Hoi, het zit dus zo dat mijn vader toen ik 8 was gescheiden is van mijn moeder. Mijn contact met hem ging altijd al heel stroef, maar ik negeerde het vooral. Ik dacht, laat maar. Nu had ik zijn handtekening gisteren nodig voor een belangrijk document en hij weigerde dit te tekenen. Ik belde met hem maar dit liep totaal uit de hand. Hij bleef schelden dat ik alles verkeerd doe en dat ik me dood zou moeten schamen voor wie en wat ik ben. Dat het mijn schuld was dat ik hem te weinig in mijn leven betrek (terwijl hij nooit naar me omkijkt). Dat dit echt niet zo kon en dat ik debiel ben, etc, etc. Dit ging zeker 1 uur zo en hij was me ook vooral aan het chanteren.
Hij heeft wel vaker dit soort dingen gedaan, maar ik zit hier nu wel heel erg mee en ik weet niet wat ik er mee moet/kan doen. Ik heb niet echt een goede relatie met mijn moeder dus met haar kan ik het er niet over hebben. Ik heb een mentor die wel iets weet over problemen in mijn leven en iemand van het zorgteam die er iets vanaf weet (ik vertrouw ze ook allebei wel), maar ik 'durf' ze niet echt te storen. Ook omdat de vakantie er nu aan komt. (Ik heb officieel al geen lessen meer en mijn toetsweek is ook al geweest. Nu alleen nog boeken inleveren en rapport ophalen)
Wel heb ik het idee dat ik er even met iemand (een volwassene) over moet praten. Hebben jullie enig idee wat ik het beste kan doen? Met wie ik eventueel zou kunnen/moeten praten? Ik vind het altijd vervelend om ze te storen, zeker als iets niet heel 'erg' is. Of denken jullie misschien dat ik het moeten laten gaan? Dat het geen zin heeft om er nu over te praten.

Ik hoor graag van jullie.

Liefs, Anoniem2304