Verhaal over m'n leven (ik wilde eig de titel aanpassen maar dat lukte niet)
Hai,
Voordat ik aan dit langdradige verhaal ga beginnen, ik ben een jongen van 15 jaar, Spaans/Latijns Amerikaans opgegroeid. Ligt er aan hoe je ethisch in elkaar steekt, maar het kan wellicht een stevig verhaal voor je zijn
Goed, waar te beginnen. Ik ben opgegroeid in een gezin waar iedereen wel trauma’s had. Mijn pa is geboren aan de andere kant van de wereld. Zijn vader betrok voordat hij geboren werd, en zijn stief pa en daadwerkelijke moeder waren zware alcoholisten. Hij werd dan ook regelmatig in elkaar geslagen of kreeg een flinke riem voor z'n snuffer. Mijn moeder verloor haar vader aan moord op haar 7de. Mijn broer werd als klein kind van zijn vader weggehouden, en zag hem minimaal. De "mantra" die thuis ook luidde was; het is nooit genoeg, altijd doorzetten, en je emoties vermijden, maakt niet uit de omstandigheden. Houd dit eve in het achterhoofd.
Mijn broer en ik hadden een nogal…. interessante relatie. We deden vrijwel nooit wat leuks samen, en hadden eigenlijk niet echt contact. Het enige wat we deden was vechten. (Bear in mind, m'n broer is 7 jaar ouder dan ik.) We vochten uren lang, dit vechten deed m'n broer alleen niet rustig of “gepast” maar hij gaf vaak vol in, en ik ontving ook flinke tikken. Nadat ik ouder werd leerde hij me ook met messen omgaan en vochten we er mee. Vaak lag ik op de grond, of lag ik in wat voor greep dan ook, en pijn deed het, als ik schreeuwde of vroeg om te stoppen keek hij mij simpelweg koud met teleurstelling aan, en liep hij vervolgens weg. Ik werd langzamerhand ouder en natuurlijk steeds sterker, en als ik m'n broer dan een bloedlip of wat dan ook sloeg, nou… ik moest maken dat ik weg kwam. Een woeste wolk van woedde achtervolgde mij dan vervolgens door het huis, en als ik gepakt werd was ik de klos. Flink. Ik had niet veel vrienden, dus er was maar één persoon echt belangrijk in mijn leven; mijn broer. Ik keek op naar hem, en wilde hem trots maken, maar nooit (tot recent) toonde hij iets van emotie. Mijn broer heeft me veel meegegeven, maar met de prijs van heel erg veel fysieke en emotionele pijn, en ergens waardeer ik het wel…. ergens
Met mijn ouders kon ik nooit echt praten over mijn emoties, juist ook omdat iedereen liet blijken dat dat niet kon. Als kind was ik ontzettend intens en vol frustratie, maar al die woede kon ik niet kwijt. Dit leidde tot een gewoonte van opkroppen en oneindige irritatie en wetenloosheid.
Door mijn jaren zijn er flink veel dingen gebeurd. Toen ik 10 was kwam mijn nicht bij ons wonen. Ze was bevallen als 15 jarig kind en had ook een kind bij dr. Aanvankelijk ging het goed, maar naarmate tijd strekte veranderde dit in een hel. Er braken ruzies uit tussen haar en mijn vader midden in de nacht, dagelijks. Ik weet nog dat ik wakker werd van geschreeuw en mijn nicht jankend de trap op zag rennen, ze pakte haar dochter op en dreigde om 03:00 Snachts het huis te verlaten. Even later hoor ik mijn woeste vader de trap op denderen en compleet tekeer gaan (ondanks dat mijn vader hier erg “slecht” lijkt, had hij shirt een TERECHTE reden voor) ik zat hier midden in, en als klein kind wekt dat best wel een indruk.
