Hoi allemaal,
Vandaag was best een rotdag. Laat ik maar beginnen met het volgende : aankomende woensdag en donderdag zijn er mentor-ouder-leerling gesprekken. Ik wilde me op donderdag inschrijven, maar ik was te laat en er was geen plek meer. Wel nog op woensdag, maar dan kan ik niet, wegens werk. Ik heb dit tegen mijn mentor gezegd, maar die stond erop dat ik het per se af zou zeggen.
Ik was best boos. Het gesprek duurt maar 15 min. Moet ik daar echt mijn hele avond voor afzeggen? Kunnen we niet op donderdag iets eerder beginnen dan..? Maar nee allemaal nee, geen overleg mogelijk. Dus mijn ouders hebben een mail gestuurd.
Toen heeft ze (in mijn beleving) echt bot gereageerd. Het gaat met mij niet goed, dat is bekend. Ik loop hiervoor sinds kort bij een psycholoog. Nou, dat mochten we nog even horen ook. Ze zegt dat ik wel maar extra ondersteuning vraag aan haar collega’s, maar het dan niet op een molgesprek wil komen en dat ik altijd elke dag maar aan het huilen ben. Dat ik meer moet gaan doen en naar vervolgopleidingen moet kijken want ‘anderen doen dat ook’. Dat ze een hoog cijfer verwacht voor wiskunde omdat ik daar meer tijd dan normaal in heb gestoken. Dit soort dingen. En ik ben er eerlijkgezegd echt door gekwetst. Sowieso omdat ze dit naar mijn ouders stuurt, zonder er eerst met mij over te praten.
Het ding is, dat ik soms wel eens met haar praat op school. Ik voel me dan depressief en ja dan krijg ik wel eens tranen, omdat ik het moeilijk vind om te praten. En ik schaam me als ik moet huilen. Bij haar had ik dat juist nu een beetje losgelaten, maar dan nu met de opmerking ‘ze loopt altijd maar te huilen’ kwetst dat mij echt. Dan de lat hoger gaan leggen voor mijn cijfers en vervolgopleiding, terwijl ze weet dat die lat voor mij juist omlaag moet, vind ik echt best erg.. En dat nog tegen mijn ouders. Ik zit er echt heel erg mee en heb echt het idee dat mijn mentor heel boos op me is. Maar voor wat… Voor een molgesprek van 15 min. Als ze zo veel geeft om mijn welzijn, is het dan zo erg een ander moment in de plannen..? Of ligt het nu echt aan mij..?
Ik weet niet hoe ik me er over voel. Ik weet wel dat ik me echt niet meer op mijn gemak voel bij haar. Het voelt alsof ze mijn moeilijkheden tegen me gebruikt ofzo. Het voelde echt als een aanval. Gelukkig kan ik wel goed praten met mijn docent van scheikunde. Praat al meer met hem dan mijn mentor. Vraag me af of hij naar mijn mentor is geweest, gezien ze zegt dat ik veel extra ondersteuning vraag… (en andere docenten het niet weten) Misschien eens aan hem vragen..?
Wat vinden jullie ervan? Overdrijf ik een beetje of is het een beetje apart..? En hoe kan ik ervoor zorgen dat ik me niet zo gekwetst voel? Vind het vervelend omdat het mijn mentor is.. Juist de persoon waar je naartoe moet met problemen.
