mensen die gewond raken. Als ik iets voor school moet schrijven dan schrijf ik altijd over een meisje omdat ze anders misschien merken dat ik dit soort dingen doe, maar deze verhalen lopen ook altijd slecht af.
Kan je een psychopaat zijn én hooggevoelig? Ik durf er met andere mensen niet over te praten omdat ik bang ben dat ze zullen denken dat ik een monster ben of zoiets. Nu ja, ik heb het aan de therapeut verteld maar die deed alsof het allemaal normaal was. Zijn er nog mensen die dit soort dingen doen?
Amey
