hoi iedereen die dit leest,
mijn ouders zijn dus gescheiden na een heel gedoe en de politie erbij omdat het gevaarlijk werd omdat sommige mensen mijn moeder erg haten en haar wat aan wilden doen (heb ik al een topic over geplaatst) en ik ben pas weer na een lange tijd naar mijn vader geweest. Dit was een hele leuke dag, want ik was weer op mijn oude woonplaats waar ik me het meest thuisvoel. Maar daarvoor en een paar dagen erna voelde ik me weer somber. Dit is al een paar weken/maanden dat ik nergens meer zin in heb. Mijn moeder merkte het en zei dat ik moest zeggen waarom ik de hele dag alleen op mijn kamer zit en niks deed. Ik weet wel dat ik nergens meer zin in heb en geen motivatie meer heb om verder te gaan enzo maar ik weet niet hoe ik dit goed moet uitleggen. Als ik op school ben heb ik leuke vrienden en klasgenoten waar ik altijd mee lach, maar als ik dan weer thuis ben vind ik gewoon alles kut. Pas dacht ik ook na over waarom ik eigenlijk besta en wat er zou gebeuren als ik er niet meer was enzo. Ik zou geen zelfmoord plegen hoor, want dat durf ik niet. Maar ik zou gewoon willen dat ik nooit was geboren ofzo. Mijn moeder zei dat ze naar mijn school gaat bellen en dat ik daar dan gesprekken moet doen, maar daar heb ik echt helemaal geen zin in. Ook omdat ik dan altijd het gevoel heb dat ik me enorm aanstel als ik tegen iemand zeg hoe ik me voel. Omdat het dan voelt alsof ik mijn problemen bij iemand anders leg (weet niet goed hoe ik het uit moet leggen). Dat ik ze daar mee opzadel.
Toen we nog met zijn allen woonden heb ik ook een paar maanden enorm mijn best gedaan om af te vallen. Ik was eerst 56 kg (1.75 cm) en na 2 maanden ofzo was ik al bijna 49 kg. Ook toen had mijn moeder gezegd dat dat geen grapje was, ook al was het voor mij geen grapje. Ik dacht alleen maar aan afvallen en ik at bijna niks. Nu heb ik weer het gevoel dat ik moet afvallen omdat ik weer ben aangekomen (57 kg)
wat ik hiermee wil zeggen is dat ik gewoon geen motivatie meer heb voor het leven. Ik wil dat het beter wordt, maar ik heb ook geen zin om te praten met iemand. Zelfs niet met mijn moeder. Mijn moeder zegt dat ze er geen zin meer in heeft als ik zo doe en dat ik dan maar bij mijn vader moet gaan wonen. Maar ik wil bij alle 2 wonen. Maar ze bergijpt dat niet ofzo. Heeft iemand een idee om het leven beter/leuker te maken? (Sorry voor het lange verhaal, ik wilde het goed uitleggen)
groetjes
Bladzijde 1 / 1
Hi
Je hebt geen zin meer. Wat naar dat je met dat gevoel zit
Als ik het goed begrijp, heb je hier al met je moeder over gepraat. Je moeder wil dat je met iemand op school gaat praten. Hoewel het inderdaad niet fijn is om hiertoe gedwongen te worden, lijkt het me goed om met iemand te delen waar je mee zit. Dingen zoals de sterke gedachte aan afvallen, vind ik best zorgwekkend.
Jij mag gerust aangeven dat je liefst bij beide ouders woont. Misschien is er een regeling mogelijk dat je de ene week bij je moeder woont, en de andere week bij je vader. Bij je moeder wonen en de weekends bij je vader doorbrengen, is ook een optie.
Een begeleider of hulpverlener val je niet lastig. Die mensen hebben een opleiding gevolgd om te praten, en helpen je maar al te graag. Je zou op een eerste gesprek kunnen gaan, en aanvoelen hoe dat loopt. Als je het gesprek niet fijn vond of je niet goed voelde bij je gesprekspartner, mag je dat gerust aangeven.
Voor een anoniem gesprekje kan je terecht bij de KinderTelefoon. Daar kan je je verhaal doen, wordt er naar je geluisterd, en krijg je vast nuttig advies mee.
Groetjes
Kenshin
Je hebt geen zin meer. Wat naar dat je met dat gevoel zit
Als ik het goed begrijp, heb je hier al met je moeder over gepraat. Je moeder wil dat je met iemand op school gaat praten. Hoewel het inderdaad niet fijn is om hiertoe gedwongen te worden, lijkt het me goed om met iemand te delen waar je mee zit. Dingen zoals de sterke gedachte aan afvallen, vind ik best zorgwekkend.
Jij mag gerust aangeven dat je liefst bij beide ouders woont. Misschien is er een regeling mogelijk dat je de ene week bij je moeder woont, en de andere week bij je vader. Bij je moeder wonen en de weekends bij je vader doorbrengen, is ook een optie.
Een begeleider of hulpverlener val je niet lastig. Die mensen hebben een opleiding gevolgd om te praten, en helpen je maar al te graag. Je zou op een eerste gesprek kunnen gaan, en aanvoelen hoe dat loopt. Als je het gesprek niet fijn vond of je niet goed voelde bij je gesprekspartner, mag je dat gerust aangeven.
Voor een anoniem gesprekje kan je terecht bij de KinderTelefoon. Daar kan je je verhaal doen, wordt er naar je geluisterd, en krijg je vast nuttig advies mee.
Groetjes
Kenshin
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
