Hai,

Ik ben Melissa en ik ben nu 16 jaar oud. Ik heb besloten om dit verhaal te gaan delen omdat ik beter wil worden. En omdat ik wil meegeven dat praten echt voor mij de oplossing was.

Het begon toen ik een jaar of 5/6 was. Ik zat op de basisschool en ik had eigenlijk best veel vriendinnetjes, totdat ik op voetbal ging. Ik ging naar schijnbaar de verkeerde voetbalclub. Dat was een reden dat ze me vaak uitlachten, en vaak naar beneden haalden. En ik was ook een heel gevoelig kind (nu nog steeds) bij alles wat ze zeiden vatte ik het naar mezelf op. Ook was ik best wel druk en gewoon anders, ik vond dansen en zingen heel leuk dus ik huppelde gewoon door de gangen zingend en dansend en dat vonden ze heel raar. Ook had ik soortvan konijnentanden, natuurlijk ook weer iets om je mee naar beneden te halen. Op dat moment had ik niet echt door dat ik gepest werd, Totdat ik ongeveer 9/10 was en ik niet meer mee mocht spelen buiten of dat ze express ballen op mijn hoofd gingen gooien en daarvan een spel hadden bedacht. Het kwam zelfs een keer zover dat ik werd geblindoekt en bijna in de sloot ben gegooid. Ik kwam vaak huilend thuis en het enigste wat mijn ouders zeiden was “ trek je er niet zoveel van aan” dus ik deed dat. Maar het werd alleen maar erger, ik werd weleens geslagen en vaak op de grond gegooid. Tegen deze tijd was mijn passie voor zingen en dansen ook weg, omdat er zovaak werd gezegd dat ik er niks van kon. Ik twijfelde waarom ik nog op deze wereld zou moeten blijven, alles zat tegen.

Toen ik in groep 8 was ging het beter, ik werd meer en meer gerespecteerd. Maar toen ik langzaam gelukkiger werd kwam het vervelende nieuws dat mijn vader kanker had. Het was een niet veel voorkomende vorm dus we wisten ook niet hoe en wat. Gelukkig hoorden we vrij snel dat het niet erg was en wel te genezen. Maar ook dat jaar was ik heel ziek aan het worden ik had veel buikpijn en moest veel kotsen. En na veel onderzoeken heb ik het prikkelbare darm syndroom. Dit had mij zo dun gemaakt dat ik zelfs een tijd in het ziekenhuis hiervoor heb gelegen. 

Op naar de middelbare ik dacht een nieuwe start en hoopte het ook. Ik kwam in een leuke klas terecht en had gelijk al een vriendinnetje na ongeveer een maandje waren we zo goed bevriend dat ik haar alles heb verteld. Domme zet van mij, ze heeft alles omgedraaid en gezegd tegen mijn mentor dat ik op dat moment mijzelf wou doden. Dus mijn mentor mijn moeder gebeld en toen moesten mijn ouders naar school komen. Ik dacht daar gaan we alweer. Toen had ik 3 anderen vriendinnen die allemaal niet in mijn klas zaten. Helaas ook niks geworden. De een werd gek van mij, de ander zei dat ik speelde met gevoelens en de ander wou ineens niet meer met me omgaan. Gelukkig had ik in die tijd ook wel paar echte vriendinnen die ik nu nogsteeds spreek. 

Dan gaan we naar de zomervakantie na klas 1, ik had een feestje en ik dronk gewoon uit zo’n bekertje met water. op dat feestje waren heel veel mensen echt heel veel. Na dat drankje voelde ik me heel slecht en ineens lag ik op een bed naakt. Ik wist niet wat me overkwam, ik was heel bang ik dacht ik ga nu dood. Toen ben ik aangerand, en ik ga liever niet te diep op in details. Ik heb daar ongeveer zo’n 2/ 2,5 jaar mee gelopen en aan niemand verteld.

Verder naar klas 3, ik had een beste vriendin we deden alles samen en even later kreeg ik een vriendje. We werden een vriendengroep met z’n 4. Ik, die vriendin, mijn vriend en een vriend van ons allen. Na ongeveer een halfjaar liet ze me vol zitten, en die vriend van ons koos haar kant. Ik heb daar heel erg mee gezeten en zit er nu net paar maanden bovenop. Dat ze me liet zitten is vandaag een jaar geleden precies. Mijn vriend steunde me heel erg daarbij en ik werd steeds meer en meer closer met mijn vriend. En hij was de eerste die ik mijn verhaal over het aanranden heb verteld. En hij steunde het heel erg. En ik heb zoveel met hem gepraat en dat heeft mij over bijna alles heen geholpen.Ik ben echt blij met een jongen zoals hem, ik had niet beter willen hebben. Tot de dag van vandaag ben ik gelukkig met hem. Helaas wel elke dag de angst om hem kwijt te raken, na alles wat er is gebeurd.

Heb je tot hier gelezen, dankjewel. Ik wil meegeven praat er alsjeblieft over, hoeveel tijd het ook kost. Het gaat je goed doen <3