Dit gebeuren tussen mijn broer en mijn nicht was nogal indrukwekkend, en heeft in totaal 9 jaar van mijn leven gespeeld. Toen ik aan mijn ouders probeerde te vertellen wat ik had mee gemaakt en voelde, kreeg ik simpelweg naar mijn hoofd gesleurd dat ik me “aanstelde” of “overgevoelig” was. Ik accepteerde dit, en maakte mezelf wijs dat dit waar was. Het resulteerde in een immense stilte, gelovend dat mijn emoties niet meer dan een slechte optiek op de realiteit was. En nadat mijn broer het gezin compleet uit elkaar scheurde door allerlei dingen die ik er eve buiten laat, en nadat ik beide mijn ouders heb zien huilen door wat er allemaal gebeurd. Werd ik nog steeds als een “aansteller” gezien
Toen kwam de Corona crisis om de hoe kijken. Mijn vader heeft een aardig groot uitzendbureau, maar, al dat personeel werkt waar? Precies in de Secundaire sector die bijdraait aan de Horeca. Wat werd het meest geraakt? De horeca. Het ging verschrikkelijk, hel barste los, het inkomen stagneerde flink. En even leek het erop dat we alles zouden kwijtraken. Ons huis, onze bezittingen, alles. Maar toch zijn we opgekrabbeld.
Om dit al te verwerken ging ik sporten. Ik deed al een paar jaar rugby en bereikte uiteindelijk topsport. Klinkt goed toch? Totdat ik VERSLAAFD werd aan ambitie, ik begon 15 keer per week te trainen, minimaal 1 uur per sessie. Het was zo in mij gekarnd dat wanneer je niet meer kan, je simpelweg moet doorgaan tot je omviel. Al dit eindeloos uitputte van mijn lichaam (ik stond hierbij trouwens ook elke dag om 05:30 op) maakte mentaal alleen maar kapot. Ik heb dit zo een 15 maanden full-on volgehouden
Op mijn 13 ontmoette ik een meisje, ik raakte ineens verliefd op haar. Omdat zij de enige was in mijn leven die daadwerkelijk wilde luisteren naar mijn emoties en verhaal, raakte ik voor een 13 jarige TE gehecht aan haar. Ze was alles wat mij draaiende hield, ik begrijp volkomen dat het niet realistisch is voor een 13 jarige om een langdurige relatie te kunnen ondersteunen, of überhaupt dat het iets serieus zou zijn, maar nu voor het mooie; ze maakte het met mij uit toen ik op vakantie was. En mijn hart viel aan stukken. Om dit te verwerken ging ik niet sporten, maar compleet de andere kant op. Ik belandde op straat, zocht alcohol, drugs en sex op. Ik ben ook op een jonge leeftijd verslaafd geraakt aan sex en sigaretten. Ik ging met verkeerde mensen om, maar toch voelde allemaal beter dan compleet ALLEEN zijn. Helaas moet ik erbij vertellen dat ik onder invloed ontmaagd werd, gemanipuleerd door een meisje waar ik aan had beloofd om haar koste wat kost te helpen, alleen een dag was ik zo ongelofelijk dronken, en heeft ze me er op zo een verschrikkelijke manier ingeluisd, dathet gebeurde zonder dat ik het wilde.
De maanden daarna was ik leeg, m'n lichaam uitgeput, ik was onzeker en continu opzoek naar wiet, drugs of weet ik veel wat om IETS te voelen. Ik stommelde op straat en mijn enige gedachtes waren om er simpelweg een einden van al deze ellende aan te maken.
Nu ben ik inmiddels 15 half, en heb ik iets van een uitweg gevonden. Ik doe binnenkort vwo 4 en barst van de doelen waar ik bijna inmiddels een halfjaar volop voor aan het knallen ben. Ik heb mensen om mij heen die willen luisteren, en mij begrijpen. Dit is natuurlijk ook wederzijds. Ik durft niet te zeggen dat ik mijn plekje heb gevonden, maar dingen drijven de goeie kant op. Helaas kon ik hier maar een fractie van mijn leven op schrijven, het liefst zou ik een boek willen schrijven 
maar goed, een paar van de belangrijke dingen staan voor mij op orde, en helpt me om het verder te verwerken.
als je dit verhaal hebt gelezen, dankjewel. Als je je in een zelfdesoort situatie bevindt, vertel jezelf dan altijd: “het komt goed” dat komt het namelijk wel, echt waar. Ik geloof er nog steeds In dat alles voor een reden gebeurd, en dat dit simpelweg leerprocessen waren. Maar goed, ik wil er niet al teveel sentimentele pap van maken, dus nogmaals bedankt.
